Η γιαγιά Ευστρατία της Συκαμιάς της Λέσβου  έφυγε  από την ζωή, πριν λίγο καιρό είχε φύγει και η γιαγιά Μαρίτσα. Αυτές οι γιαγιάδες λοιπόν που είχαν προταθεί και για “Νόμπελ Ειρήνης“, ήταν εκείνες που φρόντιζαν μωρά προσφύγων. Ήρθε λοιπόν η δική μου στιγμή όχι να κουνήσω το δάκτυλο, οργή θα βγάλω, δικαιολογημένη οργή που την κρατάω καιρό μέσα μου και ήρθε η στιγμή. Στο αφιέρωμα της Λέσβου, όπου γνώρισα και καλά τους ανθρώπους της,  επέλεξα να μην μιλήσω για πολλούς λόγους, τώρα, όμως, πρέπει. Η Λέσβος λοιδορήθηκε, κακοποιήθηκε και αλήθειες διαστρεβλώνονταν κατά συρροήν από  κάποιους που έλεγαν τις ψευτοφιλεύσπλαχνες “αλήθειες” τους από το μετερίζι του καναπέ τους και του όμορφου ηλιόλουστου  όροφοδιαμερίσματος τους.
Ο αγώνας της Λέσβου για τους πρόσφυγες κατά την προφυγική κρίση ήταν ένας από τους μεγαλύτερους αγώνες που δόθηκαν ποτέ και με κάνουν περήφανο σαν Έλληνα.
Γιατί την στιγμή που ο κάθε πονόψυχος από το όμορφο πληκτρολόγιο του κούναγε το δάκτυλο στην Λέσβο και την λοιδορούσε ότι δεν έχει όση αλληλεγγύη πρέπει και μετέδιδε ψέμματα για την Μόρια, και εν γένει για το νησί, οι κάτοικοι ήταν στις επάλξεις για να σώσουν ανθρώπους. Τράβα ρώτα αλληλέγγυε του πληκτρολογίου την φίλη μου την Ειρήνη που για χρόνια έπαιρνε τα παιδιά της από το σχολείο και έφευγε με ρούχα και φαγητό στις ακτές που βγαίναν οι πρόσφυγες, τράβα ρώτα την φίλη μου την Αφροδίτη την και τον φίλο μου τον Δούκα που έβγαζαν κάθε μέρα παιδιά και γυναίκες. Τράβα ρώτα την Ζαχάρω, την Γαβριέλα, την Μαρία, την Δήμητρα που δεν είχαν άλλη ζωή πέρα από εκείνη που διέθεσαν για να σωθούν ζωές. Τράβα ρώτα τους όλους που για 4 χρόνια αφιέρωσαν την ζωή τους να σώζουν και να περιθάλπτουν ζωές και η ευθύνη μιας ολόκληρης Ευρώπης με μια εχθρική Τουρκία δίπλα να έχει πέσει πάνω σε μια Λέσβο, μια Σάμο και μια Χίο που εσείς τους κουνούσατε το δάκτυλο. Η Λέσβος γνώρισε πολύ καλά την προσφυγιά και την έχει στο πετσί της και ό,τι έζησε φρόντισε να το μην το ζήσουν άλλοι. Χρωστάμε και στην Λέσβο και στην Χίο στην Σάμο και στην Κω και στην Λέρο και όσους είχαν επωμιστεί το αβάσταχτο βάρος μιας ανθρωπιστικής κρίσης. Τέρμα τα κουνημένα δακτυλάκια, ήρθε η ώρα για μεγάλες συγνώμες, πολύ μεγάλες. Εγώ δεν τις δέχομαι, η Λέσβος όμως και η Χίος και η Σάμος μπορεί να έχουν πάλι την ανθρωπιά να τις δεχτεί.

Η φωτογραφία από το Έθνος

ΠΗΓΗ: ΑΘΗΝΟΛΟΓΙΟ fb