Του π. Ηλία Μάκου

Οι Α΄ χαιρετισμοί τελέστηκαν στην Εκκλησία της Αλβανίας με τη συμμετοχή πιστών, κυρίως νέων, λαμβανομένων των προληπτικών μέτρων για τον κορωνοϊό.

Σε ενορίες και μοναστήρια στολίστηκε η εικόνα της Παναγίας και μπροστά της αναπέμφθηκαν ύμνοι.

Οι Αλβανοί Ορθόδοξοι τιμούν ιδιαίτερα την Παναγία και στη μεσιτεία της προσφεύγουν με σιγουριά πάντοτε.

Τη γνωρίζουν! Την γνωρίζουμε! Και η γνωριμία μας χρονολογείται από τη βρεφική μας “κούνια”, όπου διαρκώς μας είλκυε η γλυκύτατη μορφή της, που έλαμπε περισσότερο από το ασήμι, που τη στόλιζε.

Και δεν είναι καθόλου υπερβολή αν πούμε ότι μαζί με τη λέξη ¨μάνα” ψέλισσαν τα χείλη μας και το δικό της ουράνιο όνομα: “Η Παναγία”.

“Χαίρε κλίμαξ επουράνιε, δι’ ης κατέβη ο Θεός.

Χαίρε, γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν”!

Αν κάθε καρδιά αφήσει τους στίχους αυτούς να την γεμίσουν νε το μεγάλο τους νόημα, αδύνατον να μη γονατίσει μπροστά στη φεγγοβόλα εικόνα της με ευγνωμοσύνη θερμή.

Αγώνας είναι η ζωή, ένας στίβος, που όλοι καλούμαστε να αγωνισθούμε και να τρέξουμε. Υπό δύσκολες συνθήκες τις περισσότερες φορές.

Σ΄ αυτό τον κόσμο υπάρχουν θλίψεις και πόνοι. Τέτοιες καταστάσεις αντιμετώπισε και η Παναγία. Και τι έκανε; Αυτό, που καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς: Υπομονή, έχοντας εμπιστοσύνη στο Θεό.

Και η Θεοτόκος έδειξε ότι η υπομονή δεν είναι μοιρολατρία και απάθεια. Είναι καρπός της ζωντανής πίστης στο πρόσωπο του Χριστού. Όσοι πιστεύουν πραγματικά στη χριστιανική αλήθεια συνδέουν τις δοκιμασίες με τα “παθήματα” του Χριστού.

Η Παναγία, το αισθανόμαστε αυτό όλοι στις ακολουθίες των Χαιρετισμών, είναι πρεσβευτής μας στο Θεό. Και ταυτόχρονα κοντά μας. Ολόγυρά μας. Μας συμπαραστέκεται και μας παρηγορεί. Ας ζητούμε θερμά, με πίστη, τις πρεσβείες της