Του π. Ηλία Μάκου
Το Ψυχοσσάβατο 11 Ιουνίου 2022, που συνέπεσε φέτος με την εορτή του οσίου Λουκά του ιατρού Αρχιεπισκόπου Συμφερουπόλεως, στους Ορθόδοξους ναούς της Αλβανίας αναπέμφθηκαν δεήσεις υπέρ της ανάπαυσης των ψυχών των κεκοιμημένων.
Οι πιστοί, τόσο στην Αρχιεπισκοπή Τιράνων και Δυρραχίου, όσο και στις Μητροπόλεις Βερατίου, Κορυτσάς, Αργυροκάστρου, Ελμπασάν, Φίερι, προσήλθαν με κόλλυβα στις εκκλησίες, που σε πολλές περιπτώσεις ήταν διακοσμημένα.
Και τελέστηκε το ομοαδικό μνημόσυνο όλων εκείνων, που έφυγαν πριν από εμάς από τον κόσμο αυτό και αναμένουν την ημέρα της οριστικής ανταπόδοσης των πεπραγμένων τους από τον δικαιοκρίτη Κριτή.
Και αυτό το Ψυχοσσάβατο ήταν μια μαρτυρία ενώπιον του Θεού ότι οι κεκοιμημένοι δεν έζησαν μάταια και πως τη φλόγα, που άφησαν από το πέρασμά τους στον κόσμο, οφείλουμε να την κρατήσουμε, να την αυξήσουμε, αλλά και να την μοιραστούμε.
Αλλά και μια υπενθύμιση, για κάτι που, συνήθως, λησμονούμε:Τα δικά μας πρόσωπα, που ζουν πλέον την ειρήνη της αιώνιας ζωής, είναι η αφετηρία να αισθανθούμε και εμείς ότι είμαστε προσωρινοί εδώ και πως ανήκουμε στον κόσμο του ουρανού. Αυτό θα μας βοηθήσει τις αξίες της άλλης ζωής, να τις κάνουμε δικές μας σ’ αυτή τη ζωή.
Καθώς βρισκόμαστε σε μια δύσκολη εποχή, πρέπει, ενθυμούμενοι τις ψυχές των νεκρών, να προστατεύουμε και τη δική μας ψυχή, δίνοντάς την σ’ Εκείνον, που είναι η ζωή και η ελπίδα μας.
Στρέφοντας τα βλέμματά μας, την προσοχή μας προς τους κεκοιμημένους, να μη ξεχνάμε ότι όταν η ψυχή μας πάει να γκρεμιστεί στο λάκκο της απόγνωσης και της απελπισίας, τόσο εμείς να βασιζόμαστε στο Χριστό.
Έτσι θα συνεισφέρουμε στη σωτηρία μας, αυτή για την οποία παρακαλούμε τον Κύριο να χαρίσει στα προσφιλή μας πρόσωπα, που έχουν κοιμηθεί.
Δεν ήταν δυνατόν η φιλανθρωπία του Θεού να μην εμπνεύσει στην Εκκλησία Του το στοργικό ενδιαφέρον για τα προαπελθόντα στην αιωνιότητα τέκνα Της, τα οποία ποτέ δεν λησμονεί, όπως Εκείνος κανένα δεν έχει διαγράψει από την πλήρη απείρου αγάπης καρδιά του.
Δεχθήκαμε την πρόσκληση και προσευχηθήκαμε υπέρ των συγγενών μας και όλων των “οικείων της πίστης”.
Και ας σκεφτούμε, με την ευκαιρία, ότι κάποτε θα έρθει και η δική μας σειρά, για να προσευχηθούν και οι άλλοι για μας.
