Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,
Σήμερα, Κυριακὴ τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, μὲ δέος ἀτενίζουμε καὶ προσκυνοῦμε τὸν Τίμιο καὶ Ζωοποιὸ Σταυρό, ἔχοντας διέλθει τὸν μισὸ τῆς νηστείας δρόμο. Οἱ Ἅγιοι Πατέρες ὥρισαν τὴν προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ σήμερα, τὴν Γ’ Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν, προκειμένου νὰ ἀντλήσουμε δύναμη καὶ στήριξη γιὰ νὰ συνεχίσουμε μὲ περισσότερο ζήλο τὴν πορεία μας πρὸς τὸ Πάσχα.
Καλούμαστε νὰ προσκυνήσουμε τὸ ἄλλοτε ξύλο τῆς κατάρας, ἕνα ὄργανο θανάτου, τὸ ὁποῖο, ὅμως, ἴσταται σήμερα στὸ μέσον τοῦ Ναοῦ ὥς Ξύλο ζωῆς καὶ σωτηρίας. Τόσο ἀνατρεπτικὴ εἶναι ἡ πίστη μας! Δὲν θὰ μποροῦσε, ἄλλωστε νὰ γίνει διαφορετικά, καθὼς στὸ Ξύλο αὐτὸ ἀναρτήθηκε ἡ Ἐσταυρωμένη Ἀγάπη, ὁ Κύριός μας Ἰησοὺς Χριστὸς, γιὰ νὰ λυτρώσει τὸ ἐξόριστο ἀνθρώπινο γένος ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ θανάτου. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ Ξύλο ἄνοιξε γιὰ ἑμᾶς ἡ προοπτικὴ τῆς Ἀναστάσεως. Μέσα ἀπὸ αὐτὸ τὸ Ξύλο λαμβάνουμε μέχρι σήμερα κουράγιο, στήριξη, δύναμη καὶ ἐλπίδα γιὰ νὰ καταφέρουμε νὰ σηκώσουμε τὸν δικό μας Σταυρό.
Μπορεῖ ἑμᾶς νὰ μὴν μᾶς κρέμασαν στὸν Σταυρό, ἀλλὰ καθημερινῶς σηκώνουμε τὸν προσωπικό μας Σταυρό, εἴτε αὐτὸς ἐκφράζεται ὡς ἀδικία, εἴτε ὡς ἀπαξίωση, οἰκονομικὴ ἀνεπάρκεια, ἀνεργία, οἰκογενειακὰ προβλήματα, ἀσθένεια, συκοφαντία, περιορισμός, ἤ διωγμός. Κάθε ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν μικρότερο ἕως τὸν μεγαλύτερο, κάθε κοινωνικῆς τάξης, σηκώνει τὸν Σταυρό του, ὡς ἀποτέλεσμα τῆς πτώσεως τῶν πρωτοπλάστων. Ὁ Σταυρός, ὅμως, διακρίνεται σὲ δύο εἴδη, ἀνάλογα μὲ τὴν ἀντιμετώπιση μας πρὸς αὐτὸν καὶ τὸ ἀποτέλεσμα. Ἡ οὐσία τους παραμένει κοινή∙ εἴτε στὴν μία περίπτωση, εἴτε στὴν ἄλλη, ὁ Σταυρὸς εἶναι Σταυρὸς καὶ κανεὶς δὲν ξεφεύγει ἀπὸ αὐτόν.
Ἔχουμε, λοιπόν, τὸν Σταυρὸ τῆς ἀποδοχῆς καὶ τὸν σταυρὸ τῆς ἀρνήσεως. Ὁ μὲν Σταυρὸς τῆς ἀποδοχῆς εἶναι ἐκείνος τὸν ὁποῖο σηκώνουμε μὲ ἐπίγνωση, ὑπομονὴ καὶ εὐχαριστία, ζητώντας μέσω τῆς προσευχῆς τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ὁ Σταυρὸς αὐτὸς ὁδηγεῖ σὲ ἀνέκφραστη χαρὰ καὶ ἰκανοποίηση, σὲ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ. Ὁ δὲ σταυρὸς τῆς ἀρνήσεως, εἶναι ἐκεῖνος τὸν ὁποῖο ἐπιχειροῦμε μὲ πεῖσμα νὰ ἀποφύγουμε, ἀλλὰ ἐπειδὴ δὲν τὰ καταφέρνουμε, τὸν σηκώνουμε μὲ διαρκὴ γογγυσμό, μεμψιμοιρία, ὀργὴ καί, στὴν χειρότερη περίπτωση, μὲ τὴν θεομίσητη βλασφημία. Ὁ σταυρὸς αὐτὸς ὁδηγεῖ σὲ περισσότερη θλίψη, σὲ χωρισμό, σὲ ψυχοσωματικὲς ἀσθένειες καὶ ἐν ὀλίγοις σὲ ἀπόλυτη παρακμή.
Ἀγαπητοὶ ἀδελφοί,
Ἡ ἐπιλογὴ τοῦ νὰ ἀποδεχθοῦμε ἤ νὰ ἀρνηθοῦμε τὸν Σταυρό μας ἐξαρτάται ἀπὸ τὸ ἄν ἔχουμε λάβει σοβαρὰ ὑπ’ ὄψιν τὸ θέμα τῆς σωτηρίας μας. Σήμερα ὁ Χριστὸς εἶπε στὸ Εὐαγγέλιο: «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ;». Μία καὶ ὄχι δύο ζωὲς ἔχουμε γιὰ νὰ σώσουμε τὴν ψυχή μας. Γιὰ αὐτό, ἀξίζει νὰ κάνουμε λίγη ὑπομονὴ ἀναλαμβάνοντας τὸν Σταυρὸ τῆς ἀποδοχῆς. Στὸν ἀγώνα αὐτὸν θὰ μᾶς βοηθήσει ἡ σκέψη ὅτι ὁ «Βασιλεὺς τῶν βασιλευόντων καὶ Κύριος τῶν κυριευόντων», «ὁ τοῖς Χερουβεὶμ ἐποχούμενος καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφείμ», Παντοδύναμος Θεὸς, γιὰ νὰ σώσει ἑμᾶς, ἔγινε Ἄνθρωπος καὶ ὑπέστη τὸν πιὸ ἀτιμωτικὸ θάνατο πάνω στὸν Σταυρό. Κὶ ἑμεῖς ποὺ εἴμαστε χοϊκοὶ ἄνθρωποι, θὰ ἀρνηθοῦμε τὸν Σταυρὸ τῆς σωτηρίας μας; Μὴ γένοιτο!
Εἰσήλθαμε στὴν Ἐκκλησία, βαπτισθήκαμε, ἐξομολογούμαστε, νηστεύουμε, προσευχόμαστε, ἐκκλησιαζόμαστε, μεταλαμβάνουμε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Ὅλα αὐτὰ γιατί; Διότι θέλουμε νὰ βιώσουμε τὴν Ἀνάσταση, θέλουμε νὰ βιώσουμε τὴν Χαρὰ, τὴν ἀληθινὴ Ζωή, θέλουμε νὰ πλημμυρίσουμε ἀπὸ Φῶς ποὺ μόνο ὁ Τριαδικὸς Θεὸς μᾶς παρέχει. Πρὶν ἀπὸ τὴν Ἀνάσταση, ὡστόσο, προηγεῖται ἡ Σταύρωση. Τὴν φράση «Ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος οὗτος σωθήσεται» ὁ Χριστὸς τὴν εἶπε ὄχι γιὰ κάποιους πιὸ ἰκανοὺς καὶ πιὸ πνευματικούς. Τὴν εἶπε γιὰ ὅλους, γιατὶ ὅλοι μποροῦμε, ἀρκεὶ νὰ θέλουμε. Λίγη ὑπομονή, λοιπόν, καὶ ἡ Ἀνάσταση εἶναι κοντά μας. Ὁ Παράδεισος εἶναι κοντά.
Μετ’ εὐχῶν,
† ὁ Ἀττικῆς καὶ Βοιωτίας κ. Χρυσόστομος
