Για πολλούς υπήρξε “σημείον αντιλεγόμενον” , αφού είχαν σχηματίσει μια εικόνα που δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.

Όμως όταν τον γνώριζες από κοντά , έστω και για λίγο, καταλάβαινες απόλυτα τον γνήσιον του  χαρακτήρος του.

Άνθρωπος απόλυτα πιστός… ευγενής… φιλόξενος…προσιτός και οικείος στον κάθε άνθρωπο που τον πλησίαζε.

Άκρως εργασιομανης …. “από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός”…

Βιαστικος στην υλοποίηση των ονείρων του .

Οραματιζόταν μια δυνατή τοπική Εκκλησία , με κτηριακές υποδομές που θα φιλοξενούσαν … πρωτοπόρες δραστηριότητες.

“Ζητιάνος” για την υλοποίηση των σχεδίων του.

Λιτός στην προσωπική του ζωή….

Χωρίς απαιτήσεις και αξιώσεις.

Η πόρτα της κουζίνας του προσβάσιμη από όλους και το τραπέζι του ευρύχωρο σε όποιον τον συναντούσε την ώρα φαγητού.

Ενθουσιώδης και συγχρόνως αγχώδης ,  αφιέρωνε τις περισσότερες ώρες της ημέρας, πάνω από ένα τεράστιο τραπέζι, γεμάτο επιστολές… σχέδια.. έγγραφα…κλπ.

Αποκουμπι του…ο Άγιος Σπυρίδων.

Λίγο πριν από κάθε ταξίδι του δεν παρέλειπε να προσέρχεται στο Ναό του , να γονατίζει ενώπιον του ιερού λειψάνου και να ζητά την πρεσβεία του.

Κι αυτό διότι ότι κι αν επιχειρούσε , το έκανε προς δόξαν Θεού και μόνον.

Πολλοί δεν μπορούσαν να διεισδύσουν στην αρχιερατική και πατρική του καρδιά.

Γι αυτό και συχνά πυκνά τον … πλήγωναν.

Οξύθυμος κάποιες φορές… ελάμβανε “περίεργες” αποφάσεις (ενίοτε υπό την πίεση “μικρών” ανθρώπων”),  που όμως μετ’ ολίγον ,”έπαιρνε πίσω”.

Διότι υπήρξε άνθρωπος της συγγνώμης και της καταλλαγης.

Κάποια μεσημέρια… κουρασμένος από τις πάμπολλες υποχρεώσεις, έβγαινε από το γραφείο…και “σχεδόν” μας “παρακαλούσε” να τον συνοδεύσουμε μια βόλτα στην παραλιακή της Γαρίτσας…

Του άρεσε να κοιτά την θάλασσα….

Ήταν κι αυτή μια μορφή “ψυχοθεραπείας” του…

Κι εκεί… κάποιες στιγμές, άνοιγε την καρδιά του και μας εκμυστηρευοταν τις ανησυχίες του αλλά και τα “παράπονά” του.

Έλεγε χαρακτηριστικά: “Εγώ δεν επιδιώκω δόξες και τιμές..

Μοναδική μου επιδίωξη είναι η πρόοδος της τοπικής μας Εκκλησίας και η αναβάθμιση του νησιού μας ” .

Και πράγματι…γι αυτά τα δύο ανάλωσε όλα τα χρόνια της Επισκοπικής του διακονίας.

Μάλιστα μας είχε εκφράσει την επιθυμία του κάποια στιγμή να αποσυρθεί στον ξενώνα του Ιδρύματος που με τόσο κόπο είχε δημιουργήσει, υπομένοντας “διώξεις” , συκοφαντίες, και ποικίλα εμπόδια…να παραδώσει την σκυτάλη στον διάδοχο του, και να ετοιμάσει ακόμη καλύτερα την έξοδο του από αυτόν τον κόσμο.

Όμως το “τέλος” ήρθε ξαφνικά , μακρυά από το αγαπημένο του νησί.

Δεν θα ξεχάσουμε εκείνη την Παρασκευή, που μας   ήρθε το … μαντάτο.

Είχαμε την ευλογία, μαζί με άλλους πατέρες, να τον ενδύσουμε , για τελευταία φορά, τα αρχιερατικά του άμφια…και να ασπαστούμε την δεξιάν του…

Αυτήν την … δεξιάν που μας ευλογούσε..

Την δεξιάν που μας χειροτόνησε…

Την δεξιάν που υπήρξε βακτηρία για όλους  μας…!!!

π.Γ.