You are currently viewing Λίγα ανθοπέταλα στη μνήμη του…

Λίγα ανθοπέταλα στη μνήμη του…

  • Reading time:1 mins read

Του π. Ηλία Μάκου

Τον αοίδιμο πρώην Πατριάρχη Ιεροσολύμων Ειρηναίο τον είχαμε συναντήσει και γνωρίσει στις αρχές της δεκαετίας του 1990, τότε ήταν Πατριαρχικός Έξαρχος στην Αθήνα με τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου Ιεραπόλεως, στα γραφεία αθηναϊκής εφημερίδας, όπου εργαζόμασταν, και για κάποια χρόνια διατηρούσαμε μια στοιχειώδη επικοινωνία. ΄Υστερα, λίγα χρόνια πριν την εκλογή του σε Πατριάρχη και τα όσα ακολούθησαν, δεν έτυχε να ξανασυνομιλήσουμε.

Οι αναμνήσεις μας είναι γλυκιές γι’ αυτό το πρόσωπο.

Είχαμε καταλάβει ότι ήταν προσηλωμένος στις αρχές της Ελληνορθοδοξίας και τις υπηρετούσε με ζήλο και με συνείδηση.

΄Ηταν ταπεινός και προσιτός στην επικοινωνία και πολύ ανθρώπινος. Αλλά και με αποθέματα μεγάλης υπομονής.

Μάλιστα αυτά φάνηκαν στις διάφορες δοκιμασίες του και κυρίως κατά την περίοδο της μακράς ασθένειάς του, που τον κατέτρυχε, και στάθηκε μέχρις εσχάτων με την καρδιά του όρθια.

Είχαμε δει κάποτε μια φωτογραφία του. Μας φάνηκε βαθιά συλλογισμένος, με μια κρυστάλλινη σταγόνα κρεμασμένη από τον κανθό των ματιών του, εκείνων των ματιών, που είχαν μια φωτεινή και δυναμική λάμψη.

Ο αλησμόνητος Ειρηναίος ήταν μαχητής. Και από ιδιοσυγκρασία και από πίστη. Γιατί απλούστατα ήταν  χριστιανός.  Και ήξερε ότι χριστιανός πρώτα απ’ όλα σημαίνει μαχητής.  Στους πόθους, στους αγώνες, στα τραύματα.

Τα όσα έλεγε και έπραττε δεν ήταν πυροτεχνήματα διανοητικά, αλλά φλόγες μιας συνεπούς ζωής.

Έκδηλη ήταν η καλοσύνη του. Καλοσύνη, η οποία τού ήταν έμφυτη, αλλά, ιδιαίτερα είχε πλουτισθεί, από τη δωρεά του Θεού. Μια καλοσύνη, που τη μετέδιδε με απλότητα και δρούσε ηθοπλαστικά.

Στα χέρια του θανάτου μπορεί να παρέδωσε ένα συντετριμμένο από την αρρώστια κορμί, στα χέρια του Θεού, όμως, παρέδωσε μια ωραία και γενναία ψυχή.