Ἡ ἐποχή μας ἀλαζονεύεται γιά τά διεθνῶς “διασφαλισμένα” καί ἀναγνωρισμένα “δικαιώματα” φυσικῶν (ἀκόμη καί “παραφυσικῶν”) ἀτομι(κιστι)κῶν δικαιωμάτων. Ἡ μόνη τους “κοινοτική λειτουργισιμότητα” εἶναι ἡ προβολή καί ἡ κατοχύρωση τῆς μικρῆς ἤ τῆς μεγάλης μαζικότητας ἀνάλογων δικαιωμάτων.
Τό ἐρώτημα ὅμως πού τίθεται εἶναι: ἄν ἡ ἀναλογική/δημοκρατική ἀναγνώριση καί ἡ ἀτομική διασφάλιση τῶν πολυειδῶν ἰδιαιτεροτήτων βοηθάει στήν κοινωνική ὀργάνωση καί στήν κοινωνική/ἀτομική ἀρτιοποίηση μέ πρόταγμα/σημαία αὐτά τά δικαιώματα καί τόν ἐτήσιο ἑορτασμό τους σάν διεθνικό ἡμεροδρόμιο πολιτισμοῦ. Ἡ ἀπάντηση στήν πράξη εἶναι ὀδυνηρά ἀρνητική. Καί τίς ἀποδείξεις τίς ἔχουμε τελικά μέσα στό … σπίτι μας, στό συνοριακό τ.ἔ. προσφυγο-χῶρό μας, περί τόν ὁποῖο ὅλοι ἀπασχολοῦνται, ἀλλά κανείς διεθνῶς δέν τόν πονάει σάν τό δικό του σπίτι.
Τά πολλαπλά διεθνικά, διακρατικά, διαπολιτισμικά, διακοινωνικά καί (τελικῶς) διατομικά προβλήματα πού συνιστοῦν τόν “καμβά” τῆς ἀνθρωπινῆς καί τῆς κοινωνικῆς ἀποδόμησης στό δικό μας σήμερα τοῦ 2016, εἶναι ἡ μιά ὄψη τῆς θλιβερῆς “προόδου” πού καρπούμεθα οἱ πάντες καί τήν κληροδοτοῦμε στά παιδιά μας.
Ποιός ἀγωνιᾶ σήμερα γιά τή θεραπεία τῶν πολλαπλασιασμένων ἀδιεξόδων τῶν συνανθρώπων καί τῆς πανανθρωπότητος; Ἁπλά, μέ τούς διαφόρους ἀνθρωπιστικούς ἤ λοιπούς Συλλόγους, προσπαθοῦμε νά δώσουμε ἕναν γλυκασμό τυπικῆς ἀνθρωπιᾶς στόν κόσμο μας, νά βελτιώσουμε τήν ὄψη του. Κατά βάθος δέν ἔχουμε οὔτε τήν ἐσωτέρα καθαρή-ὁλοτελή διάθεση οὔτε τή δύναμη νά ἀλλάξουμε τήν οὐσία του.
Πάνω σ᾽ αὐτά τά προβλήματα τῆς πανανθρώπινης τραγικότητας ὡς ἀκοσμίας θέλησε καί μίλησε “κατηχητικά” ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως καί Πολυκάστρου κ. Δημήτριος, στόν Κατανυκτικό Ἑσπερινό ἀνήμερα τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, στήν Ἱ. Μονή Ἁγίων Ραφαήλ, Νικολάου & Εἰρήνης Γουμενίσσης (Γρίβας).
Καί μίλησε ἀπευθυνόμενος κυρίως σέ ἕνα νέο ἀθλητή ἀληθινῆς κοινωνικῆς (δηλαδή ἐκκλησιαστικῆς) προσφορᾶς, ὅπως οὐσιαστικά εἶναι κάθε στρατευμένο νέο στέλεχος τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.
Ἕνας νέος μοναχός, γιός Ἱερέως (ἐξομολόγου μέ πείρα ἱεραποστολική στήν Αὐστραλία καί τώρα στή Θεσσαλονίκη), μέ στρατιωτική ὑπηρεσία στήν ΕΛ.ΔΥ.Κ., μέ διδακτορικό στή θεολογία ὑπό τόν Καθηγητή-Πρωτοπρ. Νικόλαο Λουδοβίκο, μέ θεῖο μακαρίτη κληρικό τῆς προσφορᾶς στά μέρη μας (τόν π. Φώτιο Βασιλειάδη), ὁ Δημήτριος Βασιλειάδης ἔγινε μοναχός καί ἐντάχθηκε στό ὁμολογημένο ἐκ δευτέρου (μετά τό Βάπτισμα) ἄθλημα τῆς ἄσκησης καί τῆς προσευχῆς, τῆς ὁλοτελοῦς λατρείας τοῦ ζῶντος Θεοῦ καί τῆς προσευχῆς ὑπέρ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος καί ὅλου τοῦ κόσμου. Ἡ ἐκκλησιαστική ζωή ὡς μυστήριο θεοκοινωνίας καί θυσίας εἶναι ἡ μοναδική κοσμιότητα ἀπέναντι στή συλλογική ἀκοσμία τήν ὁποία ἀλαζονικά τρέφουμε ὅλοι, εἶπε ὁ Μητροπολίτης.
Καί εὐχήθηκε στό νέο μοναχό καί μελλοντικό κληρικό, τοῦ ὁποίου διατήρησε τό ὄνομα τοῦ θεσσαλονικέως μεγαλομάρτυρα ἁγίου Δημητρίου τοῦ μυροβλύτου, νά εὐαρεστήσει τόν Κτίστη καί Σωτήρα μας Κύριο Ἰησοῦ Χριστό μέ τήν προστασία τῆς Παναγίας μας καί τίς εὐλογίες τῶν Νεοφανῶν Μαρτύρων καί τοῦ Ἁγίου του, πού ἀπό παιδάκι τόν διέσωσε καί τόν κράτησε σ᾽ αὐτήν τή ζωή, γιά νά προσφέρει κι αὐτός σήμερα τόν ἑαυτό του.
