Στην Αγ. Αικατερίνη Πετραλώνων την Κυριακή 22 τ.μ. χοροστάτησε στον Ορθρο και προεξήρχε της Θ. Λειτουργίας ο Σεβασμιώτατος Μητροπολιτης Κορωνείας κ.Παντελεήμων πλαιςιωμένος από τους ιερείς του Ναού.

 Στο κήρυγμά του πήρε αφορμή από τον στίχο του αποστολικού αναγνώσματος της ημέρας :” εις τούτο γαρ και κοπιώμεν και ονειδιζόμεθα,ότι ηλπίκαμεν επί Θεώ ζώντι ” ( Α  Τιμ. δ,10 ). Αυτή είναι η πηγή της ελπίδας του πιστού : ο ζών Θεός. Ο αμετακίνητος βράχος.

Η ελπίδα αποτελεί,πράγματι,για τον πιστό ” άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν ” ( Έβρ. στ, 19 ). Όμως η ελπίδα σήμερα με τα τόσα απογοητευτικά γύρω μας φαίνεται σαν ουτοπία. Όμως στηρίζεται στην πέτρα της πίςτεως. Και ακόμη στον πιστό ” ελπίδα τίκτει δώρων Κυρίου πείρα ” (Ιωάννης Κλίμακος).

Ακριβώς η εμπιστοσύνη του στην αγάπη του Θεού,που γεννά η πείρα των δώρων του Κυρίου,του δυναμώνει την ελπίδα.

Και διαβλέπει αυτήν την αγάπη του Θεού σαν ήλιο πίσω από τα σύννεφα των θλίψεων. Και νικώντας την απογοήτευση κερδίζει δυνάμεις για τους αγώνες του.

Αλλά ακόμη γίνεται για τον πιστό πραγματικότητα το του Απ. Παύλου ” τη ελπίδι χαίροντες ” ( Ρωμ. ιβ, 12 ).

Γιατι και κατά τον Μ. Βασίλειο ” ελπίς έστιν η και την χαράν σύνοικον τη ψυχή παρασκευάζουσα .”

Την χαρά,που τόσο λείπει από τον σύγχρονο άνθρωπο,παρά τα πολλά μέσα ψυχαγωγίας. Και πάρα πολλοί άνθρωποι σήμερα πάςχουν από κατάθλιψη. Ενώ ο πιστός φθάνει και στο μεγαλειώδες εκείνο ” χαίρω εν τοις παθήμασί μου .” ( Κολοσσαείς α,24 ).

Ο άνθρωπος της ελπίδας δηλ. συνεχίζει να ψάλλει ύμνους προς τον Θεό, έστω και αν σείεται το έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Σαν το αηδόνι που συνεχίζει να κελαϊδεί, έστω και αν σπάσει το κλαδί ,που πατάει,γιατί έχει τα φτερά του. Και ο πιστός έχει τα φτερά της ελπίδας.

Οι άνθρωποι της ελπίδας ” πτερφυήσουσιν ως αετοί, δραμούνται και ού κοπιάσουσιν,βαδιούνται και ού πεινάσουσιν ” ( Ήσαϊα 40, 31 ).