🔺Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Ο Πέρσης ποιητής του 13ου αιώνα Σααντί είχε πει κάτι που έχει μείνει ως λαϊκή ρήση και λέγεται από στόμα σε στόμα μέχρι και σήμερα: «μόνο τα δέντρα που έχουν καρπούς πετροβολούν».
Και δυστυχώς, διά μέσου των αιώνων, ολοένα και επαληθεύεται η ρήση αυτή ώστε να υιοθετείται πάντα σε χαρακτηριστικές περιπτώσεις ανθρώπινης συμπεριφοράς. Βεβαίως, δεν μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλους. Υπάρχουν και οι άνθρωποι που έχουν διαφορετική άποψη με μας. Και είναι απολύτως σεβαστό! Από την διαφορά απόψεων, την διαφορετική γνώμη και το χάσμα ιδεών, μέχρι το αβυσσαλέο μίσος, την κακότητα και την εμπάθεια, όμως, υπάρχει διαφορά.
Ένας γέροντας έλεγε «όταν έχεις εχθρούς χωρίς λόγο σημαίνει πώς είσαι σε καλό δρόμο γιατί κάτι καλό κάνεις»!Αν μάλιστα αυτοί οι εχθροί έχουν δεχθεί στο παρελθόν κάποιο καλό από σένα, έστω ένα ποτήρι νερό, τότε να ξέρεις ότι έχεις κερδίσει ήδη την εύνοια του Θεού.
Συχνά άνθρωποι από τον δικό μας χώρο,βρίσκονται είτε μπροστά είτε πίσω από κάθε τεχνητή ένταση που δημιουργείται με στόχο την σπίλωση προσώπων ή την δολοφονία ανθρωπίνων χαρακτήρων.
Γιατί προσπαθούν ορισμένοι – δυστυχώς γνωστοί οσφυοκάμπτες – να ψέγουν και να διασύρουν ονόματα;Ίσως γιατί φοβούνται το κενό του μυαλού τους.Αλλά και γιατί πάσχουν από το σύνδρομο του ξερόλα που θέλει να επιβάλλει τη γνώμη του στους άλλους, πολλές φορές με άσχημο και εχθρικό τρόπο.
Τι σκοπιμότητα μπορεί να έχει μία αήθης επίθεση και συμπεριφορά, και μάλιστα χωρίς πρόκληση;Γιατί γίνεται; Μα γιατί θέλουν να ορίζουν οι ίδιοι τον χώρο που κινούνται και να μην υπάρχουν άλλες γνώμες. Και μάλιστα τις περισσότερες φορές αυτοί που επιτίθενται έχουν ευεργετηθεί στο παρελθόν από αυτούς που σήμερα ψέγουν και κακολογούν. Πρόκειται για παράνοια.
Σε κάθε πράξη υπάρχει το αίτιον και το αιτιατόν και εν προκειμένω το αιτιατόν είναι προς έρευνα όχι για να διαπιστώσουμε το ήθος των ανθρώπων αυτών- αυτοί δεν έχουν ήθος μόνο συμφέροντα τα οποία φροντίζουν να επικαλύπτουν με το δήθεν καλοσυνάτο ύφος τους και την…ανέχειά τους. Αλλά ίσως ήλθε η ώρα να αρχίσουμε να γράφουμε τα δικά τους ολισθήματα και τις λαμογιές! Και δεν είναι λίγες. Και όπως ξέρετε εμείς εδώ τολμάμε.
Ονόματα ξέρουμε αλλά δεν τα γράφουμε προς το παρόν, αλλά αν συνεχιστεί η κατάσταση θα κάνουμε εκτενή παρουσίαση των πεπραγμένων τους για να καταλάβουμε τι ζόρι τραβούν και ασχολούνται με τους άλλους όταν οι ίδιοι έχουν θέματα.
Οι σωστοί άνθρωποι απαντούν στα όποια ανυπόστατα των φθονερών και μνησίκακων κονδυλοφόρων με το ήθος, την σεμνότητα, την ευγένεια, την καλοσύνη,την ταπείνωση και την ειλικρίνεια που τους διακρίνει.
Αλλά «έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν»!
Οι ευεργετηθέντες αχάριστοι έχουν πάντα το ίδιο γλοιώδες πρόσωπο και τα ίδια ταπεινά ένστικτα. Έχουν δυστυχώς, την ίδια… μπόχα στα χνώτα τους και τον ίδιο κακό τρόπο αντίδρασης.
Θέλουν να κάνουν κακό σε ανθρώπους που τους ευεργέτησαν στο παρελθόν, σε ανθρώπους που τους τρομάζουν ακόμη και με τη σκιά τους και αυτό το κάνουν πάντα όταν νιώθουν ότι είναι σε όλα Β´ κατηγορίας.Το κόμπλεξ είναι κακός συμβουλος.
Ας λάβουν υπόψη τους πάντως, πως το εισιτήριο της… κακοήθειας δεν οδηγεί πάντα σε ασφαλείς λιμένες. Μπορεί να ανοίγει πόρτες στην αρχή αλλά στη συνέχεια μεταβάλλεται σε ξεσκονόπανο που το πετάνε στο καλάθι των αχρήστων, αφού προηγουμένως χρησιμοποιήθηκε και στραγγίχθηκε επαρκώς. Πρόκειται για το φαινόμενο της στημένης λεμονόκουπας! Διότι την «προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότην ουδείς»!
Κρίμα όμως, γιατί πολλοί από αυτούς που πρωταγωνιστούν σε αυτή τη λάσπη είναι κοντά στην Εκκλησία και υπηρετούν το τιμημένο ράσο. Και οι συκοφάντες αυτοί, έχουν ευεργετηθεί πολλαπλώς από αυτούς που βρίζουν έστω και με επικάλυψη. Και σήμερα αντί μνημοσύνου επιστρέφουν με την αχαριστία τους, το σαθρό περιεχόμενο της ψυχής τους! Ο Θεός να τους ελεήσει και να συγχωρήσει!
Υ.Γ. Α και με την ευκαιρία αφού ασχολούμαστε με παντοειδή βοθρολύματα να πούμε ότι προσωπικά στα 30 χρόνια που ήμουν κοντά στον Χριστόδουλο όσο ήταν εν ζωή αλλά και στα 16 χρόνια μετά την κοίμησή Του, ποτέ δεν χρησιμοποίησα το όνομά Του ως μέσο απόκτησης υπόστασης.Όσο ζούσε είχα την δική μου αυτοτελή υπόσταση την οποία εκμεταλλεύτηκαν και οι ευεργετηθέντες αχάριστοι για να βρουν δουλειά κάποτε. Κι εγώ την είχα θέσει στην διάθεση του Χριστοδούλου και ήμουν πάντα στη σκιά του χωρίς να καταλάβω θέσεις εξουσίας μέσα στο χώρο της Εκκλησίας. Όταν έφυγε από κοντά μας αφοσιώθηκα σε ένα δύσκολο και επώδυνο καθήκον: να διατηρώ τη μνήμη Του ζωντανή και γιατί το είχα ο ίδιος ανάγκη αλλά και ο λαός που θρησκεύεται και όχι μόνον! Όλοι διψούσαμε να να ακούμε για τον Χριστόδουλο. Και η συνήθεια αυτή μεταδόθηκε σε πολλές ιστοσελίδες αλλά και τηλεοπτικές εκπομπές οι οποίες με αφιερώματα ζωντάνευαν τον Χριστόδούλο. Αν ζούσε σήμερα θα έδινε ο ίδιος την κατάλληλη απάντηση σε όλα αυτά τα σαπρόφυτα τα οποία προσπάθησαν να τον προσεγγίσουν όσο ζούσε αλλά ο ίδιος, αν και ανοικτός προς όλους, ήξερε να αυτοπροστατεύεται και γιαυτό δεν έδινε πάντα την ίδια σημασία προς εκείνους που θεωρούσε ως πονηρούς. Εμείς θα εξακολουθούμε να γράφουμε για τον Χριστόδουλο για να διατηρούμε τη μνήμη Του άσβεστη. Και τα έχουμε καταφέρει! Στα 16 προς 17 χρόνια που έφυγε από κοντά μας είναι σα να μην πέρασε μια μέρα, όχι μόνο για μας αλλά για όλους μας. Μάλιστα από τα 2200 κείμενα τα οποία έχουν γραφεί στη σελίδα «δια χειρός μας», είτε στο «Σωτήριο Λόγο» αρχικά και αργότερα στον «Εξάψαλμο» και μέχρι σήμερα, τα περισσότερα είναι αφιερωμένα στον Χριστόδουλο. Τα πρωτογενή αυτά κείμενα φιλοξενήθηκαν και σε άλλες ιστοσελίδες. Και είμαστε ικανοποιημένοι και υπερήφανοι όταν λαμβάνουμε επιστολές και emails από Αρχιερείς, ηγουμένους και απλούς Μοναχούς από όλο τον κόσμο και μας συγχαίρουν γιαυτό. Αν θέλαμε να πάρουμε υπόσταση από τον Χριστόδουλο θα το κάναμε όσο ζούσε που είχε δύναμη και εξουσία. Και δεν θελήσαμε ποτέ να πάρουμε κάποια θέση δίπλα του. Και όταν ο ίδιος κάποια στιγμή επέμενε να γίνει αυτό υπήρξαν άνθρωποι του περιβάλλοντος που έτρεμαν στο ενδεχόμενο αυτό και το μποϊκόταραν. Φοβόντουσαν μην καταλάβουμε το ρόλο τους και τα όσα έκαναν πίσω από την πλάτη του. Αλλά εμείς και τότε παραμείναμε στη σκιά αλλά ήμασταν κοντά Του μέχρι το τέλος Του και τραβήξαμε πολλά τα οποία πληρώνουμε μέχρι σήμερα, χάρη στους άσπονδους φίλους του Μακαριστού Μεγάλου Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Δυστυχώς ακόμη και τώρα κάποιοι εξακολουθούν να τον φοβούνται! Αντιθέτως αυτοί που μας κατηγορούν ψάχνουν να βρουν υπόσταση στα… “μαγαζάκια” που έχουν στήσει οικογενειακά από το πάλαι και τα οποία τους εκτρέφουν. Τρεις γενιές έζησαν από αυτά και προχωρούν και έχουν βάλει πλώρη για μεγαλύτερες θέσεις αλλά ευτυχώς υπάρχει Θεός ο οποίος κατευθύνει τα πάντα. Αλλά θα επανέλθουμε. Εξάλλου εμείς ως ρομαντικοί παιδιόθεν προτιμάμε τα χιόνια στο καμπαναριό! Η συνέχεια στο επόμενο σήριαλ.
