Εμπιστοσύνη στον πνευματικό!
Η σχέση μας με τον πνευματικό μας στηρίζεται στην εμπιστοσύνη. Εγώ επιλέγω ελεύθερα τον πνευματικό μου, στον οποίο εμπιστεύομαι απόλυτα ό,τι πιο πολύτιμο έχω, την ψυχή μου, για να την οδηγήσει με ασφάλεια στην σωτηρία μου, στον Χριστό.
Η απόλυτη εμπιστοσύνη σημαίνει ότι θα υπακούσω σε ό,τι μου πει, γιατί ξέρω ότι με κατευθύνει στην σωτηρία μου. Υπακοή όμως όχι μόνο στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα! Δύσκολα σημαίνει ό,τι μου λέει αντίθετα με τον λογισμό μου.
Πώς ταιριάζει η εμπιστοσύνη στο θέλημα και την γνώμη του πνευματικού μόνο σε ό,τι δεν με «ζορίζει», ενώ αντιτάσσω την γνώμη μου όταν με «πονάει» αυτό που θα μου πει; Υπακοή κατ’ επιλογήν δεν υπάρχει!
Η υπακοή φανερώνει το μέγεθος τής εμπιστοσύνης στον πνευματικό μου, σε σύγκριση με τον εαυτό μου. Όταν λογοκρίνω την γνώμη του πνευματικού, επιλέγοντας το πότε θα κάνω υπακοή και πότε όχι, δείχνω ότι έχω περισσότερη εμπιστοσύνη τελικά στον εαυτό μου. Το ερώτημα όμως είναι… γιατί πηγαίνω σε πνευματικό, αφού εμπιστεύομαι τον εαυτό μου; Και, αφού εμπιστεύομαι τον εαυτό μου, γιατί δεν μπορώ μόνος μου να καταφέρω τίποτα;
Οι Πατέρες της εκκλησίας χρησιμοποιούσαν πολλές φορές «ακραίες» εκφράσεις για να μας τονίσουν πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη για έντονο και συνεχή πόλεμο κατά των παθών. «Ακραία» για τα αυτιά των ανθρώπων, βέβαια, γεμάτη όμως ζωή και σωτηρία για τον άνθρωπο πραγματικά ήταν η έκφραση: «απόλυτη» υπακοή!
Εύκολα ο άνθρωπος δεν κάνει υπακοή, γιατί είναι κυριευμένος από τον εγωισμό του. Λέγοντας όμως οι Πατέρες «απόλυτη υπακοή», τονίζουν την αξία της υπακοής, ώστε ξεκινώντας ο άνθρωπος την προσπάθεια, μπορεί να μην φθάσει το απόλυτο, αλλά θα έχει κάνει κάποια βήματα μπροστά, τα οποία μόνο κέρδος θα είναι για τον ίδιο.
Μόνος του ο άνθρωπος, χωρίς την βοήθεια του πνευματικού, δεν μπορεί να πολεμήσει κανένα πάθος του, με αρχηγό τον εγωισμό. Αυτή είναι η αιτία που ο άνθρωπος δυσκολεύεται να κάνει υπακοή σ’ αυτά που «πονούν», ο εγωισμός. Ο πόνος που προκαλείται εκείνη την στιγμή είναι από την «χειρουργική επέμβαση» που κάνει ο πνευματικός για να του ξεριζώσει τον εγωισμό. Η αντίδραση, όμως, σταματά την επέμβαση, αφήνοντας ανοικτό το τραύμα, εκτεθειμένο σε μολύνσεις.
Ας μην κρυβόμαστε, επιτέλους, πίσω από τον εγωισμό μας. Αυτός θα μας προδώσει σε κάθε ευκαιρία!
Η χαρά είναι το κοινό γνώρισμα του ανθρώπου και του πνευματικού. Ο πνευματικός χαίρεται με την προσπάθεια και την πρόοδο του πνευματικού του τέκνου. Ο άνθρωπος χαίρεται μετά από κάθε εξομολόγηση και αναζωογονείται.
Η εξομολόγηση είναι το μυστήριο της Χαράς!
Η εμπιστοσύνη μάς γεμίζει με χαρά!
Η υπακοή γεννάει την χαρά!
Ο άνθρωπος είναι πλασμένος για να χαίρεται!
Δική μας «απόλυτα» η επιλογή!
Χαίρετε εν Κυρίω πάντοτε!
Καθηγούμενος Ι.Μ. Εσφιγμένου
+Αρχ. Βαρθολομαίος
Πηγή: http://www.esphigmenou.