Ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος προεξήρχε στον καθεδρικό ναό Τιράνων “Ανάσταση”, συμπαραστατούμενος από τον Μητροπολίτη Αμαντείας Ναθαναήλ και τον Επίσκοπο Βίλιδος Άστιο, καθώς και κληρικούς της Αρχιεπισκοπής.

Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας πλήθος πιστών πήρε αγίασμα από τις βρύσες των δεξαμενών, στις οποίες είχε γίνει ρίψη καθαγιασμένου ύδατος.

Η κατάδυση του τιμίου σταυρού στο Μπεράτι πραγματοποιήθηκε, αφού σχηματίστηκε πομπή ιερέων και πιστών και διήλθε από τα γραφικά σημεία της πόλης, στο τοξωτό γεφύρι του ποταμού, που τη διασχίζει.

Στην Κορυτσά ιερούργησε στον καθεδρικό ναό Ανάσταση ο επιχώριος Μητροπολίτης Ιωάννης και η κατάδυση του Σταυρού έγινε στο συντριβάνι της πόλης. 

Στον Αυλώνα η κατάδυση του τιμίου Σταυρού έγινε στη θάλασσα από τους εφημέριους της ενορίας του Αγίου Θεοδώρου.

Στο Ελμπασάν ο Μητροπολίτης Αντώνιος κατέδυσε τον τίμιο σταυρό στην πισίνα του πολυχώρου «Ajek».

Στην περιοχή του Βούρκου των Αγίων Σαράντα νέοι αψήφησαν το κρύο και τα ορμητικά νερά και βούτηξαν στα νερά του ποταμού Μπίστριτσα.

Στην παραλία Σπήλια της Χειμάρρας έγινε η ρίψη του Τιμίου Σταυρού και νεαρά άτομα δεν δίστασαν να βουτήξουν.

Τα Φώτα και στην Αλβανία δίνουν το μήνυμα και στην Αλβανία ότι έπρεπε να επέμβει ο ίδιος ο Θεός, γιατί μόνος του ο άνθρωπος ήταν αδύνατον να ελευθερωθεί από το κακό του παρελθόν και παρόν.

Και πράγματι, “όταν ήλθε το πλήρωμα του χρόνου” ήρθε ο Χριστός και βαπτίστηκε, παρ’ ότι δεν το είχε ανάγκη, δείχνοντας το δρόμο της Σωτηρίας.

Χρειαζόμαστε και σήμερα αναβαπτισμό, γιατί αποτελεί κοινή συνείδηση και εμπειρία ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο, που δεν είναι καλός και ώριμος, ώστε να βρει ανταπόκριση το έργο του Θεού.

Σ’ αυτό βέβαια συντελούν πολλοί παράγοντες. Τον κυριότερο, όμως ρόλο, παίζει πάντα ο άνθρωπος.

Είναι γνωστή η απομάκρυνσή μας από τον Θεό, η οποία έχει ως συνέπεια τη φυσική μας ροπή προς την αμαρτία.

Στην τάση αυτή προστίθεται ο εγωισμός και η αλληλεπίδραση του κακού παραδείγματος και τα εμπόδια ολοένα αυξάνουν και γίνονται απειλητικότερα.

Αν, εκτός των άλλων, λάβουμε υπ’ όψιν μας και τη “σπορά των ζιζανίνων”, έχουμε μια ολοκληρωμένη εικόνα των κωλυμάτων και των αντιδράσεων στο δρόμο του Θεού.

Έτσι οι πολλοί αντί να ζούμε σύμφωνα με τα όσα παραλάβαμε κατά τη βάπτισή μας και να ακολουθούμε τη σωστή και λυτρωτική πορεία, δυστυχώς και παρεκλίνουμε όλο και περισσότερο από τον προορισμό μας, επικαλούμενοι χίλιες δύο προφάσεις και ανύπαρκτες δικαιολογίες. Επικαλούμαστε τις δυσκολίες της ζωής και τόσα άλλα.

Λησμονου΄με, όμως, ότι με την αλόγιστη συμπεριφορά μας δεν κάνουμε τίποτε άλλο παρά να συμβάλλου στον γενικό εκτροχιασμό και στη δυστυχία όλων μας. Γιατί η δυστυχία ή η ευτυχία του κόσμου εξαρτάται από μας.

Εάν, παρά τα θεία εφόδια του βαπτίσματός μας, βρισκόμαστε στο κακό, πώς είναι δυνατόν να αναζητήσουμε αλλού τις ευθύνες μας και όχι στον εαυτό μας;