Την Κυριακή 29η μηνός Απριλίου, τη λεγομένη από την Εκκλησία μας Κυριακή του Παραλύτου, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού κ. Θεόκλητος μαζί με τον Παν/το Αρχιμ. π. Λεόντιο Καρίκα και τους Διακόνους της Μητροπόλεως π. Γεώργιο Κυριάκου και π. Κωνσταντίνο Ισαακίδη, προσήλθε στην Ενορία Κοιμήσεως Θεοτόκου Αγίου Προδρόμου της Μητροπόλεως, χοροστάτησε στον Όρθρο και προέστη της αναστάσιμης ακολουθησάσης Θείας Λειτουργίας.
Οπως αναφέρει ανακοίνωση της Μητρόπολης: «Σ’ έναν ανθοστόλιστο Ναό φροντισμένο αναστάσιμα και περιποιημένο κατά την παράδοση του λαού μας, τον Επίσκοπό μας υπεδέχθησαν ο ακάματος Εφημέριος της Ενορίας Παν/τος Αρχιμ. π. Δωρόθεος Ζέρβας και ο Πρόεδρος της Κοινότητος κ. Στυλιανός Γεωργακούδης με ακολουθούντα τον ευλογημένο λαό της Κωμοπόλεως που και φιλομάρτυς είναι και φιλόθεος.
Στο κήρυγμά του ο Σεβασμιώτατος μίλησε για την αξία του ανθρώπου ως θεόπλαστου δημιουργήματος, στηριγμένος στην φράση που ο παραλυτικός απηύθυνε προς τον Κύριο, όταν ο Θεάνθρωπος τον ρώτησε αν θέλη να βρη την υγεία του: «Κύριε άνθρωπον ουκ έχω…» (Ιωάνν. ε΄ 7), Κύριε δεν βρίσκω πουθενά άνθρωπο, μέσα σε τούτη την κοσμοπλημμύρα που ζω τριανταοκτώ ολόκληρα χρόνια! Ο Σεβασμιώτατος παρετήρησε ότι σύμφωνα με τη διήγηση της δημιουργίας του ανθρώπου στη Γένεση, αυτός προβάλλεται από την Εκκλησία ως μικρόκοσμος μαζί και μικρόθεος, παρουσιάζεται να πλάθεται μετά από όλα τα όντα από τον Δημιουργό και να στολίζη την κορυφή της ευλογημένης πυραμίδας απάντων των όντων, ως κορωνίδα της υλικοπνευματικής δημιουργίας, που στο πρόσωπό του τα πάντα ολοκληρώνονται και ανακεφαλαιώνονται. Τελευταίος, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, προστίθεται στα όντα ο άνθρωπος, σαν σύνδεσμος φυσικός μεταξύ του υλικού και πνευματικού κόσμου, παρεμβαίνοντας έτσι μ’ όλες τις δικές του ιδιότητες και ενοποιώντας στον εαυτό του τα πολύ διαφορετικα μεταξύ τους κατά φύση, όσα τα χωρίζει μεγάλη απόσταση. Όντως κατά τους Πατέρες, είπε ο ομιλητής, στον άνθρωπο πραγματώνεται, σύμφωνα με το θείο σχέδιο, συνταίριασμα και μίξη νοητού και αισθητού, σαν να συνενωθηκε με το θείο το γήινο και σαν να επεκράτησε, εξαιτίας της ομοιότητας σ’ ολάκερη την κτίση, η χάρη, ακριβώς επειδή συνταιριάστηκε αρμονικά η κάτω φύση, δηλαδή η ύλη, με την υπερκόσμιο.
Συνεχίζοντας ο Επίσκοπός μας κατηγορηματικά διευκρίνισε ότι η Εκκλησία βλέπει τον άνθρωπο σαν το μέγα και πράγμα και όνομα, το της θείας φύσεως απεικόνισμα (Αγιος Γρηγόριος ο Νύσσης), και τούτο φαίνεται στη σάρκωση του Κυρίου μας που δεν αναπαύτηκε μήτε στον ουρανό, μήτε στη γη, μήτε στον ήλιο, μήτε στη σελήνη και τους γαλαξίες, παρά μόνο στον άνθρωπο. Πολυτιμότερος, λοιπόν, ο άνθρωπος, ένας άνθρωπος απ’ όλα τα δημιουργήματα μαζί. Η αξία του άνθρώπου στην ορθόδοξη παράδοση δεν βρίσκεται στο ότι αυτός είναι ένας μικρόκοσμος, αλλά στο ότι ο άνθρωπος είναι μοναδικά ζωοποιημένος από την πνοή του Θεού, είναι πρόσωπο που έλαβε εντολή να υπερβή το σύμπαν, όχι για να το διαστρέψη, αλλά για να το περιλάβη, να του πη το νόημά του, να το καταστήση κοινωνό της Θείας Χάριτος. Αν υπάρχη ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι γιατί υπάρχει ο Θεός. Η καταγωγή μας είναι από τον Θεό, για τούτο και το είναι μας εξαρτάται εξολοκλήρου απ’ Αυτόν. Πλαστήκαμε να είμαστε, να γίνουμε Παράδεισος, αίσθηση του Θεού, να γίνουμε χριστοποιημένη, θεανθρωποποιημένη αίσθηση ή καλύτερα Χριστοαίσθηση! Κι όμως, συνέχισε ο Δεσπότης, χτίσαμε την πτώση και χάσαμε τον Θεό, χάνοντας μαζί και τον άνθρωπο. Επιχειρήσαμε τη μεταπήδηση από τη θεοκεντρικότητα στην ανθρωποκεντρικότητα, φτάνοντας από τον Θεάνθρωπο στον ανθρωποθεό, στο κατάντημα της αυτοφυλάκισής μας σε μια ψευδοαυτάρκεια, που βασίζεται στη δήθεν αυτοσωτηρία και αυτοθέωσή μας. Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής θα πη ότι ο άνθρωπος χωρίς τον Θεό και την ευλογία Του, επεδίωξε να έχη τα του Θεού, αντικαθιστώντας τον Θεό, κάτι που συνιστά ύβρι και κόλαση.
Καταλήγοντας ο Σεβασμιώτατος, απηύθυνε έκκληση προς τους άρχοντες του Κράτους μας και δη προς όλους τους Βουλευτές του Κοινοβουλίου μας, να μην συνεχίσουν το έγκλημα που ξεκίνησαν δυστυχώς στην ευλογημένη Χώρα μας με το να ψηφίσουν νομοσχέδια για τις έμφυλες ταυτότητες και το σύμφωνο συμβίωσης ακόμα και για ομόφυλα ζευγάρια. Και εννοούσε την πρόθεση μεγάλου αριθμού βουλευτών μας να κάνουν αποδεκτή τροπολογία σύμφωνα με την οποία και ομόφυλα ζευγάρια θα μπορούν να υιοθετούν ή να αναδέχωνται μωρά παιδιά. «Κύριοι και κυρίες βουλευτές, είπε κατά λέξη ο Μητροπολίτης, με τα αίσχιστα αυτά νομοσχέδια βομβαρδίζετε και γκρεμίζετε τα θεμέλια των ιερών θεσμών του γάμου και της οικογένειας, ιερών θεσμών της Ρωμιοσύνης και συνάμα υποθηκεύετε βάναυσα το μέλλον των παιδιών μας! Τους υποθηκεύσαμε με τα μνημόνιά μας την πρόοδο την υλική, την επιστημονική, τους γκρεμίσαμε αξίες και θεσμούς, διώξαμε νέους επιστήμονες στο εξωτερικό για να βιοποριστούν· και τώρα, με τις περίεργες υιοθεσίες και αναδοχές τους αφαιρούμε προκλητικά το δικαίωμα, βγαίνοντας από ένα ίδρυμα όπου τα παρατήσαμε μόνα, να έχουν μια μάνα και έναν πατέρα, σαν εμάς βρε αδελφέ! Τα ρωτήσατε αν αυτά τα παιδιά θέλουν κάτι τέτοιο; Γιατί εγώ και εσύ, εμείς δηλαδή, δικαιούμαστε να έχουμε έναν πατέρα και μια μάνα που λατρεύουμε και τους έχουμε πρότυπο, τους έχουμε κάτι σαν ήρωες ή θεούς, και αυτά τα άμοιρα να μην γνωρίσουν αυτήν την θαλπωρή ποτέ; Δεν είναι θεόπλαστα τα παιδιά μας; Εμείς τα “κατασκευάσαμε”; Δεν είναι του Θεού τα παιδιά μας, δεν σκεπτόμασττε την ψυχούλα τους;».
