Την Μεγάλη Παρασκευή 30 Απριλίου το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμων χοροστάτησε στην Ακολουθία των Μεγάλων Ωρών και στον Εσπερινό της Αποκαθηλώσεως και ανέγνωσε στο εκκλησίασμα την Ποιμαντορική Εγκύκλιο του, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου Βεροίας.
ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ
† ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ
ἐλέῳ Θεοῦ Ἐπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης
τῆς Ἱερᾶς καὶ Ἀποστολικῆς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης καὶ Καμπανίας
πρὸς τὸν ἱερὸν κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ λαὸν
τῆς καθ’ ἡμᾶς θεοσώστου Ἐπαρχίας.
«Ἡμεῖς δέ κηρύσσομεν Χριστόν Θεοῦ δύναμιν καί Θεοῦ σοφίαν» (1 Κορ. 1.23).
Στήν πιό σιωπηλή ἡμέρα τοῦ χρόνου ἀκούεται τό πιό εὔγλωττο κήρυγμα καί στήν πιό πένθιμη στιγμή ἀκούεται τό πιό χαρμόσυνο μήνυμα. Ἀπό τό ὕψος τοῦ Σταυροῦ, στόν ὁποῖο τόν ἀνέβασε ἡ κακία καί ἡ ἀγνωμοσύνη τῶν ἀνθρώπων, ἀδύναμος καί ἀνήμπορος στά μάτια τοῦ κόσμου ὁ Χριστός ἀποδεικνύει τή δύναμή του.Ἀποδεικνύει τή δύναμη τῆς ἀγάπης του γιά τόν ἄνθρωπο, χάρη τοῦ ὁποίου θυσιάζεται. Ἀποδεικνύει ὅτι ἡ δύναμή του δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν κοσμική ἐξουσία καί ὅ,τι αὐτή ἐπιβάλλει, διότι ἡ δική του δύναμη δέν εἶναι «ἐκ τοῦ κόσμου τούτου».
Τί καί ἄν ὁ Πιλᾶτος τόν ἀποκαλεῖ στήν ἐπιγραφή πού ἔθεσε ἐπί τοῦ Σταυροῦ του εἰρωνικά βασιλέα τῶν Ἰουδαίων; Ὁ Χριστός εἶναι ὁ βασιλεύς τῶν βασιλευόντων καί κύριος τῶν κυριευόντων.
Τί καί ἄν οἱ ἀρχιερεῖς ἐπιχαίρουν, γιατί ἐπέτυχαν νά καταδικάσουν σέ θάνατο τόν Χριστό, ὥστε νά μήν ἐνοχλοῦνται ἀπό τή διδασκαλία καί τά θαύματά του, ὥστε νά μήν ἐλέγχονται γιά τίς πράξεις καί τήν ὑποκρισία τους; Ὁ Ἰησοῦς συνεχίζει καί ἐσταυρωμένος νά διδάσκει καί νά ἐλέγχει, συνεχίζει καί ἐσταυρωμένος νά θαυματουργεῖ.
Τί καί ἄν οἱ φαρισαῖοι ἀμφισβητοῦσαν τό δικαίωμά του νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες; Ὁ Χριστός δέν συγχωρεῖ ἁπλῶς μέ τή σταύρωσή του τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά ὑπόσχεται καί στόν συσταυρωμένο ληστή, πού ἀναγνωρίζει τήν ἁμαρτωλότητά του καί ζητᾶ τή συγχώρηση, ὅτι θά εἶναι μαζί του αὐθημερόν στόν παράδεισο.
Τί καί ἄν οἱ γραμματεῖς τόν ἐμπαίζουν λέγοντας «ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτόν οὐ δύναται σῶσαι» (Μαρκ. 15.31); Ὁ Χριστός γνωρίζει ὅτι θυσιάζεται ἑκουσίως γιά νά σώσει ἀκόμη καί αὐτούς πού δέν τόν γνωρίζουν.
Τί καί ἄν οἱ στρατιῶτες διαμερίζουν τά ἱμάτιά του «βάλλοντες κλῆρον ἐπ᾽ αὐτά τίς τί ἄρῃ» (Μαρκ. 15.24); Ὁ Χριστός ἁπλώνοντας τά χέρια του ἐπί τοῦ Σταυροῦ ἑνώνει «τά τό πρίν διεστῶτα».
Τί καί ἄν ἀκόμη καί οἱ μαθητές του φοβισμένοι μένουν μακριά του; Ἡ Μητέρα του καί ὁ ἠγαπημένος μαθητής του, ὁ Ἰωάννης, μαζί μέ τίς μαθήτριές του ἐκπροσωποῦν ὅλους ἐκείνους πού τόν πιστεύουν καί τόν ἀκολουθοῦν, ὅλους ἐκείνους πού πιστεύουν στή Θεότητα καί τή δύναμή του.
Ἡ θεία δύναμη τοῦ Χριστοῦ ἐκφράζεται εὔγλωττα μέσα ἀπό τή συγχώρηση πού παρέχει, ἐκφράζεται εὔγλωττα μέσα ἀπό τή σιωπή του, ἐκφράζεται εὔγλωττα μέσα ἀπό τήν ἀγάπη του. Γιατί ποιός ἄλλος θά ἐπέλεγε νά τερματίσει τή ζωή του μέ ἕναν τόσο ἄδοξο καί ἀτιμωτικό θάνατο, ἄν δέν εἶχε μέσα του τή δύναμη τῆς ἀγάπης, ἄν δέν εἶχε τή δύναμη νά συγχωρήσει, ἄν δένεἶχε τή δύναμη νά μήν ἀντιδράσει καί νά μήν διαμαρτυρηθεῖ, ἀλλά νά ὑπομείνει μέχρι τέλους, παραδίδοντας μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό-Πατέρα τό πνεῦμα του;
Ἐνώπιον τοῦ Ἐσταυρωμένου Κυρίου μας γιά ἄλλη μία φορά φέτος, γιά ἄλλη μία φορά κάτω ἀπό τή σκιά τῆς πανδημίας πού ἔχει ἀλλάξει τή ζωή μας, εἶναι ἀνάγκη νά μήν σταθοῦμε ἀδιάφοροι, ψυχροί καί ἀμετανόητοι. Εἶναι ἀνάγκη νά αἰσθανθοῦμε ὅτι καί γιά τίς δικές μας ἁμαρτίες ἀνέβηκε ὁ Χριστός στόν Σταυρό. Εἶναι ἀνάγκη νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι καί σέ μᾶς προσφέρει τόν παράδεισό του, ἄν μετανοήσουμε καί τοῦ ἐξομολογηθοῦμε τίς ἁμαρτίες μας. Εἶναι ἀνάγκη νά νιώσουμε ὅτι καί σέ μᾶς ἀναφέρεται, ὅταν λέγει στόν μαθητή του «ἰδού ἡ μήτηρ σου», ἄν γίνουμε καί ἐμεῖς «ἠγαπημένοι» του. Εἶναι ἀνάγκη νά μήν ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας νά παρασυρθεῖ ἀπό ὅλους ἐκείνους πού τόν χλευάζουν, τόν ἀμφισβητοῦν, τόν συκοφαντοῦν καί τόν σταυρώνουν μέ τούς λόγους καί τίς ἐπιλογές τους. Γιατί γιά ἐμᾶς πού τόν πιστεύουμε, πού εἴμεθα μέλη τῆς Ἐκκλησίας του, πού εἴδαμε τά θαύματά του στή ζωή μας, ὁ Χριστός δέν εἶναι ἕνας ἐσταυρωμένος. Εἶναι ὁ Ἐσταυρωμένος γιά ἐμᾶς σωτήρας καί λυτρωτής μας.Εἶναι Αὐτός γιά τόν ὁποῖο μποροῦμε νά διακηρύσσουμεκαί ἐμεῖς μαζί μέ τόν πρωτοκορυφαῖο ὅτι εἶναι «Θεοῦ δύναμις». Εἶναι ἡ δική μας δύναμη, στήν ὁποία μποροῦμε νά ἀναθέτουμε μέ ἐμπιστοσύνη τή ζωή μας καί τήν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας μας. Εἶναι τό πιό εὔγλωττο κήρυγμα καί τό πιό χαρμόσυνο μήνυμα: ὁ Σταυρός του.
Διάπυρος πρός τόν δι᾽ ἡμᾶς σταυρωθέντα Κύριον εὐχέτης
