Έφυγε  από τη ζωή ο αγαπητός μας Παναγιώτης Δρακόπουλος.

 Ακόμα προσπαθώ να το πιστέψω από την ώρα που το έμαθα και το αντιμετωπίζω… με δάκρυα στα μάτια.

Πώς να το διαχειριστείς αλλιώς;

Πονάς, θλίβεσαι, κλαίς, αλλά δόξα τω Θεώ, ελπίζεις, ελπίζεις στην Ανάσταση.

Έτσι «…της ζωής μας το σύνορο» δεν το «δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι» και «είναι αθάνατο ό,τι έχει πεθάνει». (παραφράζοντας τον Γ. Δροσίνη).

Ο Παναγιώτης  Δρακόπουλος  υπήρξε σπουδαίος… Λόγιος, άνθρωπος της τέχνης, των γραμμάτων και  του πολιτισμού.Ήταν  προπαντός δάσκαλος για πολλούς από μας!

Τον γνώρισα το 1991, από τον τότε Μητροπολίτη Δημητριάδος Χριστόδουλο, με τον οποίο συνδέοταν από πολλών ετών. Είχαν μια εξαιρετική επικοινωνία και συναγωνίζονταν σε πλούτο γνώσεων τις οποίες εμείς οι νεώτεροι προσπαθούσαμε να απορροφήσουμε από τα δύο λαμπρά μυαλά τους.

Όταν εξελέγη ο Χριστόδουλος  Αρχιεπίσκοπος της Εκκλησίας μας,  τον πήρε κοντά του ως σύμβουλο επί Ευρωπαϊκών θεμάτων, αλλά και  ως λογογράφο του.

Τα κείμενα τους είχαν πολλά κοινά σημεία, ο Παναγιώτης ωστόσο πρόσθεσε στον Αρχιεπισκοπικό λόγο  την πολιτική αντίληψη και όχι θέση, κάτι που ενστερνίστηκε αμέσως  ο  Μακαριστός Χριστόδουλος και το υιοθέτησε, γιατί έδωσε άλλο αέρα και παλμό στις απόψεις που εξέφραζε  και έκανε ακόμη πιο κατανοητές τις επεμβάσεις του.

Ο Παναγιώτης δέχθηκε  μεγάλο πόλεμο κατά τα χρόνια που ήταν κοντά στον Χριστόδουλο όχι μόνο από εξωτερικούς αλλά και απο εσωτερικούς εχθρούς. Τα αντιμετώπιζε όλα με υπομονή και καρτερία αλλά και με την δύναμη που του έδινε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος ο οποίος δεν εγκατέλειπε ποτέ τους ανθρώπους του και μάλιστα όταν εστοχοποιούντο. Υπήρξε ο ιδρυτής του Ίντερνετ της Εκκλησίας.

 Η Μυριόβιβλος θα μείνει στην

ιστορία της Εκκλησίας ως η μεγαλύτερη ιντερνετική βιβλιοθήκη, στην οποία εύρισκε κανείς τα πάντα.

 Δυστυχώς στην μετά Χριστόδουλο εποχή,  το θαυμάσιο αυτό έργο όπως και πολλά άλλα που ξεκίνησαν και ήκμασαν την εποχή του Χριστοδούλου, παρήκμασαν και οι καλοθελητές φρόντισαν να απομακρύνουν τον Παναγιώτη Δρακόπουλο από το πόστο που κατείχε στην Εκκλησία.

Και δεν τον αξιοποίησε ούτε ένας από τους 35 Ιεράρχες που εξελέγησαν επί Χριστοδούλου γιατί κανείς εξ αυτών δεν είχε το όραμα και τη λεβεντιά που είχε ο Χριστόδουλος  που ήθελε να πάει την Εκκλησία πολλά βήματα μπροστά.

Από τότε που  γνώρισα τον αείμνηστο Παναγιώτη  και άρχισα να διαβάζω τα   κείμενα του, κατανόησα αμέσως  το πνεύμα του και την σκέψη του.Και σχημάτισα εξ αρχής  την πλήρη πεποίθηση ότι ήταν σπουδαίος με την πραγματική αξία της λέξης.

Διάβαζα τα κείμενα του και μπορούσα να καταλάβω  τον εσωτερικό κόσμο του και να προβληματιστώ για τον δικό μου.

Ο Παναγιώτης λειτουργούσε ως ένας καθρέφτης της ζωής μου.

Γνώριζα  την αγάπη και την στοργή  που ένιωθε για την  αγαπημένη του σύζυγο Ζηνοβία, για την οποία πάντα μιλούσε και έγραφε με λατρεία. Η Ζηνοβία, το Τζινάκι, όπως την αποκαλούσε έφυγε από τη ζωή το 2018 και μέχρι σήμερα δεν περνούσε μέρα που να μην την θυμηθεί και να μην μας μιλήσει για την ζωή τους, να μην φέρει μπροστά μας στιγμές και περιστατικά της κοινής τους διαδρομής.

Μαζί δημιούργησαν το περιοδικό «Εποπτεία», ένα περιοδικό ποικίλης ύλης, όπου η φιλοσοφία και η πολιτική ήταν αρμονικά δεμένες, όπως ακριβώς ήταν ο ίδιος με την αγαπημένη του , με την οποία πορεύτηκαν μαζί. Και τώρα την ακολούθησε στην αιώνια ζωή… Για πάντα εκεί ψηλά, μαζί!

 Όνειρο του ήταν  η ΕΠΟΠΤΕΙΑ να πάρει πάλι σάρκα και οστά, να ξαναγίνει το σπουδαίο περιοδικό που ήταν. Πάλευε και ονειρευόταν  γιαυτό.Δυστυχώς τον πρόλαβαν τα χρόνια του και η  κακοδαιμονία της εποχής  μας.

  Τα σημαντικότερα βιβλία του ήταν «Μεσαίωνας Ελληνικός και Δυτικός», «Ο Ελληνικός Εθνικισμός από τον Όμηρο στον Ευρυπίδη» και πολλά ακόμα δοκίμια, που άνοιξαν τους πνευματικούς ορίζοντες στην πατρίδα μας.

Οι αείμνηστοι πια, Πάνος Δρακοπουλος και η σύζυγος του Ζηνοβία, υπήρξαν ως ζευγάρι επιστήθιοι φίλοι του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου. Τον αγαπούσαν και τους ανταπέδιδε αγάπη και προστασία.

Τους χαιρόταν και τους δυο και τους καμάρωνε.Απολάμβανε την παρέα τους και τις γνώσεις τους και εμπιστεύονταν την κρίση της αείμνηστης Ζηνοβίας για  ξένα κείμενα.

Βρισκόμασταν συχνά με τον Παναγιώτη,  μετά το θάνατο του μακαριστού Χριστοδούλου, τον οποίον είχε υπηρετήσει με αυταπάρνηση σε πολλά μέτωπα. Προβληματιστήκαμε τότε για την εθνική επανερμήνευση της ευρωπαϊκής θέσης της χώρας μας, θέμα που από κοινού μας απασχολούσε και μας ανησυχούσε.

Άγνωστος στους νεότερους ο Παναγιώτης, κινήθηκε στο μορφωτικό παρασκήνιο επί πολλές δεκαετίες, με μεγαλόπνοο εθνικό ρομαντισμό που δύσκολα εύρισκε διέξοδο και κατανόηση…

Απήλθε μόνος και μετά πολλών άλλων χαμένων εθνικών φρονηματιών… Κοινή μοίρα μεγάλων, αλλά αφανών ανθρώπων με γνώσεις αλλά και με φόβο Θεού.

Ωστόσο, θα μας μείνει η φωτεινή σκέψη του!

Του χρωστάω πολλά και  ένα τεράστιο ευχαριστώ από καρδιάς γιατί με τιμούσε με τη φιλία του δεν είναι αρκετό.  Συχνά-πυκνά μιλούσαμε διαδικτυακά τον τελευταίο καιρό και μου έστελνε κείμενα του για να τα αναρτήσω στην ιστοσελίδα μας… Φιλοσοφία, ζωγραφική, θέατρο, μουσική… Για όλα είχε μια όμορφη ιστορία να διηγηθεί, πάντα με χιούμορ και με πολλά διδάγματα. Ήταν απολαυστικότατος στις αφηγήσεις του. Και ευγενικός.

Ο λόγος του, ένα μικρό δίδαγμα μέσα από τη διήγηση. Η ζωή του, παραδειγματική και υποδειγματική. Θα τον θυμόμαστε πάντα. Θα ζει στην καρδιά μας.

Τον αποχαιρετούμε σήμερα στο κοιμητήριο Παλαιού Φαλήρου στις 4 το απόγευμα. Οι λιγοστοί που τον αγαπήσαμε θα είμαστε κοντά του. Οι πολλοί που θα απουσιάζουν  ας προσευχηθούν από τα σπίτια τους για την ανάπαυση της ωραίας ψυχής του. Τελευταία έγραφε ένα βιβλίο ως κύκνειο άσμα του. Θα το καταλάβετε όταν εκδοθεί. Ο τελευταίος

πιστός μαθητής του Γεώργιος Μυλωνάς θα μας κρατήσει ενήμερους και θα βοηθήσουμε όλοι μαζί για  να κρατήσουμε την μνήμη του ζωντανή.

Καλό ταξίδι αγαπημένε  μας  Παναγιώτη. Καλή Ανάσταση φωτισμένε δάσκαλε! Εκεί που θα πας θα βρεις τον Χριστόδουλο μας. Ζηλεύω από τώρα  την παρέα σας. Να μεσιτεύετε στον Κύριο και για μας τους εναπομείναντες. Και αυτό  το καλό γαλλικό κρασί που  δεν προλάβαμε να απολαύσουμε παρέα,θα με στοιχειώνει πάντα.

..»ει γάρ πιστεύομεν ότι Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια του Ιησού άξει σύν αυτώ.

τούτο γάρ υμίν λέγομεν εν λόγω Κυρίου, ότι ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι εις την παρουσίαν του Κυρίου ου μή φθάσωμεν τους κοιμηθέντας,

ότι αυτός ο Κύριος εν κελεύσματι, εν φωνή αρχαγγέλου και εν σάλπιγγι Θεού καταβήσεται απ’ ουρανού, και οι νεκροί εν Χριστώ αναστήσονται πρώτον,

έπειτα ημείς οι ζώντες οι περιλειπόμενοι άμα σύν αυτοίς αρπαγησόμεθα εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις αέρα, και ούτω πάντοτε σύν Κυρίω εσόμεθα..»

Καλή  αντάμωση!