“Παράξενα πράγματα! ὁ ἄνθρωπος ἀποστρέφεται τόν ἀδελφό του, ἐνῶ ὁ Κύριος μᾶς συγχωρεῖ γιά ὅλα, μᾶς τά συγχωρεῖ ὅλα. Δυστυχῶς τώρα ὁ λαός ξεστράτισε ἀπό τήν ὀρθή ὁδό καί οἱ ἄνθρωποι ἔγιναν ἄσπλαγχνοι. Σκλήρυναν οἱ καρδιές τους καί πάγωσε ἡ ἀγάπη καί ἔτσι δέν αἰσθάνονται τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί χάνουν καί τήν πίστη τους”.
Ὁ λόγος αὐτός τοῦ Ὁσίου Σιλουανοῦ τοῦ Ἀθωνίτου ἀποκτᾶ διαίτερη σημασία τήν Κυριακή τῆς Τυρινῆς πού διαβάζεται ἡ εὐαγγελική περικοπή πού μᾶς προτρέπει νά συγχωροῦμε τούς συνανθρώπους μας, ἄν θέλουμε νά μᾶς συγχωρέσει ὁ Θεός. Ἡ ἐμπειρία τῆς συγγνώμης, πού προσφέρει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο, δημιουργεῖ μέσα μας τήν αὐτονόητη ὑποχρέωση νά φερόμαστε καί ἐμεῖς μέ τήν ἴδια ἐπιείκια στόν συνάνθρωπό μας.
Μέ τόν ἑσπερινό τῆς συγγνώμης τό ἀπόγευμα τῆς Τυρινῆς ἡ Ἐκκλησία του Χριστοῦ μᾶς ἀνοίγει τό στάδιο τῶν ἀρετῶν τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Ἡ κατανυκτική αὐτή περίοδος μετανοίας προσφέρεται ὡς τρόπος ζωῆς. Τρόπος ζωῆς πού θά φέρει τήν συγχώρηση ἀπό τόν Θεό, ἀλλά καί ἀπό τούς ἄλλους ἀδελφούς μας. Καί εἶναι πολύ χαρακτηριστικό αὐτό πού ἔχει γραφεῖ: “τό συγ-χωρῶ σημαίνει πώς χωρῶ μαζί μέ τόν Θεό, μαζί μέ τούς συνανθρώπους μου. Μέ τή συγχώρεση δέν παίρνουμε μιά ἁπλή ἄφεση ἁμαρτιῶν – πού εἶναι μιά νομική ἀντίληψη τῆς σωτηρίας. Ἀλλά μέ τή συγχώρηση ὁ ὡκεανός τῆς θείας ἀγαθότητος ἐξαφανίζει τίς ἀνθρώπινες ἁμαρτίες. Καί ἔτσι στήν πλήρη της πραγματικότητα ἡ συγχώρηση γίνεται κοινωνία Χριστοῦ. Καί κοινωνία τῆς Βασιλείας τοῦ Χριστοῦ.
Εὐλογημένο τό στάδιο τῆς Σαρακοστῆς μέ τήν ὁλοκάρδια εὐχή καί τήν ἀγάπη μου!
+ ὁ Φαναρίου Ἀγαθάγγελος