Δεν είναι μόνο τα Γλυπτά του Παρθενώνα, οι μοναδικοί και πολύτιμοι θησαυροί της Ελλάδας που έκλεψε ο Ελγιν και τους οικειοποιήθηκε χωρίς ίχνος αιδούς η Αγγλία, η οποία παριστάνει χρόνια τώρα την κουφή στις εκκλήσεις της Ελλάδας για να τους επιστρέψει αφού της ανήκουν.
Είναι κι ενός άλλου είδους θησαυροί, μοναδικά και πολύτιμα χειρόγραφα ευαγγελίων και άλλων εκκλησιαστικών κειμένων, που έκλεψαν οι Βούλγαροι όταν λεηλάτησαν την ιστορική Μονή της Εικοσιφοινίσσης της Μητρόπολης Δράμας. Στο τέλος του Αυγούστου επιστράφηκε ένα ακόμα τέτοιο θησαύρισμα στη Μονή, όπως γράψαμε στην έκδοσή μας της Παρασκευής 30 Σεπτεμβρίου, τη φορά αυτή από το Μουσείο της Βίβλου της Ουάσιγκτον. Το προηγούμενο είχε επιστραφεί από το πανεπιστήμιο του Princeton.
Να τονίσω εδώ ότι η προσπάθεια γενικώς για την επαναφορά των κλαπέντων ανήκει στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο και στον αείμνηστο Μητροπολίτη Δράμας Παύλο, έτσι για να μπαίνουν τα πράγματα στη θέση τους και να μην επιχειρεί κανείς να επιδίδεται «σε νοσφισμό των αγώνων του Παναγιωτάτου» όπως έγραψε με την ντομπροσύνη που τον διέκρινε στο γράμμα του στον Αρχιγραμματέα Γρηγόριο Φραγκάκη, το οποίο αποκαλύψαμε στις 30 Σεπτεμβρίου. Βέβαια το γράμμα αυτό του μακαριστού Παύλου εδώ που τα λέμε προοριζόταν αναντίλεκτα για τον ίδιο τον Πατριάρχη και φυσικά αναφερόταν στον Ελπιδοφόρο.
Κι επειδή πολλοί αναγνώστες και αναγνώστριες με μηνύματά τους με ρώτησαν τι σημαίνει «νοσφισμός», τους απαντώ πως σε ελεύθερη απόδοση θα λέγαμε ότι σημαίνει οικειοποίηση σε κάτι που ανήκει σε άλλον. Προέρχεται από το ρήμα νοσφίζομαι, δηλαδή κατακτώ κάτι παράνομα. Και κάτι άλλο ακόμα, ο αείμνηστος Παύλος ήξερε καλά γράμματα και τη χρήση της γλώσσας και στην προκειμένη περίπτωση περιέγραψε με ακρίβεια την απρόκλητη και απρόσκλητη ανάμειξη του Ελπιδοφόρου. Κακό πράγμα η συνήθεια διότι υπάρχει η παραγωγή των «νοσφισμών» της Θεσσαλονίκης … Αντιλαβού;
Υπάρχει κι ένα άλλο θέμα, το εξής: Οι βάνδαλοι Βούλγαροι το 1917 έκλεψαν όχι έναν, όχι δύο, όχι τρεις θησαυρούς χειρόγραφων, αλλά 1.700. Μάλιστα, αυτός είναι ο αριθμός και το ζώπυρο ερώτημα είναι αλήθεια πώς και γιατί κατέληξαν ή καταλήγουν στο Princeton ή σαν καλή ώρα στο Μουσείο της Βίβλου της Ουάσιγκτον;
Ποιοι τους κατέχουν αυτούς τους κλεμμένους θησαυρούς της Μονής της Εικοσιφοινίσσης ή καλύτερα της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού; Πώς τους διακινούν και πόσα τους πουλούν σε διάφορους κλεπταποδόχους ανά την υφήλιο; Φαντάζεστε να είχε συμβεί κάτι παρόμοιο με την Ελλάδα, δηλαδή να είχε κλέψει κειμήλια των ΗΠΑ ή της Αγγλίας τι θα γινόταν; Κι αν ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος κι ο αείμνηστος Δράμας Παύλος δεν ανακινούσαν το θέμα, δεν θα είχε γίνει τίποτε. Να πω και τούτο, πως ο Παύλος δεν θα ήταν και τόσο χαρούμενος προχτές με την αντιπροσωπεία που πήγε για τα πανηγύρια της επιστροφής του κώδικα υπό τον Ελπιδοφόρο, καθαρές κουβέντες. Ο Παύλος γνώριζε. Αυτό μόνο.
Οι κλεμμένοι θησαυροί της Εικοσιφοινίσσης δεν αφορούν και δεν αφορούσαν μόνο τη θεσμική εκπροσώπηση της Εκκλησίας, δηλαδή τον Πατριάρχη ή τον Μητροπολίτη Δράμας, αλλά αφορούν και την πολιτεία, η οποία οφείλει να αναλάβει εντονότερες πρωτοβουλίες σήμερα που στο αρμόδιο υπουργείο Πολιτισμού υπάρχει σοβαρή και ικανή ηγεσία με γνώσεις και για τους εκκλησιαστικούς θησαυρούς.
