Του Θεοδώρου Καλμούκου/ “Εθνικός Κήρυξ» Νέας Υόρκης

Ανάλυση

Είναι, νομίζω, κοινό μυστικό, πως πλείστα όσα προβλήματα στις κοινότητες ξεκινούν πολλές φορές από πληθώρα –δυστυχώς- προβληματικών κληρικών. Βέβαια το παρήγορο είναι ότι υπάρχουν και κληρικοί με το κυριολεκτικό νόημα του όρου, δηλαδή κλητοί του Θεού και αποδεκτοί των ανθρώπων, οι οποίοι διασώζουν το ύψος και το κύρος της ιεροσύνης. Είναι οι αληθινοί «οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού» κι εδώ που τα λέμε εκείνοι οι οποίοι διασώζουν το ιερατικό ήθος. Μπροστά σ’ αυτούς τους άξιους ιερείς υποκλινόμαστε με σεβασμό και τιμή.

Ωστόσο, η λειψανδρία που υπάρχει στον κλήρο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να δικαιολογεί την ανεξέλεγκτη είσοδο στον κλήρο ανθρώπων ακατάλληλων με τα γνωστά οδυνηρά αποτελέσματα από ανίερες καταστάσεις και σκανδαλισμούς που δημιουργούνται στους πιστούς οι οποίοι με τον οβολό της ευσέβειάς τους πληρώνουν τους μισθούς όλων, κι αυτό δεν πρέπει να λησμονείται από κανέναν.\

Το έχω γράψει κι άλλη φορά πως αγωνίζονται οι ενορίτες στις κοινότητες καταβάλλοντας τις ετήσιες συνεισφορές τους, δίνοντας τον οβολό τους για την αφή κεριών και λαμπάδων και φυσικά στην περιφορά των δίσκων, ενώ ψήνονται στα φεστιβάλ κυριολεκτικά για δύο βασικά έξοδα: τον μισθό του ιερέα και την πληρωμή της κοινότητάς τους εν είδη υποχρεωτικού φόρου προς την Αρχιεπισκοπή.

Επί πλέον η Αρχιεπισκοπή όχι λίγες φορές πληρώνει αδρά χρηματικά ποσά ψυχίατρους και ειδήμονες στους οποίους στέλνει προβληματικούς και διαστροφικούς κληρικούς για να «ισιώσουν» αντί να τους καθαιρέσει. Βέβαια λέγοντας Αρχιεπισκοπή δεν είναι τα κτίρια, αλλά εμείς το Λαϊκό Σώμα.

Ιδού δύο μόνο παραδείγματα δειγματοληπτικά: Ο ιερέας Λουκάς Μελαχρινός από την κοινότητα του Αγίου Παύλου στο Hempstead του Λονγκ Αϊλαντ, ο οποίος, όπως αποκάλυψε ο «Ε.Κ.» προ διετίας, φωτογράφιζε και έστελνε απόρρητα μέλη του σώματός του σε ενορίτισσα και ο οποίος στάλθηκε σε ψυχίατρους και μέσα σε μερικούς μήνες διορίσθηκε από τους τότε υπεύθυνους της Μητρόπολης Σικάγου, τον τοποτηρητή Μητροπολίτη Ντιτρόιτ Νικόλαο και τον τότε πρωτοσύγκελο Μωκησού Δημήτριο, στην κοινότητα της Αγίας Τριάδος στην πόλη Sioux City της Αϊόβα όπου ευλογεί, αγιάζει και κηρύττει. Είναι νομίζω ένα ακόμα θέμα που καλείται να επιληφθεί ο νέος Μητροπολίτης Ναθαναήλ.

Ο έτερος και πιο πρόσφατα Αρχιμανδρίτης Γεράσιμος Μακρής από την κοινότητα του Τιμίου Σταυρού του Μπρούκλιν που παρ’ όλα τα εγγράφως καταγγελθέντα και από αυτόν ακόμα τον Επίσκοπο Αντώνιο Πρωτοσύγκελο της Αρχιεπισκοπής περί ανάρμοστης συμπεριφοράς, εστάλη κι αυτός σε ειδικό ίδρυμα για λίγο καιρό και επαναδιορίσθηκε στην πρότερη θέση του από την οποία είχε αποπεμφθεί.

Να πω και τούτο για άλλη μία φορά, πως τα προβλήματα ξεκινούν μέσα από τη Θεολογική Σχολή, αφού δυστυχώς γίνονται ανεξέλεγκτα δεκτοί οι πάντες, κι έτσι έχει συμμαζευτεί μέσα στον κλήρο «κάθε καρυδιάς καρύδι».

Το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος ή ποιοι θα σταματήσουν κάποιους από το να χειροτονηθούν ή να γίνει δεκτοί αφού φαίνεται να ισχύει η νοοτροπία και η τακτική της σιωπηρής αποδοχής καθότι «όμοιος ομοίω» στηρίζει και υποστηρίζει. Κι έτσι ξεσπούν τα λογής-λογής σκάνδαλα και πληρώνει η Αρχιεπισκοπή, δηλαδή οι πιστοί των κοινοτήτων. Μακάρι να έρχονται κληρικοί από Ελλάδα, αλλά να είναι σωστοί κληρικοί κι όχι να γίνεται η Αρχιεπισκοπή ο κάλαθος των αχρήστων, όπως υπήρξαν τέτοιες περιπτώσεις.

Μερικές φορές πάλι η Αρχιεπισκοπή φορτώνει προβληματικούς κληρικούς της στην Εκκλησία της Ελλάδος, δίνοντάς τους μάλιστα ένθερμες συστατικές επιστολές τη στιγμή που γνωρίζει η ηγεσία της, ότι κανονικά έπρεπε να καθαιρεθούν. Εγινε λόγου χάρη για έναν που υπηρετούσε (για μικρό διάστημα) σε κοινότητες της Νέας Αγγλίας, θεωρούμενος μάλιστα και λόγιος και προοριζόταν για καθηγητής στη Σχολή (!), και σ’ έναν άλλον από τη Νέα Υόρκη πεζοδρομιακού επιπέδου. Ο πιστός ομογενειακός μας λαός γνωρίζει και καταλαβαίνει πολλά περισσότερα, από ό,τι νομίζει η ηγεσία της Αρχιεπισκοπής και των Μητροπόλεων.

Είναι δε εφιαλτικό να ρίξει κάποιος μία φευγαλέα έστω ματιά στον Κατάλογο των Υποψηφίων προς Αρχιερατεία. Σκέπτομαι πόσα δεινά περιμένουν την Εκκλησία και την Ομογένειά μας στο μέλλον. Και το πιο έμπονο ερώτημα είναι άραγε να ελπίσει κανείς πού; Να εμπιστευθεί ποιον;