ΒΟΣΤΩΝΗ. Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής, εκ των νεότερων ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, οιακοστροφεί την ακριτική Μητρόπολή του με ποιμαντική ευαισθησία και ικανότητα, ενώ τρέφει αισθήματα σεβασμού, αγάπης και θαυμασμού για την Ομογένειά μας.

Σε συνέντευξή του στον «Εθνικό Κήρυκα» και στην ερώτηση ποια η γνώμη του για την Ομογένεια της Αμερικής; Τι είμαστε εμείς για εκείνον, απάντησε ως εξής: «Η Ομογένεια, ειδικά της Αμερικής, λόγω της ισχύος και των χαρακτηριστικών της χώρας υποδοχής, είναι για μας πλούτος. Πλούτος πολιτιστικός και εκκλησιαστικός. Είναι φλογερός Ελληνισμός, χωρίς να είναι ελλαδισμός. Και φαντασθείτε ότι δημιουργήθηκε από τις ανάγκες άλλων εποχών. Εξελίχθηκε σε αιχμή του οικουμενικού πνεύματος της Ορθοδοξίας και σε καρδιά του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου στον σύγχρονο κόσμο».

Αναφορικά το πώς αισθάνεται που είναι ο ποιμενάρχης της ιστορικής και ακριτικής Μητροπόλεως Μαρωνείας και Κομοτηνής, είπε «κατ’ αρχάς θα ήθελα να διευκρινίσω ότι δεν υφίσταται διαφορά ουσίας μεταξύ των τοπικών Εκκλησιών. Ολες φανερώνουν την καθόλου Εκκλησία του Χριστού. Η διαφορά τους βρίσκεται σε ορισμένα τοπικά χαρακτηριστικά, τα οποία πλουτίζουν την Εκκλησία εν συνόλω, ή σε ιδιαίτερες τοπικές ποιμαντικές απαιτήσεις.

Η τοπική Εκκλησία στην οποία η Μητέρα Εκκλησία με εκάλεσε είναι τόπος ιδιαίτερης ευθύνης, ακριβώς λόγω της ιστορικής της προέλευσης και της ακριτικής της θέσης. Είμαι υπερήφανος που έχω συνδέσει ολόκληρη την ζωή μου με τη Θράκη, την οποία υπηρετώ 27 ολόκληρα χρόνια. 17 ως κληρικός στην Ξάνθη και 10 ως επίσκοπος στην Κομοτηνή».

Επισήμανε πως «ως χαρακτηριστικό της περιοχής μας προβάλλεται συνήθως η μη ομοιογενής σύνθεση του πληθυσμού της. Αυτό βέβαια είναι ένα φαινόμενο που κάνει δυναμικά την εμφάνισή του και σε άλλες περιοχές και Μητροπόλεις. Η πολυπολιτισμικότητα είναι δε ιδιαιτέρως οικεία σε σας, στις ΗΠΑ, με διαφορετικές βέβαια αφετηρίες και χαρακτηριστικά. Σε μας όμως, στη Θράκη, είναι πολύ παλαιότερη, είναι αφομοιωμένη οργανικά από την κοινωνία, η διαφορετικότητα και η ελευθερία είναι μεγέθη απολύτως σεβαστά. Δεν οικοδομούν μια κοινωνία ανοχής απέναντι στην προσωπική επιλογή και την ατομική ελευθερία ως νομικά κατοχυρωμένα δικαιώματα, αλλά κοινωνία συνύπαρξης και αγάπης των διαφορετικών θρησκευτικών και πολιτισμικών παραδόσεων. Για μας, παρόλο που το σύνοικο μουσουλμανικό στοιχείο δεν είναι στα όρια της ποιμαντικής μας ευθύνης, είναι αδελφό στοιχείο στα όρια της συνύπαρξης και της κοινωνικής φιλαδελφείας».

Στην ερώτηση ποια είναι μερικά από τα πλέον επείγοντα θέματα που απασχολούν την Επαρχία του και χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης, ο Σεβασμιότατος απάντησε πως «η μικρή εμπειρία μου στην ευλογημένη αυτή περιοχή μου δείχνει ότι η πατρίδα μας πρέπει να είναι ισχυρότερη στη μεθόριο, παρά στο κέντρο. Δυστυχώς στην Επαρχία μας η ανεργία είναι πολύ υψηλή και ταλανίζει όλους τους ανθρώπους, άσχετα από τη θρησκευτική τους πίστη. Θεωρούμε ότι μόνο με σοβαρές αναπτυξιακές παρεμβάσεις θα αρθούν οι όποιες αντιθέσεις και θα διαφυλαχθεί το προνόμιο της αρμονικής συμβίωσης όλων στη Θράκη μας».

Για το πώς συντηρούνται οικονομικά οι δύο Βρεφονηπιακοί Σταθμοί που έχουν και επίσης η Τράπεζα Αγάπης παροχής γευμάτων σε έχοντες ανάγκη, είπε πως «τα έργα αγάπης της Εκκλησίας δεν στηρίζονται σε οικονομοτεχνικές μελέτες. Βεβαίως λαμβάνονται υπόψη οι οικονομικές μας δυνατότητες, αλλά προχωρούμε και εάν γίνονται με αγαθή πρόθεση, τότε ο Θεός βοηθά. Το έργο για τον πιστό λαό δεν είναι κοινωνική παροχή, αλλά ουσιαστικά μια αναδιανομή των αγαθών από τους πιστούς για ολόκληρη την Εκκλησία και την κοινωνία. Είναι η συνέχιση της λειτουργικής πράξης προς την κοινωνία, η οποία εκδηλώνεται ως εξωστρέφεια από κάθε μέλος της τοπικής μας Εκκλησίας. Υπό την έννοια αυτή ο Επίσκοπος δεν ‘κάνει’ τα έργα αγάπης, απλώς επισκοπεί».

Οταν ρωτήσαμε τον Σεβασμιότατο τι του λένε οι νέοι για την Εκκλησία και την Ορθόδοξη Πίστη γενικότερα, απάντησε «ίσως ευτυχώς, ζούμε σε μια εποχή, όπου οι παραδοσιακές αξίες, που για μας ήταν κάπως αυτονόητες, δεν είναι πια. Και λέω ευτυχώς, γιατί οι νέοι δοκιμάζουν τα πάντα στο καμίνι του σιδηρουργού. Θα μείνει ό,τι είναι πραγματικά γνήσιο. Τη γνησιότητα δεν την αμφισβητεί κανένας, περισσότερο δε οι νέοι. Η δίψα και το ενδιαφέρον των νέων για την γνήσια Ορθόδοξη Πίστη ως κοινωνία αγάπης και αλληλοπεριχώρησης είναι συγκινητική. Δεν δοκιμάζεται από την όποια αμφισβήτησή τους, αλλά από τον δικό μας συμβιβασμό».

Πρόσθεσε πως «περισσότερο από όλα τους απασχολεί το μέλλον. Πώς θα μπορέσουν να ζήσουν με προοπτική στον τόπο τους. Και όταν λέμε προοπτική δεν εννοούμε μόνο οικονομική. Η ευημερία είναι η βάση για την κοινωνική συνοχή και για την προβολή και περαιτέρω καλλιέργεια του πλουραλιστικού πολιτιστικού μοντέλου της Θράκης μας, που ας σημειωθεί είναι το πρότυπο της αρμονικής συνύπαρξης Χριστιανών και μουσουλμάνων σε ολόκληρη την Ευρώπη».

Στην ερώτηση πόσο υποψιασμένοι είμαστε σήμερα γι’ αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι, απάντησε: «Μεγάλος πειρασμός, όχι μόνο σήμερα, αλλά και ανά τους αιώνες, είναι ο επηρεασμός της ηθικής πράξης, δηλαδή του έθους, του τρόπου ζωής των Χριστιανών, από αλλότριες προς το δόγμα και την πίστη αρχές. Είναι ο πειρασμός της αλλοτρίωσης, που εμφανίζει διαφορετικά πρόσωπα, πότε της εκκοσμίκευσης, πότε του θρησκευτικού καθωσπρεπισμού, του ηθικισμού, κ.λπ. Δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι αυτό είναι μια αστοχία, μια ‘αμαρτία’ με την ετυμολογική σημασία της λέξεως που βαραίνει εμάς, τους εντός των τειχών και όχι τους απ’ έξω. Η αλήθεια της Εκκλησίας ως γεγονός σωτηρίας βρίσκεται στον Χριστό και γίνεται γνωστή σε μας με την μαρτυρία των αγίων. Οι άγιοι είναι οι ‘έμπειροι’ και εκεί πρέπει να αναζητούμε την αλήθεια».

Αναφορικά με το πώς είναι η συνύπαρξη του ποιμνίου του με τους Μουσουλμάνους συμπολίτες τους, είπε: «η συνύπαρξη στη Θράκη έχει περάσει από πολλά κύματα, πάντα ανάλογα των πολιτικών εξελίξεων και των ξένων προς τα ήθη του τόπου επιδράσεων. Νομίζω όμως ότι εδώ και πολλά χρόνια έχουμε ξεπεράσει το απλοϊκό στάδιο της ανοχής του ‘άλλου’ και έχουμε φτάσει στη συνείδηση ότι αποτελούμε όλοι μας διαφορετικά άνθη του λειμώνα της Θράκης. Αυτό άλλωστε αποτελεί και εκκλησιαστική επιταγή, άνοιγμα προς τον άλλο, με αποδοχή, χωρίς απαίτηση καθυπόταξης».