Τις τελευταίες ημέρες δύο γεγονότα κυριάρχησαν σε όλο το κόσμο (το ένα περισσότερο και το άλλο λιγότερο).
Η βύθιση του αλιευτικού με εκατοντάδες μετανάστες (από 400-748,όπως είναι οι αντιφατικές αναφορές), όπου διασώθηκαν μόνο οι 104. Αυτοί που έχασαν την ζωή τους κυμαίνονται από 78 (που διαπιστώθηκαν) έως και πάνω από 500 στην χειρότερη περίπτωση. Οι περισσότεροι από αυτούς χωρίς ονόματα, χωρίς πατρίδα, χωρίς κανένα να τους αναζητήσει, σαν να μην ήλθαν ποτέ σε αυτή τη ζωή, σαν υπήρξαν ποτέ στον πλανήτη.
Το δεύτερο ήταν η περιπέτεια με τους αγνοούμενους του βαθυσκάφους (5 άτομα , ο πιλότος 3 δισεκατομμυριούχοι και ο υιός του ενός ακόμη), που ελπίζουμε να έχει αίσιο τέλος, αν και οι ελπίδες εξανεμίζονται πλέον.
Στην μία περίπτωση όλοι προσπαθούσαν να αποφύγουν οιαδήποτε ευθύνη έγκαιρης διάσωσης (κράτη και διεθνείς οργανισμοί).
Στην δεύτερη περίπτωση όλος ο πλανήτης είναι έτοιμος να στείλει όσα μέσα διαθέτει για να σωθούν, με τεράστιο κόστος ερευνών, με ελάχιστη ελπίδα επιτυχίας.
Στην πρώτη περίπτωση δεν υπήρχαν ελικόπτερα, πλοία, πολεμικά, ούτε καν σωσίβια για να σωθούν, μόνο ένα πλοιάριο του Ελληνικού ΛΣ, αν και ήταν προφανές ότι αφορούσε την ζωή εκατοντάδων ανθρώπων.
Θα μπορούσαν να σωθούν;
Φυσικά, εάν υπήρχε επαρκές ενδιαφέρον (από κράτη και διεθνείς οργανισμούς), ακόμη και πολύ λιγότερο, σε αναλογία με αυτό που δείχνεται για την ζωή των 5 του βαθυσκάφους (όπου έχουν ενεργοποιηθεί επιστημονικά πλοία, πολεμικά πλοία, υποβρύχια, αεροσκάφη, ελικόπτερα και συστήματα δορυφορικής κατόπτευσης).
Θα πει κάποιος, ότι οι τολμηροί άνθρωποι σαν κι αυτούς του βαθυσκάφους οδηγούν την ανθρωπότητα σε νέες κατακτήσεις.
Και ναι θα συμφωνήσω μεν, αλλά δεν θα υποτιμήσω και την τόλμη των άλλων των 500 που στριμώχτηκαν και διακινδύνευσαν την ζωή τους για ένα καλύτερο μέλλον.
Και οι δύο χαράσσουν την πορεία της ανθρωπότητας, με τον δικό του τρόπο ο καθένας, εξ ίσου τολμηρό και επικίνδυνο, με διαφορετικές όμως επιδιώξεις ο καθένας και κοινωνική αποδοχή.
Οι μεν έχουν την αυτάρεσκη αναγνώριση της οικονομικής ισχύος, που τους δίνει τη δυνατότητα να διακινδυνεύσουν με 250 χιλιάδες δολάρια (ελάχιστη η αξία για έναν δισεκατομμυριούχο) , σε ένα ταξίδι που βοηθάει μεν την επιστημονική εξέλιξη της ανθρωπότητας στο βάθος χρόνου, όμως τα κίνητρά τους είναι η αυταρέσκεια της μοναδικότητας.
Οι δε έδωσαν 4 χιλιάδες δολάρια για το μοναδικό ταξίδι ζωής, εξ ίσου επικίνδυνο, τα χρήματα αυτά έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία γι αυτούς από τα 250 χιλ των δισεκατομμυριούχων και τα κίνητρά τους είναι πολύ διαφορετικά και πολύ σημαντικότερα από αυτά των επιβατών του βαθυσκάφους.
Και όμως, η αξιολόγηση της ζωής τους γίνεται από το ότι οι μεν έχουν την ταμπέλα του μετανάστη, ανεπιθύμητου παντού, οι δε την αίγλη της περιπέτειας, όπου όλος ο κόσμος είναι έτοιμος να χρηματοδοτήσει την διάσωσή τους, ενώ δεν δίνει δεκάρα για την διάσωση των εκατοντάδων άλλων ασήμαντων.
Και ναι, συμφωνώ με την προσπάθεια διάσωσης των επιβατών του βαθυσκάφους, είναι ευθύνη της ανθρωπότητας, όμως θα επικρίνω οιονδήποτε δεν αναλαμβάνει την ίδια κατ’ ελάχιστο ευθύνη, δεν καταβάλλει την ίδια κατ’ ελάχιστο προσπάθεια και για τους άλλους, τους ασήμαντους, τους ανώνυμους χωρίς πατρίδα, τους εξ΄ ίσου τολμηρούς που βρέθηκαν κι αυτοί να διακινδυνεύουν την ζωή τους, με τελείως διαφορετικά και σημαντικότερα κίνητρα.
Δεν χρειάζεται να γράψω τίποτε περισσότερο για να γίνει αντιληπτό το συμπέρασμα του τίτλου, για την οικτρή υποκειμενικότητα στην αποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής.
Το μεταναστευτικό, όπως το διαχειρίζεται η παγκόσμια κοινότητα και όπως το κατευθύνει η καθ´ημάς Ευρώπη, αποτελεί κόλαφο για όλον το πολιτισμένο κόσμο.
