Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
Τον είπαμε αμόρφωτο, τον είπαμε προδότη… Είπαμε, είπαμε και τι δεν είπαμε… Ξαφνικά ακούσαμε τα κλάματα των μανάδων και τις σειρήνες της εισβολής, τις μάνες των αγνοουμένων, είδαμε σκιές, συναντήσαμε ψυχές…
Σήμερα άλλη μια μάνα θρηνεί και σπαράζει και θα θρηνεί για μια ζωή όπως η κάθε πραγματική μάνα που χάνει για πάντα το παιδί της… Του φωνάζει να σηκωθεί, παρακαλάει τον Κώστα Μπερτάκη, να του μιλήσει, «Κώστα μίλα του. Μόνο εσένα ακούει. Τον περιμένει ο κόσμος». «Σήκω Παντέλο μου», του φωνάζει ο Μπερτάκης, «σήκω ψυχάρα μου και βγες στη μεγαλύτερη πρεμιέρα της ζωής μας…»
Μόνο που η αυλαία έπεσε… Το όνειρο σταμάτησε στο τέλος της γραμμής… Ο Παντελής υπέγραψε τον επίλογο του, τσάκισε τη σελίδα και έφυγε… Μόνο που ο ίδιος λίγο πριν «φύγει», ζήτησε ταπεινά συγνώμη. Έκοψε το νήμα του τέλους, με καρδιά καθαρή και ήσυχη συνείδηση, παρ’ ότι πικραμένος… Πικραμένος εξαιτίας εμάς των «μορφωμένων», των «πολύξερων», των «Θεών» που κατά τύχη βρισκόμαστε στη γη…
Τον λιθοβολήσαμε με λέξεις. Που τον σημάδεψαν και τον πόνεσαν πολύ περισσότερο απ’ ότι τα ρημαδοσίδερα του θανατηφόρου τζιπ. Μόνο που εμείς δεν έχουμε την ευκαιρία πια για να ζητήσουμε συγνώμη. Ακόμη κι αν κάποιοι από μας το έχουνε πραγματικά ανάγκη… Ο χρόνος σταμάτησε… Οι δείκτες του ρολογιού σίγησαν και τώρα μοναχά σιωπή…
Και όλα αυτά για ένα στίχο και για μια σκάρτη γκόμενα που τριγυρνά στα κατεχόμενα… Το 2006, όταν δούλευα στην Κύπρο, σε μεγάλο ραδιο-τηλεοπτικό σταθμό, έτυχε να επιμεληθώ ένα ρεπορτάζ για τα καζίνο των κατεχομένων… Επώνυμοι και περιώνυμοι παρέλαυναν και παρελαύνουν με πάκους από λίρες και σήμερα ευρώ στα καζίνο παριστάνοντας τους Θεούς του χρήματος και τους πλανητάρχες. Σκάρτοι δεν είναι όλοι αυτοί;
Κι αναρωτιέμαι… Οι σειρήνες της εισβολής και τα κλάματα των μανάδων δεν ηχούν στα αυτιά των Κυπρίων που καταφεύγουν στα κατεχόμενα, για ταξίδια με πιο φτηνά εισιτήρια, για φάρμακα, βενζίνη, βαφές μαλλιών, σουπερμάρκετ, τσάντες μαϊμούδες και ότι άλλο ψεύτικο κυκλοφορεί; Όταν τα καταθέτετε στους Τούρκους την πουλάτε ολόκληρη την πατρίδα σας ή τη μισή;
Και επειδή ο θάνατος απαιτεί σεβασμό, όπως και ο ζωντανός… Σιωπώ και δηλώνω ντροπή… Ντροπή για τον τρόπο που έφυγε ο Πάντελής… Δεν έχει σημασία αν φταίει η ταχύτητα, ο δρόμος, το αμάξι, η στροφή, το αλκόολ και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο τι έχει ειπωθεί… Στη συγκεκριμένη περίπτωση σημασία έχει το πώς…
Συγνώμη Παντελή κι ας είναι αργά, κι ας μην μπορείς να μας ακούσεις… Με το θάνατο σου παρέδωσες μάθημα, μεγάλο μάθημα…
Κανείς δεν είναι τέλειος και κανείς δεν μπορεί να γίνει. Μα να θυμάστε πριν καταλογίσετε το οτιδήποτε στον οποιονδήποτε, να δείτε πρώτα αν τα δικά σας χέρια είναι καθαρά, ακόμα και τη συνείδηση σας…
