Περίεργα ακούγονται εσχάτως για την Πρόεδρο της Δημοκρατίας και το αναμενόμενο μήνυμα της Κατερίνας Σακελλαροπούλου, με αφορμή τη συμπλήρωση 53 ετών από την κατάλυση της Δημοκρατίας και την έναρξη της Χούντας των Συνταγματαρχών.

🔹Γράφει ο Μιχάλης Ι. Ασημάκης

Λόγω της πρότερης ιδιότητας της, ως προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας, η κα Σακελλαροπούλου θα πρέπει λογικά να αναφερθεί σε δύο σοβαρές παραμέτρους σχετιζόμενες με το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο. Η πρώτη φορά τους διωγμούς που υπέστησαν στη διάρκεια της Δικτατορίας οι συνάδελφοι της αρνούμενοι να νομιμοποιήσουν τις αποφάσεις του καθεστώτος ακόμη και όταν αντικαταστάθηκαν το 1969 με τα διατάγματα του Παττακού.

Η δεύτερη, αφορά την προσωπικότητα του τότε Προέδρου του ΣτΕ, Μιχαήλ Στασινόπουλου, ο οποίος καθαιρέθηκε και τέθηκε σε κατ΄ οίκον πολυετή απομόνωση για να επανέλθει από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, ως Πρόεδρος της Δημοκρατίας το 1974. Πρύτανης της Παντείου, ακαδημαϊκός, ποιητής, δοκιμιογράφος και εξαίρετος δικαστής, ο Στασινόπουλος συμβόλισε την εποχή της αδέκαστης, πολυσχιδούς και πνευματώδους Δικαιοσύνης διαδραματίζοντας παράλληλα σπουδαίο ρόλο στην εδραίωση των θεσμών στη Μεταπολεμική περίοδο.

Γι΄ αυτό άλλωστε και ο Καραμανλής του ανέθεσε το ύπατο πολιτειακό αξίωμα πετυχαίνοντας και την ομαλή θεσμική μετάβαση της χώρας στις πρώτες εκλογές τον Νοέμβριο του 1974. Μεταξύ των ελάχιστων συνεργατών στη διάρκεια της θητείας του τότε, ο Στασινόπουλος είχε επιλέξει κι έναν νεαρό νομικό τον Προκόπη Παυλόπουλο.

Συνεπώς, το ιστορικό βάρος που καλείται να σηκώσει -και φυσικά να αναδείξει στο μήνυμα της- η διάδοχος τους, κα Σακελλαροπούλου, είναι λογικό, όπως πληροφορούμαστε, να της προκαλεί κάποια τρομάρα… Ίσως κι άλλα, πολλά παραπάνω, που καμιά αξία δεν έχουν να διατυπωθούν…

Σε κάθε περίπτωση αξίζει να σταθούμε στην «Απολογία» του Μιχαήλ Στασινόπουλου, το ποίημα που διέστειλε τη σκέψη και χρωμάτισε τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης :

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

«Κύριε, είπε ο δικαστής,

Σου παραδίνω τη Δικαιοσύνη σου

Που μου την είχες εμπιστευθεί

Για να κρίνω τους ανθρώπους.

Κύριε, είπε ο Δάσκαλος,

Σου παραδίνω τη Διδαχή σου

Που μου την είχες εμπιστευθεί

Για να φτιάχνω ελεύθερους ανθρώπους.

Κύριε, είπε ο ιερέας,

Σου παραδίνω τον Λόγο σου

Που μου τον είχες εμπιστευθεί

Για να αναζητώ την ψυχή των ανθρώπων.

Κύριε, είπε ο Στρατιώτης,

Σου παραδίνω το ξίφος σου

Που μου το είχες εμπιστευθεί

Για να πολεμώ τους εχθρούς σου.

Κύριε, είπαν κι’ οι τέσσερις,

Συχώρεσέ μας,

Γιατί, όλοι μαζί

Τούτον τον καιρό

Σ’ έχουμε προδώσει»…