Του π. Ηλία Μάκου
Οι πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι Πέτρος και Παύλος εορτάστηκαν στους ναούς της Εκκλησίας της Αλβανίας.
Στο Δυρράχιο και συγκεκριμένα στον εορτάζοντα ναό του Αποστόλου Παύλου και Αστείου, την παραμονή της εορτής τελέστηκε εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας, ενώ ανήμερα θεία λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας.
Προς το τέλος της θείας λειτουργίας έγινε περιφορά της εικόνας των αποστόλων Πέτρου και Παύλου περιμετρικά του ναού.
Εξάλλου κατανυκτικός ήταν ο εορτασμός σ’ ένα μικρό εκκλησάκι αφιερωμένο στον Απόστολο Πέτρο στο χωριό Ντάρδε Κορυτσάς.
Περιορισμένος ο χώρος, λίγοι οι πιστοί, ωστόσο μεγάλη η λατρευτική διάθεση προς τους Πρωτοκορυφαίους Αποστόλους.
Ο Μητροπολίτης Φίερι Νικόλαος ιερούργησε, πλαισιούμενος από ιερείς της Μητροπολεώς του, στο χωριό Άγιος Πέτρος.
Μάλιστα, μετά το τέλος της θείας λειτουργίας μετ’ αρτοκλασίας, τέλεσε τρισάγιο στη μνήμη του αείμνηστου ιερέα Νικόλαου Λούσι.
Ο Μητροπολίτης Ελμπασάν Αντώνιος ιερούργησε στο ναό Πέτρου και Παύλου στην πόλη Πεκίν.
Στο κήρυγμά του έκανε λόγο για το ιεραποστολικό έργο των Αποστόλων, που συνεχίζεται, όπως τόνισε, στη σύγχρονη εποχή της Εκκλησίας της Αλβανίας, από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο.
Τους Πωτοκορυφαίους Αποστόλους ευλαβούνται ιδιαίτερα οι Ορθόδοξοι της Αλβανίας, γνωρίζοντας ότι κακοπάθησαν για το Χριστό.
Στην εποχή μας, που η κακοπάθεια για το Θεό απορρίπτεται, χρειάζεται δυνατή πίστη για να πάει κανείς αντίθετα στο ρεύμα και να αγνοήσει τον εξοβελισμό και τον ονειδισμό.
Ένα σημαντικό δίδαγμα από τη ζωή των Αποστόλων είναι ότι για να αποδείξουν ότι ο Θεός σώζει τους αμαρτωλούς ανθρώπους, φέρνουν παράδειγμα τον εαυτό τους.
Είναι χαρακτηριστική η φράση του Παύλου ότι “Ο Χριστός ήλθε να σώσεις τους αμαρτωλούς, πρώτος από τους οποίους είμαι εγώ”.
Η ζωή των αποστόλων Πέτρου και Παύλου μας καλεί να ξεπεράσουμε την τραγική αντίθεση, που υπάρχει μεταξύ της επιφάνειας και του βάθους της ψυχής μας. Στην επιφάνεια λάμψη και στο βάθος σκοτάδι και σαπίλα! Στην φαινομενικότητα θυμηδία, γλέντι και χαρά και στην πραγματικότητα θλίψη, απαισιοδοξία και απόγνωση!
Και μας δείχνει ότι για το σύγχρονο δράμα ίσως κανείς δεν είναι ανεύθυνος. Ο καθένας στον κύκλο της δράσης του, ελαφρύτερα ή βαρύτερα είμαστε ένοχοι απέναντι στον Θεό.
Γι’ αυτό με συναίσθηση της ενοχής μας, συντριβή και μετάνοια, ας παρακαλέσουμε με όλη τη ζέση της θλιμμένης ψυχής μας , ώστε αντί του εωσφορικού πύργου της αλαζονείας και της πλεονεξίας και του μίσους και της αδικίας,να υπάρξει ειρήνη και αγάπη και να προστατευόμαστε από την ευλογία του Θεού.
