Του π. Ηλία Μάκου
Με αφορμή τη συμπλήρωση 16 ετών από την εκδημία του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, θυμηθήκαμε ένα χαρακτηριστικό περιστατικό για την πνευματική επίδραση, βαθιά και έντονη, που ασκούσε στους νέους.
Στη Σχολή, που φοιτούσαμε, αρχές της δεκαετίας του 2000, ανακοινώθηκε ότι θα έρχονταν ο Χριστόδουλος, για να βραβεύσει τους φοιτητές, που αρίστευσαν σε κάθε έτος.
Η πληροφορία διαδόθηκε ταχύτατα και ενώ οι φοιτητές σε άλλες εκδηλώσεις ήταν αδιάφοροι, κατά την παρουσία του Αρχιεπισκόπου, γέμισαν το χώρο τελετών.
Όλοι τον πλησίαζαν και αυτός άνετος και οικείος μαζί τους, ευγενικός και με διακριτικό χιούμορ. Τους κέρδιζε με μια και μόνο ματιά του.
Ένας από τους αριστεύσαντες, που θα έπαιρναν βραβείο, ήταν ένα τριώδιο με αφιέρωση, ένα σετ με πένες, και ένα χρηματικό ποσό αν δεν μας απατά η μνήμη μας, ήμασταν και εμείς. Και μας ανατέθηκε να τον προσφωνήσουμε, εκ μέρους των βραβευθέντων.
Λίγο καιρό νωρίτερα είχε αναφέρει την περίφημη φράση προς τους νέους: «Σας πάω πολύ». Του είπαμε, λοιπόν, τότε από το βήμα, πως αν «εσείς μας πάτε πολύ και εμείς σας πάμε με χίλια».
Και αυτό επικροτήθηκε από τους φοιτητές μ’ ένα παρατεταμένο χειροκρότημα. Είναι αλήθεια ότι μαθητές, σπουδαστές, φοιτητές, γενικά τη νεολαία τη… μάγευε και τη μαγνήτιζε ο Χριστόδουλος.
Δεν ήταν μόνο ο απλός τρόπος, που τη προσέγγιζε, με το χαμόγελό του, καθρέφτισμα των ωραίων αισθημάτων του, και με τα διδακτικά ανέκδοτά του, όταν χρειαζόταν, αλλά η παιδαγωγική επιρροή, που ασκούσε πάνω της.
Και το όραμα, που ενέπνευσε στους νέους, προβάλλοντας και υπερασπιζόμενος τον Ελληνορθόδοξο πολιτισμό και τα ιδεώδη του, που αποδεικνύεται σήμερα ότι είναι τα μόνα, που μπορούν να αναχαιτίσουν τη λαίλαπα της κοινωνίας μας, αρκεί να ξαναέρθουν στο προσκήνιο, όπως εκείνος επεδίωκε και αγωνιζόταν.
Και αυτή η επίδραση του Χριστόδουλου στους νέους δεν γινόταν μόνο με έργα, ή μόνο με λόγια, γινόταν κυρίως μέσα από την ηθική της καρδιάς του, που ξεσήκωνε το πεσμένο ηθικό των νέων.
Με αυτή την έννοια ήταν ένας ειρηνικός «επαναστάτης», που έδινε το έναυσμα και τα εφόδια στις νέες γενιές να μη γλιστρούν κατηφορικά στο λόφο της ζωής, γιατί διέβλεπε ότι η κοινωνία χρειάζεται τη νεολαία να ανεβαίνει και όχι να σέρνεται.
Ήθελε ολοκληρωμένους και φυσιολογικούς ανθρώπους, που πιστεύουν στο Χριστό, και μάχονται εναντίον του κακού. Και προς αυτή την κατεύθυνση έκανε κάτι σημαντικό: Προέτρεπε τους νέους να πλησιάζουν, χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις, χωρίς απαγορεύσεις το Χριστό.
Και τους έδινε να καταλάβουν πως δεν σιωπά ο Θεός, αλλά μιλά δυνατά, αρκεί να ξεβουλώσουμε τα αυτιά μας για να τον ακούσουμε. Πως δεν εγκαταλείπει ο Θεός τον δίκαιο, αρκεί να υπερασπιζόμαστε τη δικαιοσύνη.
Ο μακαριστός Χριστόδουλος έβγαινε μπροστά στους νέους με το αίτημα να ζητήσουν και να καταφέρουν την ενίσχυση του εαυτού τους από το Θεό και μόνο από το Θεό, μέσω της Εκκλησίας.
Όχι για χάρη της Εκκλησίας, αλλά για χάρη των ιδίων. Γιατί η Εκκλησία, το πίστευε ακράδαντα αυτό ο κυρός Χριστόδουλος, θα παραμένει το ίδιο μεγάλη, είτε την μεγαλύνουν, είτε την υποτιμούν οι άνθρωποι.
Δεν θα υπήρχε καλύτερος επίλογος από ένα εγερτήριο σάλπισμα του αξέχαστου Χριστόδουλου προς τους νέους, που τους καλεί να κάνουν τα νιάτα τους φωτεινά και χριστιανικά, κάτι, που θα τα οδηγήσει στη νίκη:
“Εσείς, παιδιά μου, είστε το μέλλον του τόπου μας. Μην αφήνετε τον εαυτό σας να ραθυμεί. Αφυπνιστείτε γιατί ο κόσμος μας πρέπει να έχει ένα καλύτερο αύριο. Η ψυχή σας εάν αφεθεί στον Χριστό θα μπορέσει να αναπτύξει όλες τις πολύτιμες, τις ευεργετικές, τις ιερές της δυνάμεις”.
