Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

«Η αχαριστία είναι ανέκαθεν σημάδι αδυναμίας. Δεν γνώρισα ποτέ πραγματικά ικανούς άνδρες που να ήταν αχάριστοι». Johann Wolfgang von Goethe

Υπάρχουν πολλοί αφορισμοί για την αχαριστία και τους συναντάμε και σε εκκλησιαστικά κείμενα αλλά για μένα τα παραπάνω λόγια του Goethe είναι σκληρή μαχαιριά για τον αχάριστο, γιατί πραγματικά αναδεικνύουν τη μικρότητά του και αποδεικνύουν πως ο ασήμαντος άνθρωπος είναι συνήθως αχάριστος!

Οι μνήμες είναι πολύ δυνατές. Κι επειδή «η μνήμη –όχι το αίμα– είναι ο μεγάλος κρίκος που εξασφαλίζει την ενότητα και τη συνέχεια», όπως έχει πει ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, γι’ αυτό αξίζει να σταθούμε στα γεγονότα και να τα θυμηθούμε.

Η Χώρα μας και ο λαός μας ταλανίζεται αυτές τις μέρες- που μπορεί να γίνουν και μήνες- απο την πανδημία του κορονοϊού, η οποία έχει πλήξει τον κόσμο όλο.

Η Εκκλησία μας, η δική μας Ορθόδοξη Εκκλησία που για αιώνες τώρα αποτελεί το αποκούμπι του κάθε πιστού και για κάθε περίσταση ανάγκης, σε αυτή την δυσκολία δεν κατάφερε, δυστυχώς, να ξεχωρίσει και να αναδείξει τον σωτήριο ρόλο της.

Λόγω της ιδιαίτερης μορφής της πανδημίας η Εκκλησία αποκλείστηκε απο παντού. Και το χειρότερο: οι εκκλησίες έπρεπε να μείνουν κλειστές και αλειτούργητες για την παρεμπόδιση της εξάπλωσης της επιδημίας.

Και το αποδεχθήκαμε όλοι αυτό ίσως γιατί δεν μπορούσαμε να πράξουμε αλλιώς.

Εξάλλου όταν το διακύβευμα είναι η ανθρώπινη ζωή πρέπει όλοι να συμμορφωνόμαστε με τις υποδείξεις των ειδικών!

Βεβαίως το διάστημα αυτό της δοκιμασίας μας έχουν συμβεί πράματα και θέματα!

Οι πομένες μας, οι ταγοί μας, συμπεριφέρθηκαν υπέρ το δέον ενδοτικά.

Εγράφησαν και γράφονται πολλά για την στάση της Εκκλησίας . Αρκετά απο αυτά ήταν εύστοχα, μερικά ήταν άδικα και κάποια απ´αυτά εμετικά για την δική μου ιδιοσυγκρασία.

Όχι γιατί έβριζαν την Εκκλησία ή λοιδορούσαν τους Ιεράρχες μας για την στάση τους και τη σιωπή τους αλλά γιατί ενθάρρυναν αυτή τη στάση και τον ενδοτισμό των Ιεραρχών μας στα κελεύσματα που δίνονταν…

Και σαν να μην έφθανε η σιωπή και ο συμβιβασμός, είδαν το φως της δημοσιότητος και κάποιες επιεικώς ατυχείς, επισκοπικές δηλώσεις, γνωστής κατευθύνσεως ιεραρχών, σφόδρα αρεστών στο πολιτικο-δημοσιογραφικό (καφρικό) κατεστημένο που διαφεντεύει τη δημόσια ζωή και “εκλεκτών” των συστημικών μέσων μαζικής ενημερώσεως (ΜΜΕ).

Φτάσαμε στο σημείο να πούμε ότι οι Ιεράρχες μας φέρονταν ως εκπρόσωποι ΝΠΔΔ και όχι ως πατέρες προς τα παιδιά τους , στα οποία θα έδιναν το σωστό μήνυμα της Εκκλησίας, μήνυμα θυσίας και της αυτοθυσίας!

Προφανώς δεν μπορούσαν να φερθούν αλλιώς ή δεν ήθελαν. Είπαμε η αχαριστία είναι η πρώτη ασθένεια που παρατηρείται σε ανθρώπους που ταυτίζουν τον εαυτό τους με τον θεσμό που εκπροσωπούν.

Δεν θα το μάθουμε ποτέ γιατί υπήρξε αυτή η χλιαρή αντίδραση. Αν και όπως ακούγεται από στόμα σε στόμα, πολλοί εξ αυτών ένοιωσαν μια ανακούφιση όταν κατάλαβαν ότι δεν θα χρειαστεί να δώσουν τη μάχη τους για να παρουσιάσουν μια ολοκληρωμένη και πειστική πρόταση της Εκκλησίας( ακόμη και στο θέμα της θείας Κοινωνίας), η οποία θα γινόταν σεβαστή απο την κυβέρνηση.

Τα μέτρα που επιβλήθηκαν με ΠΝΠ και οι κλειστοί ναοί έσωσαν την κατάσταση .

Κάποιοι που προσπάθησαν στην αρχή να φανούν μαχητικοί και να κάνουν τη διαφορά, γρήγορα υπέκυψαν στις πιέσεις. Κάποιοι αλαφροίσκιωτοι το βρήκαν ως ευκαιρία για να εγγράψουν υποθήκη για την επόμενη μέρα. Αλλά εις μάτην! Η επόμενη μέρα θα τους βρει όλους πλην ελαχίστων εξαιρέσεων υπόλογους ενώπιον του λαού του Θεού και του ίδιου του Θεού!

Τί φταίει άραγε και φτάσαμε σε αυτό το απύθμενο σημείο ;

Φταίει το μαύρο το χάλι μας ως Εκκλησία!

Ξοδέψαμε όλο το χρόνο μας στην σπουδή δευτερευόντων θεμάτων και όχι στην κατάρτιση του ποιμνίου και στην στελέχωση της Εκκλησίας με νέα, μορφωμένα και καταξιωμένα στελέχη που θα μπορούσαν να οδηγήσουν την Εκκλησία στην επόμενη μέρα.

Ασχοληθήκαμε όλοι μας ποιμένες και ποίμνιο και κυρίως εμείς που υποτίθεται ασχολούμαστε με την διακίνηση ιδεών και με την ελεύθερη πληροφόρηση περισσότερο με τις λεπτομέρειες, με τις ίντριγκες, με τις παρασπονδίες των Ιεραρχών μας οι οποίοι πιο πολύ ασχολούνται με την «ομαδοποίηση των δυνάμεων της Εκκλησίας- γεγονός που θα τους βοηθήσει την επόμενη μέρα – και με το να εκλέγουν ημέτερους στο Αρχιερατικό αξίωμα με στόχο πάντα την αύξηση των δυνάμεων.

Με επικεφαλής τον κατέχοντα την αρχιεπισκοπική καθέδρα της Ελλαδικής Εκκλησίας και ακολουθούσης της πλειοψηφίας των μελών του αρχιερατικού σώματος, οι ποιμένες μας δεν κατάφεραν να αρθρώσουν την πειστική πρόταση που θέλαμε και αποδέχθηκαν τις εντολές που έλαβαν. Δεν θέλω να αναφερθώ στις αδολοσχίες που αναπτύχθηκαν απο ολίγους ευτυχώς Αρχιερείς, ούτε σε αυτά που ειπώθηκαν περί Αγίου Φωτός! Ακόμη και απο τον ίδιο τον Αρχιεπίσκοπο. Αν θέλατε να ισοπεδώσετε όλα, ώ φωστήρες μου Αγιοι, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή τώρα, που ο κορονοϊός κινδυνεύει να μας θερίσει και ο πιστός λαός μας θέλει στηρίγματα. 

 Παρά τον ένοχο συμβιβασμό, όμως, της “διοικούσας” Εκκλησίας σε όλα τα επίπεδα, τα πιστά της μέλη, κληρικοί και λαικοί, δεν έκαναν υποστολή της σημαίας του αγώνα. Απλώς συμμορφώθηκαν και βίωσαν την κατ´οίκον προσευχή.  

Πολιτικοί, δημοσιογράφοι,πνευματικοί άνθρωποι, κανάλια, ιστολόγια όλα υπηρετούν πιστά αυτό το σκοπό. Κι από κοντά, με τον τρόπο τους, κάποιοι εξ αυτών ίσως και ανεπιγνώστως, “αβαντάρουν” την όλη κατάσταση και κάποιοι εκκλησιαστικοί καθώς και κάποιοι εκπρόσωποι των λεγομένων εκκλησιαστικών επάλξεων.

Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αγώνες! Για ύβρεις, απαξιώσεις, λοιδορίες,καγχασμούς, απαξίωση, επαγγελματική και κοινωνική εξουθένωση ακόμη! Οι πιστοί όμως, όπως υπάκουσαν για να μην γίνουν φορείς του κορονοϊού για πολλούς και σημαντικότερους λόγους δεν είναι φορείς συστολής της αγωνιστικότητας και υποστολής της σημαίας της πίστεως όπως την παρέλαβαν απο τους πατέρες μας και όπως θα την παραδώσουμε στα παιδιά μας! Αυτή είναι το δικό μου συμπέρασμα απο αυτά που νοιώθω να λένε και να πρεσβεύουν οι άνθρωποι που θρησκεύονται.