Καθιερωμένη ἐξ ἀρχῆς στό ἑορτολογικό τυπικό τῆς Μητροπόλεως, τηρήσαμε κι ἐφέτος τή λιτάνευση τῆς εἰκόνος τῆς Ἀναστάσεως ἀπό την Ἱερά Μονή τῆς Παναγίας Γουμένισσας πρός τό Μητροπολιτικό Ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου.
Προσήλθαμε ἀπό τό Ἐπισκοπεῖο μέ τούς Διακόνους στό Ναό τῆς Παναγίας, ὅπου μᾶς ἀνέμεναν οἱ ἱερομόναχοι καί οἱ ἱερεῖς ἐν μέσῳ τῶν πιστῶν.
Προσκυνήσαμε τήν ἱερή εἰκόνα τῆς Παναγίας καί ἀρχίσαμε μέ τήν Ἐναρκτήρια Ἀκολουθία. Ψαλλομένου σέ ἀργό μέλος τοῦ δοξαστικοῦ “Ἀναστάσεως ἡμέρα”, ἐνδυθήκαμε στό μέσον τοῦ Ναοῦ τά ἀρχιερατικά ἄμφια καί ἐκκινήσαμε ὅλοι τή λιτανεία μέ βασταζόμενη ἀπό δύο ἱερεῖς μας τήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως.
Μέ τούς ἱερεῖς καί τούς ἱεροψάλτες ἐναλλάξ ψάλλοντες τίς Καταβασίες τῆς ἑορτῆς, συνοδευόμενοι κι ἀπό πιστούς, διερχόμενοι διά τῶν ὁδῶν τῆς πόλεως, ἀποβλέπουμε νά ἐντυπώσουμε σέ περισσότερους τήν αἴσθηση τῆς διακαινήσιμης διάρκειας τοῦ Πάσχα.
Καθώς διερχόμασταν, μᾶς χαροποιοῦσε ἡ εὐαισθησία τῶν παιδιῶν κυρίως καί τῶν ὡριμοτέρων, πού σηκώνονταν ὄρθια, σταυροκοπιοῦνταν καί συμμετεῖχαν στή δική μας ἱερατική (ὑπέρ ἁπάντων) χαρμόσυνη-λιτανευτική πορεία.
Ἡ χαρά μας θά ἦταν πεπληρωμένη ἀντικρίζοντας τήν εὐλαβῆ προσανατένισή τους πρός τόν Ἀρχηγό καί Τελειωτή τῆς πίστεώς μας, ἄν καί ἡ δική μας προσέγγιση πρός αὐτούς ἀπ᾽ ὅπου καί ἄν προέρχονταν ἦταν ἡ πλέον ἐνδεδειγμένη ὥστε νά εἴχαμε προβληματιστεῖ σοβαρά γιά τήν δική τους ἀπουσία ἀπό τήν λιτανεία.
Τό χαροποιό καί ἐνθαρρυντικό ἐν προκειμένῳ εἶναι ὅτι διατηροῦν ἀκόμη οἱ νέοι μας πνευματική ἰκμάδα στίς δύσκολες μέρες πού ζοῦμε, ὅπου ἡ ἀλλοτρίωση τοῦ φρονήματος προερχόμενη ἀπό τά διεθνῆ συστήματα πού ἑστιάζουν στή θεοποίηση–εἰδωλοποίηση τῆς παγκόσμιας δῆθεν ἐλευθερίας, ἀποσκορακίζουν τήν ἱερότητα τοῦ προσώπου καί τήν ἐν γένει ἀξία τοῦ ἀνθρώπου· τήν ἀποϊεροποίηση τῆς οἰκογένειας πού συντελεῖται μέ γοργούς ρυθμούς καί ναρκοθετοῦν ὅ,τι ὑγιές οἰκοδόμημα ὑπῆρχε μέ ἀποκαρδιωτικά ἀποτελέσματα.
Ὀφείλουμε νά τονίζουμε στούς ἐγγύς καί τούς μακράν τήν ἱερότητα τῆς ἀνθρώπινης φύσεως ὡς ψυχοσωματικῆς ὀντότητος καί ἑπομένως νά καταδικάζουμε τήν εἰκονοκλαστική βεβήλωση τῆς ἑνοειδοῦς ἀνθρώπινης φύσεως ἀπό τήν θεοστυγῆ σαρκολατρεία, πού ἀνερυθρίαστα ὑποθάλπεται ἀπό τήν ἀναίσχυντη ἡδονοθηρία τῆς ἐποχῆς.
Προσελθόντες στόν κατάμεστο Μητροπολιτικό Ναό, προέστημεν τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀγάπης, κατά τόν ὁποῖο ἀνεγνώσθη ἡ Εὐαγγελική περικοπή (κατά τό εἰωθός σέ ἑνότητες) στά ἑλληνικά παρ᾽ ἡμῶν, στά λατινικά, ρωσικά, ρουμανικά, τουρκικά, γαλλικά, γερμανικά καί ἀγγλικά παρά τῶν κληρικῶν μας καί ἀνακεφαλαιωτικά ἀπό τόν πρωτοδιάκονό μας π. Μιχαήλ.
Ἀφορμώμενοι ἐξ αὐτοῦ, ἐξηγήσαμε δι᾽ ὀλίγων πάλι τήν οἰκουμενικότητα τοῦ σωτηριολογικοῦ μυστηρίου. Μιλήσαμε γιά τή δική μας μεγάλη εὐλογία νά ζοῦμε λειτουργικά καί λατρευτικά τή χαρά τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου.
Ἐκφράσαμε δημόδια τίς εὐχαριστίες μας γιά τόν Σεβασμιώτατο Πολυανῆς & Κιλκισίου κ. Βαρθολομαῖο, πού παρέσχε πάλι τήν εὐλογία στόν ἐκ τῶν ἐφημερίων του π. Πολύκαρπο νά μετάσχει, ὥστε νά ἀναγνώσει τό Εὐαγγέλιο στά τουρκικά σέ μελωδικότατο ὕφος.
Ἐξ αὐτοῦ εἰδικά ἑρμηνεύσαμε πρός πάντες τήν φιλάδελφη φροντίδα μας νά μεταδώσουμε μιάν αἴσθηση αὐτῆς τῆς πνευματικῆς χαρᾶς σέ ἀνθρώπους ὅπου γῆς (καί ἰδίως σέ καταδυναστευτικές συνθῆκες ἐπιβίωσης, ὅπως οἱ κρυπτοχριστιανοί ἤ καί οἱ καλοπροαίρετοι πού ἀφήνουν τό περιθώριο στό ἔλεος τοῦ Θεοῦ νά τούς ἀγγίξει).
Μάλιστα, ἐπικαλεσθήκαμε τό παράδειγμα τοῦ ἑκατοντάρχου Κορνηλίου τῶν ἀποστολικῶν χρόνων, πού οἱ ἐλεημοσύνες καί ἡ σώφρων ζωή προκάλεσαν στήν ψυχή του τή λαχτάρα τῆς ἀναζήτησης τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί, ἔτσι, συντελέσθηκε ἡ κατήχηση, ἡ βάπτιση καί ἡ εἴσοδός του στήν Ἐκκλησία ἀπό τόν ἀπόστολο Πέτρο μέ ἐντολή τοῦ Κυρίου.
Ἐπιγραμματικά ἀναφερθήκαμε στήν ἱερότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί τῶν λατρευτικῶν δεδομένων, ὅπως τό φῶς τῶν καντηλιῶν ὡς προσφορά στό Θεό, ὅπως τό μετακομιζόμενο ἅγιο φῶς ὡς πανίερο δῶρο διαμετοχῆς στούς καθαγιασμένους Τόπους τῆς θείας Οἰκονομίας.
Ἐπικαλεσθήκαμε μάλιστα καί τίς ρεαλιστικές δηλώσεις τῆς Καθηγήτριας τοῦ ΕΜΠ κας Ἀντωνίας Μοροπούλου, ἀπό τήν αἴσθηση τῆς ἱερότητος καί τήν αἴσθηση τοῦ μυστηρίου καί τῆς θείας εὐλογίας πού ἔνιωσαν πρό ὀλίγων ἐτῶν τά εἰδικά συνεργεῖα ἀποκατάστασης τοῦ Παναγίου Τάφου κατά τίς ἐκτελούμενες ἐκεῖ ἐργασίες.
Αὐτή ἡ ἐπικεφαλῆς Καθηγήτρια, στά νεανικά της χρόνια, ἦταν ἕνας ἐξαιρετικά ἀνήσυχος καί ἀντιρρητικός ἄνθρωπος, καί γι᾽ αὐτό ἡ ὁμολογία της ἀποκτᾶ ἐξαιρετική σημασία γιά ὅλους.
Καταλήξαμε μέ τήν προτροπή τῆς Ἀναστάσιμης ἀδολεσχίας πού εἶναι ἡ ἀρξάμενη πρό 20 αἰώνων καί διαρκής ἐσχατολογική πορεία τῆς ἱστορίας, μέσα στήν ἄχραντη πρόνοια και θεία μακροθυμία τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου καί Θεοῦ μας.
Τέλος, ἀνεγνώσθη ἡ Εὐχή γιά τήν εὐλογία τῶν αὐγῶν, ἔγινε ἡ καθιερωμένη Ἀναστάσιμη ἀπόλυση τοῦ ῾Εσπερινοῦ καί διανεμήθηκαν τά αὐγά σέ ὅλους τούς προσελθόντες.
