Του π. Ηλία Μάκου

Η δεύτερη εύρεση (μετά την κλοπή της το 1842), της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας, είναι ένα γεγονός, που τιμά η Εκκλησία μας.

Αναρίθμητα είναι τα θαύματα της Παναγίας, απερίγραπτες και συνεχείς οι παρεμβάσεις της της, με τις οποίες λύνει άλυτα προβλήματα.

Τη νύχτα της 15ης προς τη 16η Δεκεμβρίου Δεκεμβρίου 1842 (δηλαδή 19 χρόνια μετά την εύρεσή της το 1823), κλάπηκε από το ναό της Ευαγγελίστριας.

Από τις 16 Δεκεμβρίου έως τις 18 Δεκεμβρίου, οι Τήνιοι αναστατωμένοι την αναζητούσαν και έκαναν ημέρα και νύχτα δεήσεις και παρακλήσεις.

Τελικά, δύο ημέρες αργότερα, μετά τη σύλληψη του δράστη, εντοπίστηκε με υπόδειξή του θαμμένη σ’ ένα χωράφι. Όταν βρέθηκε 5.000 άτομα τη λιτάνευσαν από τα Υστέρνινα στο ναό της Ευαγγελίστριας.

Μάλιστα στη θέση, όπου βρέθηκε, αμέσως έφτιαξαν έναν μαρμάρινο σταυρό και τοποθέτησαν ένα καντήλι. Αργότερα χτίστηκε ναός στο σημείο.

Η εικόνα της Παναγίας της Τήνου είναι αναπόσπαστο στοιχείο της ψυχοσύνθεσης των κατοίκων του νησιού, αλλά προσκυνάται με ευλάβεια και απ’ όλους τους πιστούς. Όλοι τη νιώθουμε δίπλα μας.

Στον πόνο και στις θλίψεις μας. Να μας αγκαλιάζει και να μας αρπάζει από το καμίνι των επώδυνων καταστάσεων. Να μας επιβλέπει από ψηλά ως φιλόστοργη Μητέρα και να μας ενδυναμώνει και στην ψυχή και στο σώμα.

Να μας καταπραΰνει τους καημούς. Γι’ αυτό στις ταραχές και στις καταιγίδες της ζωής την Παναγία επικαλούμαστε και αυτή δεν μένει αδιάφορη, αλλά τρέχει δίπλα μας. από τις επώδυνες καταστάσεις.

Και να μην ξεχνάμε ότι η Παναγία, που ένωσε τον ουρανό με τη γη, μπορεί να ενώσει και εμάς τους αμαρτωλούς με το Θεό. Αρκεί να μεταγγίσουμε στη ζωή μας το φρόνημά της.

Η Θεοτόκος είναι για όλους μας εργαστήρι καλλιέργειας αρετών, εκείνων, που είχε η ίδια, και όταν ζούσε.

Μέσα σ’ αυτό το εργαστήριο το μέσα μας καλλιεργείται και λειαίνεται από την τραχύτητα των παθών και χρωματίζεται από την ανταύγεια των χαρισμάτων της.