του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου
Η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατά την Συνεδρίασή της της 23η Ιουνίου 2020, με πρόταση του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ύστερα από τεκμηριωμένη εισήγηση της Κανονικής Επιτροπής του Οικουμενικού Πατριαρχείου, κατέταξε στο αγιολόγιο της Εκκλησίας του μακαριστού Μητροπολίτου Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Καλλινίκου, μια οσία και εξαγιασμένη μορφή της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Με αξίωσε ο Θεός να ζήσω για δεκαπέντε (15) χρόνια στην ίδια στέγη, στο Επισκοπείο, με έναν Επίσκοπο που είχε όλα τα κριτήρια και τις προϋποθέσεις της αγιότητος. Πρόκειται για τον μακαριστό Μητροπολίτη Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Καλλίνικο. Την ίδια μαρτυρία δίνει και ο διάδοχός του στον θρόνο της Εδέσσης, ο νυν Μητροπολίτης Ιωήλ, ο οποίος τον γνώρισε από κοντά, αφού και οι δύο ήμασταν Ιεροκήρυκες συνεργάτες του, αλλά το επιβεβαιώνουν και τα μέλη του ποιμνίου του, που τον γνώρισαν από κοντά.

Μετά την κοίμησή του, έγραψα τρία βιβλία με τίτλους «Μαρτυρία ζωής» (1985), «Κόσμημα της Εκκλησίας» (1998), «Καλλίνικος, Μητροπολίτης Εδέσσης, μια “οσιακή μορφή”» (2015). Πέραν αυτών, κατά καιρούς έγραψα διάφορα άρθρα που παρουσιάζουν την εκπληκτική μορφή του.

Τον γνώρισα από μαθητής του Γυμνασίου στο Αγρίνιο, όταν ήταν Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως και με εντυπωσίαζε η ασκητική του εμφάνιση, η μοναχική απλότητά του, ο γλυκύτατος λόγος του, η όλη φυσιογνωμία του. Ερχόταν στο Χριστιανικό Οικοτροφείο, όπου έμενα, και όλοι θαυμάζαμε τον προσεκτικό, ευχάριστο, απλό κληρικό.

Όταν έγινε Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας, τον ακολούθησα στην επισκοπική διακονία του και έμεινα μαζί του στο Επισκοπείο, περίπου δυόμιση χρόνια ως λαικός και έπειτα περίπου δεκατρία χρόνια ως Κληρικός, συνολικά δεκαπέντε χρόνια. Άκουγα σοφά λόγια, μυούμην στο εκκλησιαστικό φρόνημά του, έβλεπα έναν «ασκητή Επίσκοπο». Δεν έβλεπα τίποτε που να με προβλημάτιζε. Επειδή παράλληλα πήγαινα στο Άγιον Όρος, δεν τον ξεχώριζα από έναν εξαγιασμένο αγιορείτη μοναχό.

Είναι θαυμαστό πως προσπαθούσε να με παιδαγωγήση εκκλησιαστικά. Όταν του εκμυστηρεύθηκα τον πόθο μου να γίνω Ιερομόναχος, εκείνος μου έδωσε να μελετήσω το «Συμβουλευτικό Εγχειρίδιο» του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, που είναι η περίληψη της Φιλοκαλίας των ιερών Νηπτικών. Και όταν άρχισα να κηρύττω στους Ναούς, μου συνέστησε να διαβάσω ένα άλλο κορυφαίο έργο του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου με τον τίτλο «Εορτοδρόμιον», στο οποίο ο άγιος Νικόδημος, ερμηνεύοντας τους Κανόνες των Δεσποτικών εορτών, χρησιμοποιεί όλους τους Πατέρας της Εκκλησίας κάνοντας καταπληκτικά θεολογικά ερμηνευτικά σχόλια. Και μόνον αυτή η πράξη του δείχνει το εκκλησιαστικό φρόνημά του και τον τρόπο της Επισκοπικής του διακονίας. Να σημειωθή ότι τα δύο αυτά εκπληκτικά κείμενα του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, τα διάβαζε και ο ίδιος και έτσι εντασσόταν στην νηπτική παράδοση της Εκκλησίας.

Ως αυτήκοος και αυτόπτης μάρτυς παρακολούθησα από κοντά όλη την επισκοπική του διακονία, την προσωπική του ζωή, την σεμνότητά του, την αφιλαργυρία του, τον πόνο της καρδιάς του από όσα επληροφορείτο, το σύννουν και ευχάριστο του χαρακτήρα του, την προσευχή του, την καθαρότητα του βίου του, το εκκλησιαστικό φρόνημά του, την ευφυία του και πολλά άλλα, τα οποία έχω περιγράψει στα βιβλία που εξέδωσα.

Εκεί όμως που είδα το μεγαλείο του ήταν ο τρόπος αντιμετωπίσεως της ασθενείας του, μετά την εγχείριση στον εγκέφαλο για τον όγκο που είχε δημιουργηθή (γλύωμα) μέχρι την κοίμησή του. Εξομολογήθηκε πριν την επέμβαση, κάτι που έκανε συχνά∙ υπαγόρευσε την διαθήκη του σε Συμβολαιογράφο, όπου ζητούσε το έλεος του Θεού να τον συνοδεύη μετά την εκδημία της ψυχής του∙ προσευχόταν αδιάλειπτα με την ευχή «γενηθήτω το θέλημά σου»∙ άφησε τον εαυτό του στην Πρόνοια του Θεού∙ έφθασε σε μεγάλο βάθος αυτομεμψίας και ταπεινώσεως∙ πρόσεχε να μη δεχθή κανέναν απολύτως λογισμό, ώστε να παρουσιασθή καθαρός στο φοβερό βήμα του Χριστού∙ είδε την Παναγία την Προυσιώτισσα μέσα στο Φως και πολλά άλλα.

Μου έδωσε ο Θεός την δωρεά να δω τα τέλη ενός Αρχιερέως, ως ενός αγιορείτου ασκητού, ενός πραγματικού ερημίτου μοναχού. Πάνω στο κρεβάτι της ασθενείας του, όπου συνεχώς δόξαζε τον Θεό, έβλεπα έναν όσιο ασκητή και μάρτυρα, με τον τρόπο που αντιμετώπιζε την ασθένειά του, και όχι απλώς έναν Επίσκοπο.

Το άλλο θαυμαστό που αισθάνθηκα είναι ότι ειρήνευε τους ανθρώπους που τον πλησίαζαν και είδα θαυματουργικές επεμβάσεις. Καθόμουν δίπλα του στο κρεβάτι του νοσοκομείου, διαβάζοντας κυρίως την «Φιλοκαλία των ιερών Νηπτικών» και με τρόπο ανέκφραστο θεραπεύθηκα από μια σωματική ασθένεια που με ταλαιπωρούσε εκείνον τον καιρό. Αλλά και κατά την εξόδιο ακολουθία του θεράπευσε από μια πολυχρόνια ασθένεια μια πνευματική του θυγατέρα, από την Αιτωλοακαρνανία, η οποία δεν μπορούσε να θεραπευθή από πολλούς ιατρούς τους οποίους είχε επισκεφθή.

Οι θαυματουργικές του επεμβάσεις είναι πολλές. Ακόμη όσο ζούσε ελευθέρωσε με τις προσευχές του ανθρώπους από τα δαιμόνια που τους είχαν καταλάβει. Στα βιβλία που έγραψα περιγράφω τέτοια θαυματουργικά σημεία. Μετά την κοίμησή του εμφανίζεται στον ύπνο πολλών ανθρώπων και τους βοηθά αποτελεσματικά, όπως και πολλοί ομολόγησαν ότι ωφελήθηκαν ποικιλοτρόπως από τον Καλλίνικο, όταν τον επικαλέσθηκαν ή όταν επισκέφθηκαν τον τάφο του.

Η όλη χαρισματική προσωπικότητά του και το ήθος του φαίνεται καθαρά σε τρία κείμενα, ήτοι τον λόγο του κατά την χειροτονία του σε Επίσκοπο, τον λόγο του κατά την ενθρόνισή του, και την διαθήκη του. Αν σε αυτά τα κείμενα προστεθή και μια από τις τελευταίες του απομαγνητοφωνημένες προφορικές ομιλίες με τίτλο «το ένδυμα της ψυχής», τότε συμπληρώνεται όλη η ατμόφαιρα αυτού του χαρισματικού Επισκόπου της Εκκλησίας του Χριστού.

Σκέπτομαι ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία τον τελευταίο καιρό, με πρωτοβουλία του Οικουμενικού Πατριαρχείου και ειδικά του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου πλούτισε το αγιολόγιο της Εκκλησίας με συγχρόνους αγίους, με αστέρια φωτεινά που λάμπουν στο στερέωμα της Εκκλησίας. Όλοι αυτοί είναι ιερομόναχοι ή μοναχοί, κανείς Επίσκοπος.

Όμως υπάρχουν λαμπροί και εξαγιασμένοι Επίσκοποι, μεταξύ των οποίων ο Εδέσσης Καλλίνικος, οι οποίοι έχουν την ίδια χάρη αγιότητας, σε συνδυασμό με την αρχιερωσύνη τους. Ο Θεός δίνει σε όλους την Χάρη Του, κυρίως σε Επισκόπους για να εκπληρώνουν το ύψος της διακονίας τους. Η αγιότητα δεν περιορίζεται μόνον σε μοναχούς και ιερομονάχους, γιατί μια τέτοια νοοτροπία συνιστά έλλειμμα εκκλησιαστικού φρονήματος και επεκτείνεται σε όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Πάντως, αξιώθηκα από τον Θεό να γνωρίσω έναν εξαγιασμένο Επίσκοπο και η μαρτυρία μου δεν είναι υποκειμενική, αλλά νομίζω αληθινή. Την ίδια μαρτυρία δίνει και ο «παραδελφός» μου, Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας Ιωήλ, ο οποίος αξιώθηκε να προσμετρηθή στους διαδόχους του, και πληθώρα Αρχιερέων, των οποίων οι απόψεις δημοσιεύθηκαν στα βιβλία μου.

Ο Μητροπολίτης Εδέσσης Καλλίνικος, όταν τον έβλεπε κανείς, ιδίως στην θεία Λειτουργία, όπως κάποιος παρατήρησε, ήταν μια «ζωντανή αγιογραφία». Και κατά τον μακαριστό π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο ήταν «μία οσιακή μορφή της Εκκλησίας της Ελλάδος» και «εδόξασε δι’ όλης αυτού της ζωής, το όνομα του Θεού και ετίμησεν όσον ολίγοι, την Ορθόδοξον Εκκλησίαν», είχε «οσιακή βιοτή και οσιακά τέλη». Και ο άγιος Παίσιος τον χαρακτήριζε «Άγιο Επίσκοπο». Κατά την μαρτυρία του πνευματικού του τέκνου Ιερομονάχου π. Παισίου, ο άγιος Παίσιος «πολύ εξετίμησε τον Καλλίνικο για την ευλάβεια και την αγάπη του στην Εκκλησία. “Άγιος Επίσκοπος” έλεγε και είχε πεί ότι δεν ξαναείδε άλλον επίσκοπον σαν τον Καλλίνικο μέχρι τότε».

Να έχουμε την ευχή του και τις πρεσβείες του.