Σωστή η απόφασή τους να παραιτηθούν ο αντιπρόεδρος και η γραμματέας του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου, Γεώργιος Τσαντίκος και Κάθριν Μπουφίδη-Walsh. Ηταν η δεύτερη φορά που υπέβαλλαν τις παραιτήσεις τους. Την πρώτη φορά ήταν μόλις είχε έλθει ο Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος, ο οποίος ορθώς και σοφώς φερόμενος δεν τις έκανε αποδεκτές.
Αλλά τούτη τη δεύτερη φορά ορθώς πράξας τις αποδέχθηκε γιατί δεν μπορεί κανείς, συμπεριλαμβανομένου και του Τσαντίκου βέβαια, να επιδίδεται σε παίγνια με τους θεσμούς. Αλλωστε, είναι οδυνηρά γνωστά τα όσα έκαναν και τα όσα δεν έκαναν στη διάρκεια της θητείας τους.
Σίγουρα κι άλλοι όφειλαν να τους μιμηθούν και να υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους από το Αρχιεπισκοπικό Συμβούλιο, την Επιτροπή των Οικονομικών και φυσικά κι από την Ιεραρχία, και το επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, πως είναι πάντες υπεύθυνοι για το κατάντημα της Αρχιεπισκοπής και των Ιδρυμάτων της κι όχι μόνο ο Δημήτριος. Αυτός βέβαια είναι ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος, διότι αυτός ήταν ο Αρχιεπίσκοπος και θεσμικά ο Πρώτος.
Το ίδιο οφείλει να ισχύσει και στη Θεολογική Σχολή, δηλαδή να υποβάλλουν τις παραιτήσεις τους αντί να σφυρίζουν αδιάφορα και να θέλουν να συνεχίζεται «το γλέντι». Οφείλουν άπαντες να διευκολύνουν τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο να φέρει νέο αίμα παντού συμπεριλαμβανομένης βέβαια και της Σχολής. Αλλωστε οι υπάρχοντες απέδειξαν τόσα χρόνια το μέγεθος της ολιγότητάς τους γι’ αυτό έφτασε η Αρχιεπισκοπή και η Σχολή στην επιθανάτια κλίνη τους, ουσιαστικά «μικρόν προ του τέλους τους». Ολα αυτά τα χρόνια ενέπαιζαν εαυτούς και αλλήλους, τώρα πλέον «καιρός του ποιείσαι», αλλιώς καραδοκεί το ιστορικό μας τέλος. Καθαρές κουβέντες.
Τα συμπτώματα της φθίσης στην οποία οδήγησαν την Εκκλησία ο Δημήτριος, η Επαρχιακή Σύνοδος, το Αρχιεπισκοπικό Συμβούλιο, οι Επιτροπές και οι Υποεπιτροπές είναι κυριολεκτικά εφιαλτικά.
Μία φευγαλέα έστω ματιά σε κοινότητες της Νέας Αγγλίας όπου διαμένω και βιώνω το δράμα της φθίσης είναι αρκετή για να εντοπιστούν τα ερείπια. Ναοί κυριολεκτικά αδειανοί με εκκλησίασμα που κυμαίνεται από 27 μέχρι 50 άτομα κι αυτά προχωρημένης ηλικίας κατά το πλείστον. Δειγματοληπτικά αναφέρω την ιστορική και πάλαι ποτέ διαλαμψάσασα πόλη του Λόουελ της Μασαχουσέτης, στην οποία δυστυχώς η οσμή θανάτου είναι αποκρουστική.
Επιμένω πως είναι αδήριτη ανάγκη για εξονυχιστικό έλεγχο σε βάθος στα οικονομικά όλων των Μητροπόλεων, τύπου forensic, κι όχι από αυτούς τους ρηχούς και μεθοδευμένους που γίνονται εσωτερικώς.
Ας μη ξεγελιόμαστε, τα πάντα και οι πάντες στις Μητροπόλεις συνήθισαν να είναι ανεξέλεγκτα και ανεξέλεγκτοι, κι αυτό το γλεντοκόπημα θα πρέπει κάποτε να σταματήσει. Οι άνθρωποί μας καταλαβαίνουν και γνωρίζουν πολλά περισσότερα από όσο νομίζουν μερικοί επαγγελματίες του εκκλησιαστικού μας βίου, γι’ αυτό και πολλοί αποκαρδιωμένοι φεύγουν και δεν γυρνούν.
Ο Ελπιδοφόρος μπορεί να αναστήσει την Αρχιεπισκοπή, την Αρχιεπισκοπή και τις Μητροπόλεις, αλλά βέβαια θα χρειαστεί χρόνος. Βέβαια από κάπου, κάπως, πρέπει να αρχίσει, κι αν διαβάζω τα σημάδια καλά, «ο καιρός εγγύς». Να μην ξεχνούμε πως επί είκοσι χρόνια ο Δημήτριος και οι συνεργοί του ισοπέδωσαν τα πάντα, κι είναι ανεδαφικό να περιμένουμε ο Ελπιδοφόρος μέσα σε τρεις μήνες να τα ανοικοδομήσει. Ακόμα και το σπίτι του μακαριστού Ιακώβου ξεπούλησαν στη χαμηλή τιμή των τριών εκατομμυρίων, όταν η Αγορά Ακινήτων βρισκόταν στο κατώτατο επίπεδό της. Εδωσαν οκτακόσιες χιλιάδες για την επισκευή της οροφής της Αρχιεπισκοπής, λες και ήταν από χρυσάφι, και τα άλλα $2.200.000 αγνοείται η τύχη τους. Κι έπειτα υποκριτικά και ανεύθυνα λένε οι ιεράρχες και οι κολαούζοι του Αρχιεπισκοπικού Συμβουλίου ότι δεν γνώριζαν τίποτε. Υποκρισία και ολιγότητα ήταν το δράμα της Εκκλησίας μας εδώ, και με αυτό βρίσκεται αντιμέτωπος σήμερα ο Ελπιδοφόρος.
