Αυτό είναι ένα μικρό απόσπασμα από τον επιβατήριο λόγο του αλήστου μνήμης Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κυρού Χριστοδούλου. Του πολύκλαυστου, λαοφιλούς, δυναμικού χαρισματικού πνευματικού ηγέτη, που έβγαλε την Εκκλησία από το κοινωνικό περιθώριο και την έβαλε στον χάρτη της κοινωνίας.

Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος: Ένας και μοναδικός  ρηξικέλευθος ιεράρχης και συνάμα πιστός στις παραδόσεις της Ρωμιοσύνης.

Ένας τολμηρός αγωνιστής που υπερασπίστηκε με πάθος και θάρρος τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Ήξερε να θυσιάζει την ηρεμία Του και την ησυχία Του, για χάρη του καθήκοντος και των αρχών του. Μπορεί να διαφωνούσες στην αρχή μαζί Του με αυτό που καταπιανόταν, αλλά στο τέλος καταλάβαινες ότι οι προθέσεις Του ήταν αγνές και δίκαιες! Και συνταυτιζόσουν και γινόσουν ένα μαζί  Του. Αυτός ήταν ο Χριστόδουλος! Ήξερε να εμπνέει και να καθοδηγεί!

13,5 χρόνια πέρασαν από τότε που έφυγε από κοντά μας και κανείς δεν μπορεί να τον ξεχάσει.Μας λείπει και τον αποζητούμε γιατί ήξερε να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς κάτω από την φιλόστοργη αγκαλιά Του.

Ο π. Θωμάς Συνοδινός στενός συνεργάτης του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου, τέλεσε τρισάγιο ανήμερα της εορτής του Αγίου Χριστοδούλου  στο Α ´ Νεκροταφείο, μετά του διακόνου του Μητροπολιτικού Ναού π. Δημητρίου ,

εκ μέρους όλων μας  και άναψε κεράκι στην μνήμη Του. Και  θυμήθηκε και εκείνος την ώρα εκείνη  τι γινόταν τη μέρα αυτή,στην γιορτή του μεγάλου Χριστοδούλου.

 Και κατά τα  χρόνια που ήταν  στον Βόλο, όταν αφ´εσπέρας εορτάζαμε  στην Ευαγγελίστρια στη Νέα Ιωνία(ενορία στην οποία ήταν  ο Παπά Θωμάς )  και ανήμερα της εορτής στην Ανάληψη Βόλου( ενορία στην οποία ήταν ο Βρεσθένης Θεόκλητος).

Και από το 1998 και μετά στην Αρχιεπισκοπή. Έζησε η Αθήνα μοναδικές στιγμές που δεν τις είχε ζήσει ποτέ στο παρελθόν και με κανέναν Αρχιεπίσκοπο.

Ατέλειωτες ουρές στην Αγίας Φιλοθέης,έως αργά  το βράδυ για να ευχηθούν όλοι, μικροί και μεγάλοι, στον λαοπρόβλητο Χριστόδουλο.

Θυμάμαι στην προτελευταία εορτή του, τον Οκτώβριο του 2006. Ένας νεαρός φοιτητής  της Νομικής τον χαιρετά, του ασπάζεται το χέρι και του λέει: «Είσαι ο Χριστόδουλος μας». Κι εκείνος το χάρηκε και χαμογέλασε από την καρδιά Του. 

Αυτό το μήνυμα  από το νεαρό φοιτητή θυμόταν και μετέδωσε σε όλο τον κόσμο όταν εξήρχετο από το Αρεταίειο τον Ιούλιο του 2007: «Είμαι ο Χριστόδουλος σας». 

Κι εμείς του απαντήσαμε όχι με φωνές και ιαχές αλλά μ´ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλών μας και μ´ένα  δάκρυ στην άκρη των ματιών μας,γιατί ξέραμε πια ότι τον χάνουμε.