Την Τετάρτη 10 Ιανουαρίου συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την εκδημία του πρώην Πατριάρχη Ειρηναίου, ο οποίος έκτοτε αναπαύεται στη γη της γενέτειράς του της Σάμου. Θεωρώ καθήκον μου να γράψω δύο σκέψεις αφιερωματικές στην ιερή και μαρτυρική του μνήμη.

Κατ’ αρχήν να σημειώσω πως δεν τον γνώρισα ποτέ κατά πρόσωπο, παρά μόνο τηλεφωνικώς εκ του μακρόθεν, τόσο όταν ήταν στο θρόνο του, όσο και όταν βρισκόταν «εν φυλακή» μέσα σ’ ένα κελί σε απομόνωση και αποξένωση από τον υπόλοιπο κόσμο. Οποτε του τηλεφωνούσα για παραχώρηση συνέντευξης ποτέ δεν αρνήθηκε. Αξέχαστη παραμένει εκείνη η συνέντευξή του μέσα από το κελί της «φυλακής» του. Αλλά και η άμεση κινητοποίηση του Αντώνη Διαματάρη το 2019 όταν ήταν υφυπουργός Εξωτερικών για τη μεταφορά του από τα Ιεροσόλυμα σε κλινική της Αθήνας. Και φυσικά το μέγεθος της φροντίδας, της αγάπης και της στοργής που του έδειξε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος. Αυτά δεν ξεχνιούνται με τίποτε.

Τα γεγονότα της εποχής εκείνης είναι γνωστά και δεν θα είχε νόημα να τα επαναλάβουμε για να μην θεωρηθούν «αιτιάσεις και απηχήσεις του παρελθόντος». Το μόνο που θα ήθελα απλώς να υπενθυμίσω είναι πως ο Ειρηναίος ήταν ένας εκ των Πατριαρχών πρεσβυγενούς Πατριαρχείου και τα όσα συνέβησαν ήταν πρωτόγνωρα από εκκλησιολογικής και κανονικής απόψεως.

Και κάτι άλλο ακόμα, όταν η κανονικότητα και η εκκλησιολογία παραβιάζονται, κάποτε αργά ή γρήγορα «εκδικούνται». Νομίζω πως με αυτά καταλαβαινόμαστε τώρα, γιατί η ιστορία γράφει και συνοδεύει όλους όχι μόνο όταν βρίσκονται «επί γης», αλλά κι όταν μεταβούν «υπό γην».