Για τις εορτές εκείνες ο ικανότατος Παραμυθιώτης ιστοριοδίφης Μάριος Μπίκας έγραψε, μεταφέροντας προσωπικά βιώματα:  

“Στις 30 Απριλίου του 1963 τελέσθηκαν στο Σούλι οι τρίτες κατά σειρά διήμερες πανελλήνιες εορτές του Σουλίου.  Στις εορτές αυτές έλαβε μέρος και το Γυμνάσιο της Παραμυθιάς, κυρίως με χορευτικά τμήματα των δύο  τελευταίων τάξεων. Εκεί μαθήτριες και μαθητές με παραδοσιακές ενδυμασίες χόρεψαν παραδοσιακούς χορούς.  Εκτός των χορών αυτών, χαρακτηριστική ήταν η σκηνή της μεταφοράς της ελληνικής σημαίας από το Κούγκι στο Σούλι (πηγάδια). Τέσσερις (4) μαθήτριες, ντυμένες με σουλιώτικες ενδυμασίες, κρατούσαν τη σημαία εκάστη ανά μία γωνία. Έμπροσθεν και όπισθεν της σημαίας προηγούνταν και έπο-νταν δύο (2)  εύσωμοι φουστανελάδες μαθητές. Και έμπροσθεν των δύο (2) πρώτων φουστανελοφόρων προπορεύονταν η μαθήτρια Αντωνίου Αυγούλα ενδεδυμένη Σουλιώτισσα”.

Ανυπόταχτα βράχια αυτά του Σουλίου, που πήραν χρώμα από τη φωτιά της ζωής. 

Το σφρίγος των βουνών αυτών βρήκε τα όριά του στον ηρωισμό των κατοίκων του, των Σουλιωτών. 

Θεμελιώθηκαν εδώ οι εστίες των Σουλιωτών, οι οποίοι έκλωσαν το νήμα της παράδοσης, με τις κλωστές όχι της απλής συμβίωσης, αλλά με τον εσωτερικό δεσμό της γλώσσας, του έθιμου, της πίστης και του αγώνα. 

Και αυτά δημιουργούν κληρονομιά και αισιόδοξη προέκταση στο μέλλον.