🔺Σαφής αναφορά του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στις Αμερικανικές εκλογές: «οἱ ἡττημένοι δὲν εἶχαν ἀπευθυνθεῖ στὰ πραγματικὰ προβλήματα τοῦ λαοῦ».
Κύριε Πρύτανη,
Κύριε Κοσμήτορα,
Κυρίες καὶ κύριοι καθηγητές,
Θὰ ἤθελα νὰ εὐχαριστήσω τὸν κοσμήτορα τῆς Θεολογικῆς σχολῆς, τὸν κ. Ἐμμανουὴλ Καραγεωργούδη, γιὰ τὴν πρόσκλησή του νὰ βρίσκομαι σήμερα, στὴν ὑποδοχὴ τῶν πρωτοετῶν φοιτητῶν, παρουσίᾳ τῶν ἐκλεκτῶν καθηγητῶν.
Ἀγαπητές μου φοιτήτριες καὶ ἀγαπητοί μου φοιτητές,
Γιὰ ἐσᾶς ἡ ἡμέρα αὐτὴ εἶναι ἡμέρα χαρᾶς. Γιατὶ σήμερα ξεκινᾶ ἡ πραγματοποίηση ἑνὸς ὀνείρου σας, ἡ ὑλοποίηση ἑνὸς στόχου σας. Μετέχω κι ἐγὼ στὴ χαρά σας αὐτή, ὅπως κάθε πατέρας ὅταν βλέπει τὰ τέκνα του νὰ προχωροῦν στὴ ζωή τους. Κι ἂς ξέρει ὅτι στὸν κόσμο τῆς ἱστορίας τὰ πράγματα εἶναι δύσκολα καὶ συχνὰ περιορίζουν τὴ χαρὰ τῆς ἐπιτυχίας.
Δυστυχῶς, ὁ κόσμος τῆς ἱστορίας δὲν μᾶς παρέχει πολλοὺς λόγους γιὰ νὰ εἴμαστε χαρούμενοι. Τὸν τελευταῖο καιρὸ βλέπουμε νὰ πολλαπλασιάζονται τὰ κρούσματα βίας, ὄχι μόνο στὸν κόσμο τῶν ἐνηλίκων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐφήβων καὶ τῶν παιδιῶν ἀκόμα.
Σχεδὸν καθημερινὰ μαθαίνουμε γιὰ περιστατικὰ ἐκφοβισμοῦ μαθητῶν ἀπὸ συμμαθητές τους, ἀκόμη καὶ μέσα στὸ σχολεῖο. Αὐτὸ ἔχει προκαλέσει εὔλογη ἀνησυχία καὶ στοὺς γονεῖς καὶ στοὺς ἐκπαιδευτικούς. Καί, οἱ εἰδικοί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι καὶ παιδαγωγοί, προσπαθοῦν νὰ ἐξηγήσουν αὐτὴν τὴν ἔξαρση τῆς νεανικῆς βίας. Ἀναζητοῦν τὴν πηγή της στὸ οἰκογενειακὸ περιβάλλον, στὸν κοινωνικὸ περίγυρο, ἢ καὶ στὴν ἐνασχόληση τῶν νέων μὲ τὸ διαδίκτυο, ὅπου ἐξοικειώνονται μὲ εἰκόνες βίας μέσα ἀπὸ διάφορα παιχνίδια.
Στὴν πραγματικότητα, ὅλοι αὐτοὶ οἱ λόγοι, ὅσο ἔγκυροι καὶ νὰ εἶναι, ἀποτελοῦν τὰ συμπτώματα τοῦ προβλήματος καὶ ὄχι τὴν οὐσία του. Δυστυχῶς, στὴν ἐποχή μας, οἱ περισσότεροι ἀσχολοῦνται μὲ τὰ συμπτώματα, μὲ τὸ τί συμβαίνει στὴν ἐπιφάνεια. Ὑπάρχουν ἄφθονα παραδείγματα αὐτοῦ τοῦ τρόπου σκέψης.
Τὸ εἴδαμε νὰ συμβαίνει ἀκόμη καὶ στὶς πρόσφατες ἐκλογὲς στὶς Η.Π.Α. Σχεδὸν ὅλοι ἔσπευσαν νὰ ἑρμηνεύσουν τὸ ἀποτέλεσμα σὲ ἀναφορὰ μὲ ἀτομικὰ χαρακτηριστικά, ὅπως τὸ φύλο, ἡ ἐθνικὴ προέλευση, ἡ κοινωνικὴ θέση. Ἐλάχιστοι ἦταν ἐκεῖνοι ποὺ ἐπισήμαναν ὅτι ὁ πραγματικὸς λόγος εἶναι βαθύτερος: ὅτι οἱ ἡττημένοι δὲν εἶχαν ἀπευθυνθεῖ στὰ πραγματικὰ προβλήματα τοῦ λαοῦ, στὴ φτώχεια, στὸν κοινωνικὸ ἀποκλεισμό, στὶς δυσκολίες ἐπιβίωσης.
Αὐτὴ ἡ μετακίνηση ἀπὸ τὴν οὐσία στὰ συμπτώματα, μᾶς ἀπομακρύνει καὶ ἀπὸ τὴν κατανόηση τοῦ προβλήματος καὶ ἀπὸ τὴν προσπάθεια γιὰ τὴν ἐπίλυσή του. Ἀπόδειξη τούτου εἶναι πὼς τὰ περισσότερα, ἂν ὄχι ὅλα, τὰ προβλήματα τοῦ σύγχρονου ἀνθρώπου δὲν εἶναι καινούργια.
Εἶναι τὰ ἴδια προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπιζαν οἱ ἄνθρωποι καὶ πρὶν ἀπὸ αἰῶνες. Ἐμφανίζονται μὲ διαφορετικὲς μορφὲς καὶ σὲ νέες ἐκδοχὲς καὶ ὁπωσδήποτε μὲ πολλαπλάσια ἔκταση, ἐξαιτίας τῆς τεχνολογικῆς ἀνάπτυξης.
Ὅμως, αὐτὸ ποὺ ἀπομένει στὸ βάθος εἶναι ὁ πάσχων ἄνθρωπος, ἡ ἀνθρωπότητα ποὺ ὑποφέρει.Ἢ ὅπως εἶπε ὁ ποιητὴς Μανόλης Ἀναγνωστάκης, εἶναι ὁ «καημὸς τοῦ ἐν γένει πάσχοντος ἀνθρώπου».
Γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ πηγὴ τοῦ προβλήματος εἶναι ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀπορρόφησή μας ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Δηλαδή, ἡ φιλαυτία. Ἐξαιτίας τῆς φιλαυτίας, διασπάστηκε πρῶτα ἡ σχέση μας μὲ τὸν Θεό. Μετὰ μὲ τὸν συνάνθρωπο καὶ μετὰ μὲ τὴ φύση.
Ἔκτοτε, αὐτὴ ἡ διάσπαση ἐκφράζεται ἐντὸς τῆς ἱστορίας ὡς ἀντινομία, ὡς διαρκὴς πάλη γιὰ τὴ ματαίωση τοῦ σχεδίου τῆς Θείας Οἰκονομίας.
Ὅμως ὁ κόσμος δὲν ὑπάρχει χωρὶς ἐλπίδα. Σ᾽ αὐτὴν τὴν ἐλπίδα ἔδωσε ὑπόσταση ἡ Σάρκωση, ἡ Ἀνάσταση καὶ ἡ Ἀνάληψη τοῦ Θεανθρώπου.
Ὡστόσο, ἡ ὁλοκλήρωση καὶ ἡ ἀνακαίνιση τοῦ κόσμου παραμένει ἕνα ἐσχατολογικὸ γεγονός. Μέχρι τότε, οἱ χριστιανοὶ καλούμαστε, στὸ μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας, αὐτὴν τὴν ἐλπίδα καὶ τὴ βεβαιότητα νὰ τὴν ἀναγγέλλουμε στὴν πάσχουσα ἀνθρωπότητα, διὰ τῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἐλευθερίας, ὅπως μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός, καὶ ὄχι ὅπως ἐμεῖς τὸ φανταζόμαστε.
Νὰ ἔχετε ὑγεία, ὑπομονὴ καί ἐπιμονὴ!
