Την Πέμπτη 7 Ιουνίου πραγματοποιήθηκε στο Νησέλι Αλεξανδρείας και στο πλαίσιο των ΚΔ΄ Παυλείων η καθιερωμένη ημερίδα για τις πρεσβυτέρες και τις μητέρες κληρικών της Ιεράς Μητροπόλεως Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας, που φέτος είχε τον τίτλο «Εμπειρίες απο την ιεραποστολή».

Το πρωί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Βεροίας κ. Παντελεήμων τέλεσε αρχιερατική θεία Λειτουργία στον ιερό ναό Αγίου Ιωάννου Θεολόγου Νησελίου, ενώ το θείο λόγο κήρυξε ο Αιδεσ. Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Θρόνου π. Στυλιανός Μακρής.

Μετά ακολούθησαν οι εργασίες της ημερίδος κατά την οποία μίλησαν ο Σεβασμιώτατος, ο Πρωτοπρεσβύτερος Νεκτάριος Σαββίδης και η κ. Νίκη Παπαγεωργίου, καθηγήτρια ΑΠΘ, η οποία μετέφερε την εμπειρία της απο την ιεραποστολική της δράση στην Ινδία και τη διδασκαλία της στη θεολογική σχολή Κινσάσσα στο Κογκό.

Μετά το πέρας της ημερίδας προσεφέρθη γεύμα.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ

Μέ πολλή χαρά σᾶς καλωσορίζω ὅλες τίς πρεσβυτέρες καί τίς μητέρες τῶν κληρικῶν τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως στήν πρώτη Ἡμερίδα τοῦ φετινοῦ προγράμματος τῶν ΚΔ´ Παυλείων, πού διοργανώνει γιά μία ἀκόμη χρονιά ἡ Ἱερά Μητρόπολή μας.

Ὅπως γνωρίζετε, ἡ Ἡμερίδα αὐτή πού εἶναι ἀφιερωμένη στίς πρεσβυτέρες καί στίς μητέρες τῶν κληρικῶν μας εἶναι ἀπό τίς πρῶτες πού καθιερώσαμε στό πλαίσιο τῶν Παυλείων, διότι στά πρόσωπά σας ἡ Ἐκκλησία μας βλέπει τούς πιό στενούς της συνεργάτες, ἐσᾶς πού ὄχι μόνο στηρίζετε τούς κληρικούς μας στό πολυσχιδές ἔργο τους ἀλλά καί ἐπωμίζεσθε συχνά ἕνα μέρος τοῦ βάρους τῆς δικῆς τους εὐθύνης συμπράττοντας μέ αὐτό τόν τρόπο στό ἔργο καί τή διακονία τους.

Καί τό ἔργο καί ἡ διακονία τῆς Ἐκκλησίας μας ταυτίζεται μέ τίς ἔννοιες τοῦ Εὐαγγελισμοῦ καί τῆς Ἱεραποστολῆς πού ἀποτελοῦν καί τό γενικό θέμα τῶν φετινῶν Παυλείων. Γιατί τί εἶναι Ἱεραποστολή; Εἶναι ἡ ἱερή ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας νά μεταδώσει τό μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου στόν κόσμο, νά εὐαγγελισθεῖ τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ «τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν» καί νά φέρει τό μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀνακαινίσεως τῶν ἀνθρώπων σέ κάθε μία ψυχή ξεχωριστά.

Εἶναι ἱερή αὐτή ἡ ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας, γιατί εἶναι ἐφαρμογή τῆς ἐντολῆς τοῦ ἱδρυτοῦ της, Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ὡς τελευταία ἐντολή, πρίν ἀπό τήν εἰς οὐρανούς Ἀνάληψή του, αὐτήν ἔδωσε στούς μαθητές του. Τί τούς εἶπε; «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».

Ἡ ἱεραποστολή εἶναι, λοιπόν, ἡ βασική ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία ἱδρύθηκε καί ὑπάρχει στόν κόσμο ὄχι γιά νά συγκεντρώνει ὀπαδούς ἤ μέλη, ὅπως ὁρισμένοι ἰσχυρίζονται, ἀλλά γιά νά εὐαγγελίζεται στούς ἀνθρώπους τή σωτηρία, γιά νά κάνει γνωστό τόν Χριστό καί τή διδασκαλία του, ἡ ὁποία εἶναι καί ἡ μόνη πού μπορεῖ νά σώσει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν ἁμαρτία καί νά τοῦ χαρίσει τήν αἰώνια ζωή.

Εὐαγγελισμός καί ἱεραποστολή ειναι ἔννοιες παράλληλες, πού μπορεῖ μερικές φορές νά τίς διαφοροποιοῦμε κάπως γιά πρακτικούς λόγους, ὅμως τό περιεχόμενό τους ταυτίζεται καί ἀποτελεῖ, ὅπως εἴπαμε, τήν κύρια ἀποστολή τῆς Ἐκκλησίας μας καί τό βαθύτερο νόημα τῆς ὑπάρξεώς της.

Αὐτή τήν ἀναγκαιότητα τῆς ἱεραποστολῆς καί τοῦ εὐαγγελισμοῦ ἐκφράζει καί ὁ λόγος τοῦ πρωτοκορυφαίου ἀποστόλου Παύλου, «οὐαί μοι, ἐάν μή εὐαγγελίζωμαι». Ἀλλίμονό μου, δηλαδή, ἐάν δέν κηρύττω τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ.

Μερικές φορές νομίζουμε ὅτι ἡ ἱεραποστολή εἶναι κάτι πού σχετίζεται καί ἀφορᾶ μόνο ὅσους δέν γνωρίζουν καθόλου τόν Χριστό. Νομίζουμε ὅτι ἱεραποστολή εἶναι τό ἔργο πού ἐπιτελεῖ ἡ Ἐκκλησία διά τῶν κληρικῶν καί ἱεραποστόλων της στήν Ἀφρική, στή Νοτιανατολική Ἀσία καί ἀλλοῦ, στούς ἀνθρώπους πού ζοῦν «ἐν χώρᾳ καί σκιᾷ θανάτου», πού δέν ἔχουν γνωρίσει ποτέ τόν Χριστό.

Ἀσφαλῶς καί αὐτό εἶναι ἕνα πολύ δύσκολο καί πολύ σημαντικό μέρος τῆς ἱεραποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας, γιατί ἀπαιτεῖται μεγάλη ἀγάπη καί αὐτοθυσία, ἀπαιτεῖται ἀποστολικός ζῆλος καί δύναμη ψυχῆς καί ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στόν Θεό γιά νά πορευθεῖ κάποιος στά ἔθνη καί νά ἐργασθεῖ κάτω ἀπό πολύ δύσκολες καί ἀντίξοες συνθῆκες, χωρίς ὑποδομές, χωρίς ἀνέσεις, μέ δυσκολίες λόγω τῶν κλιματολογικῶν συνθηκῶν καί τῶν συνθηκῶν ὑγιεινῆς, προκειμένου νά κηρύξει τόν Χριστό σέ ἀνθρώπους μέ διαφορετικές νοοτροπίες καί παραδόσεις πού δέν ἔχουν καμία ἀπολύτως σχέση μέ τίς δικές μας, ὅπως θά ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά ἀκούσουμε στή συνέχεια.

Ὅμως ἡ ἱεραποστολή καί ὁ εὐαγγελισμός τῶν ἀνθρώπων δέν ἀφορᾶ μόνο ἐκείνους πού ἔχουν γεννηθεῖ σέ ἕνα ἀλλόθρησκο ἤ ἄθεο περιβάλλον ἀλλά καί ὅλους ἐμᾶς πού γεννηθήκαμε σέ μία χριστιανική χώρα καί λάβαμε τό βάπτισμα σέ νηπιακή ἡλικία. Τό ὅτι γίναμε μέλη τῆς Ἐκκλησίας, μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ μέ τόν νηπιοβαπτισμό, δέν σημαίνει ὅτι γνωρίζουμε τήν πίστη μας, γνωρίζουμε τό Εὐαγγέλιο, γνωρίζουμε τόν Χριστό.

Στήν πρώτη Ἐκκλησία ἤ στήν ἱεραποστολή σέ ἄλλους λαούς ἡ Ἐκκλησία κατηχεῖ στήν πίστη ὅσους πρόκειται νά βαπτισθοῦν πρίν ἀπό τό βάπτισμα. Στίς χριστιανικές ὅμως χῶρες, ὅπου ἐφαρμόζεται ὁ νηπιοβαπτισμός, τήν κατήχηση τοῦ νεοφωτίστου ἀναλαμβάνει ὁ ἀνάδοχος καί κατ᾽ἐπέκταση ἡ οἰκογένεια.

Ὅλοι ὅμως γνωρίζουμε ὅτι αὐτό ἔχει ἀτονήσει στίς ἡμέρες μας, γιατί δυστυχῶς πολλοί ἄνθρωποι καί πολλές οἰκογένειες ἔχουν μία χαλαρή μόνο σχέση μέ τήν Ἐκκλησία, μέ τή διδασκαλία της, μέ τήν ἐν Χριστῷ ζωή, μέ τά ἱερά μυστήριά της, καί μποροῦμε εὔκολα νά κατανοήσουμε ὅτι πολλά παιδιά μεγαλώνουν ἔχοντας ἁπλῶς μία ἀμυδρή εἰκόνα γιά τήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία, γιά τό εὐαγγέλιο καί τή λειτουργική ζωή.

Καί ἄν σέ αὐτό συνυπολογίσουμε καί τό γεγονός ὅτι καί ἡ διδασκαλία τῶν Θρησκευτικῶν στά σχολεῖα ἔχει πάρει μία διαφορετική μορφή, τότε καταλαβαίνουμε γιατί ὑπάρχει ἀνάγκη ἱεραποστολῆς καί εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων καί ἐδῶ, στήν πατρίδα μας, στίς πόλεις καί τά χωριά μας, στίς ἐνορίες μας.

Ἡ Ἐκκλησία καλεῖται σήμερα νά κατηχήσει τούς ἀνθρώπους, παιδιά καί μεγαλύτερους, στίς ἀλήθειες τῆς πίστεώς της καί στή ζωή της.

Ὄχι, βεβαίως, ὅτι ἡ Ἐκκλησία δέν εἶχε πάντοτε αὐτό τό καθῆκον, ἁπλῶς συνήθως οἰκοδομοῦσε τό κήρυγμά της, οἰκοδομοῦσε τήν κατήχησή της ἐπάνω στά θεμέλια τῆς πίστεως πού ἔπαιρναν τά παιδιά ἀπό τό σπίτι καί τό σχολεῖο, ἐπάνω στίς ἀρχές πού διδασκόταν ὄχι ὑποχρεωτικά μέ τά λόγια ἀλλά μέ τήν πράξη καί τή ζωή τῶν μεγαλυτέρων στήν οἰκογένεια, πού τούς ἔβλεπαν νά προσεύχονται, νά νηστεύουν, νά ἐκκλησιάζονται, νά ἀνάβουν τό καντῆλι στό εἰκονοστάσι, νά θυμιάζουν τίς εἰκόνες, νά ζυμώνουν πρόσφορα καί νά προετοιμάζουν κόλλυβα.

Στίς ἡμέρες μας, δυστυχῶς, αὐτές οἱ ἁπλές ἐκφράσεις τῆς εὐλαβείας τείνουν νά ἐκλείψουν στίς περισσότερες οἰκογένειες, καί ἔτσι ὄχι μόνο τά παιδιά ἀλλά καί οἱ μεγαλύτεροι τά ἀγνοοῦν ὅλα αὐτά καί δέν τά συνηθίζουν στή ζωή τους.

Καί φυσικά δέν ἀγνοοῦν μόνο αὐτά ἀλλά ἀγνοοῦν καί τά βασικά στοιχεῖα τῆς πίστεως, ὥστε εὔκολα κινδυνεύουν ἀκόμη καί νά παρασυρθοῦν ἀπό ἄλλες θρησκεῖες καί ἄλλες ἰδεολογίες πού προσπαθοῦν νά προσελκύσουν πιστούς καί ὀπαδούς στήν πατρίδα μας.

Ὅλα αὐτά τά διαπιστώνουμε καθημερινά γύρω μας, στό περιβάλλον μας, στή γειτονιά μας, ἀλλά καί τά ἀκοῦμε στήν τηλεόραση καί στά ραδιόφωνα, ὅταν μιλοῦν οἱ ἄνθρωποι καί μερικές φορές, ἐνῶ ὁμολογοῦν ὅτι πιστεύουν, αὐτά πού λένε δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τήν πραγματική πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας.

Γι᾽ αὐτό, ὅσο καί ἄν μᾶς φαίνεται περίεργο, ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη εὐαγγελισμοῦ καί ἱεραποστολῆς στήν χριστιανική κοινωνία μας.

Ἡ Ἐκκλησία μέ τούς ἱερεῖς καί τούς ἱεροκήρυκές της, μέ τούς κατηχητές καί τίς κατηχήτριές της εὐαγγελίζεται τίς θεμελιώδεις ἀρχές τῆς πίστεώς της καί τήν ἐν Χριστῷ ζωή στούς ἀνθρώπους κάθε ἡλικίας.

Ὅμως στό ἔργο αὐτό τοῦ εὐαγγελισμοῦ καί τῆς ἱεραποστολῆς ἔχετε καί σεῖς, οἱ πρεσβυτέρες καί οἱ μητέρες τῶν κληρικῶν, ἕνα σημαντικό ρόλο. Γιατί ὁ εὐαγγελισμός καί ἱεραποστολή δέν εἶναι μόνο κήρυγμα καί διδασκαλία, εἶναι καί παράδειγμα ζωῆς. Καί αὐτό, τό ὁποῖο ἔχει συχνά τή μεγαλύτερη ἐπίδραση στούς ἀνθρώπους, τό δίδετε καί μπορεῖτε καί πρέπει νά τό δίδετε ἐσεῖς.

Μέ τή στάση σας μέσα στήν οἰκογένεια, μέσα στήν κοινωνία, μέσα στόν ναό, μέ τή συμμετοχή σας στή λειτουργική ζωή καί τό φιλανθρωπικό καί κοινωνικό ἔργο τῆς ἐνορίας σας, μπορεῖτε νά προσφέρετε πολλά, συμπληρώνοντας ἔτσι τό ἔργο τοῦ ἱερέως συζύγου σας. Γιατί συχνά ὁ χρόνος ἑνός κηρύγματος ἤ μιᾶς ὁμιλίας, ἑνός κατηχητικοῦ ἤ ἑνός κύκλου μελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς δέν ἀρκοῦν γιά νά ἀναπτύξει κανείς ὅλα τά θέματα. Καί ὑπάρχουν ἀκόμη πολλά ἁπλά ζητήματα τά ὁποῖα μπορεῖ ὁ ἱερέας ἤ ὁ ἱεροκήρυκας νά τά θεωρεῖ γνωστά καί αὐτονόητα καί νά μήν τά θίγει ποτέ, ἀλλά οἱ ἀδελφοί μας τά ἀγνοοῦν καί πολλοί ἀπό αὐτούς διστάζουν νά ρωτήσουν.

Τό διαπιστώνουμε πολλές φορές γύρω μας, ὅτι δηλαδή ἀδελφοί μας πού ἐκκλησιάζονται χρόνια, πού ἔχουν στενό σύνδεσμό μέ τήν Ἐκκλησία, ἀγνοοῦν κάποια ἁπλά πράγματα ἤ ἔχουν λανθασμένη ἄποψη γιά ἄλλα, εἴτε γιατί ποτέ δέν ρώτησαν σχετικά εἴτε γιατί ποτέ κανείς δέν τούς τά ἐξήγησε, ὅπως συμβαίνει μέ πρακτικά θέματα λειτουργικῆς ζωῆς ἤ νηστείας.

Ἐσεῖς ὅμως μπορεῖτε νά καθοδηγήσετε σέ ὅλα αὐτά τούς ἀνθρώπους τῆς ἐνορίας σας τόσο μέ τό παράδειγμά σας ὅσο καί μέ τίς διακριτικές συμβουλές σας. Ἀρκεῖ βεβαίως νά γνωρίζετε καί ἐσεῖς ποιό εἶναι τό σωστό.

Ὁ ρόλος σας ὡς πρεσβυτέρες ἤ μητέρες τῶν ἱερέων μπορεῖ εἶναι ἐξαιρετικά ὠφέλιμος καί χρήσιμος σέ πολλές περιπτώσεις, ὑπό τήν προϋπόθεση ὅμως ὅτι καί σεῖς ζεῖτε ἀνάλογα μέ αὐτόν, ὥστε νά μήν γίνεσθε ἀφορμή σχολίων ἤ σκανδαλισμοῦ τῶν πιστῶν, καί ἔτσι ἀντί νά εὐαγγελίζεσθε μέ τό παράδειγμά σας, νά δυσκολεύετε κάποιες φορές τή διακονία τῶν ἱερέων.

Δέν θά ἤθελα νά ἐπεκταθῶ σέ περισσότερες λεπτομέρειες, ὥστε νά παραχωρήσω τό βῆμα στούς δύο ἐκλεκτούς ὁμιλητές μας, οἱ ὁποῖοι θά ἔχουν νά μᾶς ποῦν πολλά καί ἐνδιαφέροντα τόσο ἀπό τή μελέτη τοῦ θέματος πού θά μᾶς ἀναπτύξουν ὅσο καί ἀπό τήν προσωπική τους ἐμπειρία.

Καλωσορίζω, λοιπόν, στήν Ἱερά Μητρόπολή μας καί εὐχαριστῶ θερμά γιά τήν ἀνταπόκρισή της τήν ἐλλογιμωτάτη κυρία Νίκη Παπαγεωργίου, καθηγήτρια τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ. πού θά μᾶς ἀναπτύξει τό θέμα «Ἐμπειρίες ἀπό τήν Ἱεραποστολή», ἀλλά καί τόν γνωστό σέ ὅλους σας κληρικό τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως καί ὑπεύθυνο τοῦ Γραφείου Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς, τόν πρωτοπρεσβύτερο π. Νεκτάριο Σαββίδη, ὁ ὁποῖος ἔχει ὡς θέμα: «Τό ἱεραποστολικό φρόνημα τῆς πρεσβυτέρας σέ καιρούς ἀποστασίας».

Τούς εὐχαριστῶ πολύ καί τούς δύο καί εὐχαριστῶ ἀκόμη θερμά καί τόν π. Ἀντώνιο, πού μᾶς φιλοξενεῖ σήμερα στήν ἐνορία τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, ἀλλά καί ὅλες ἐσᾶς πού ἀνταποκριθήκατε καί αὐτή τή φορά στήν πρόσκληση τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως.