Το αλλοιωμένο φρόνημα των (ψευδο)χριστιανών και η αίσθηση της (ψευδο)αντίστασης
Δημητρίου Ν. Δασκαλάκη
Δικηγόρου Αθηνών
Είναι γνωστό ότι η «Ελληνική» Κυβέρνηση, με την σύμφωνη γνώμη, την συγκατάθεση και την συναίνεση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, καλυπτόμενη υπό τον μανδύα της προστασίας και διαφυλάξεως της δημόσιας υγείας (η οποία, από τους κρατούντες και μερίδα των επιστημόνων, έχει αναγορευθεί σε υπέρτατο αγαθό, ενώπιον της οποίας, υποχωρεί άκριτα κάθε άλλο ατομικό δικαίωμα και ελευθερία) και εκμεταλλευόμενη τον τεχνηέντως διασπαρέντα φόβο, εκδήλωσε το βαθύτατο αντιορθόδοξο μένος της και με πρωτοφανή αστυνομικά κατασταλτικά μέτρα τόσο προληπτικά όσο και κατασταλτικά απαγόρευσε την συμμετοχή των πιστών στην πασχάλια και μοναδική Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.
Η απόφαση αυτή συνιστά βάναυση προσβολή της ελευθερίας της θρησκευτικής συνειδήσεως, ειδικότερη εκδήλωση της οποίας αποτελεί η ελευθερία της Θείας λατρείας.
Αυτά έπραξε η κυβέρνηση με την επίσης σύμφωνη γνώμη της Εκκλησίας.
Το ερώτημα που γεννάται είναι το ακόλουθο: Πώς τοποθετήθηκε ο ελληνικός λαός, ατομικά και συλλογικά, απέναντι σε αυτή την πρωτοφανή απαγόρευση της συμμετοχής στην Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία.
Ορισμένοι σίγουρα το «ευχαριστήθηκαν» με το κλείσιμο των ιερών ναών και την συνακόλουθη απαγόρευση. Αυτοί δεν ενδιαφέρονται για τον λόγο, αλλά τους αρκεί που οι εκκλησίες είναι κλειστές. Οι περισσότεροι, έστω και με βαριά καρδιά, συγκατατέθηκαν. Οι λίγοι και οι ελάχιστοι, αντέδρασαν και δεν υπέκυψαν αλλά εφηύραν τρόπους συμμετοχής στην μοναδική και άκρως κατανυκτική πασχάλια Θεία Λειτουργία.
Οι πρώτοι αποκομμένοι μεν από την ελληνορθόδοξη παράδοση και λατρεία, προσκολλημένοι δε στις εθνομηδενιστικές τους αγκυλώσεις και ιδεοληψίες, χλευάζουν και περιφρονούν κάθε τι εθνικό, ιερό και ορθόδοξο.
Η δεύτερη κατηγορία, στην οποία ανήκει η συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού, είναι αυτή που μονίμως διαφωνεί αλλά δυστυχώς πάντοτε και εκ του αποτελέσματος, αποδέχεται τελικά τις κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις.
Είναι η κρίσιμη μάζα που δεν καθορίζει τις εξελίξεις, αλλά σύρεται δυστυχώς πίσω από αυτές. Αποτελείται από ανθρώπους, που αργά, σταδιακά και ανεπαίσθητα έχουν υποδουλωθεί σε έναν υλιστικό και ευδαιμονιστικό τρόπο ζωής έχοντας απολέσει την ορθόδοξη, εθνική και πατριωτική τους συνείδηση. Είναι οι λεγόμενοι χλιαροί.
Διαφωνούν αλλά στο τέλος πάντα συμφωνούν !
Αντιδρούν αρχικώς αλλά στο τέλος πάντα υποτάσσονται λέγοντας και «τι εμείς μπορούμε να κάνουμε..;»
Ξεκινούν μια προσπάθεια αλλά στο τέλος πάντοτε την αφήνουν ανολοκλήρωτη… Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Μα γιατί φοβούνται περισσότερο και από τον κορωνοιό μήπως χάσουν έστω και το minimum
αυτό, της προσωπικής ευημερίας, την ασφάλεια που νιώθουν μέσα στο κοπάδι. Και αν το κοπάδι οδεύει προς τον γκρεμό; Μάλλον δεν τους πειράζει, αρκεί να βρίσκονται μέσα σε αυτό!
Αντί, λοιπόν, να αποτινάξουν από πάνω τους τον φόβο του κορωνοιού και να ενδυθούν τον φόβο του Θεού προσερχόμενοι με τις λαμπάδες στα χέρια και με τις οικογένειες τους, (συμμορφούμενοι προς τις υποδείξεις των υγειονομικών αρχών και τα λοιπά μέτρα προφύλαξης, τηρώντας την νόμιμη απόσταση ασφαλείας, που δεν την τηρούν όμως σχεδόν ποτέ, όταν οδηγούν) στις αυλές των εκκλησιών και στον προαύλιο χώρο αυτών παραμένοντας μέχρι τέλους για να ψάλλουν το «Χριστός Ανέστη», προτίμησαν να εκδηλώσουν το (ψευδο)θρησκευτικό και (ψευδο)αντιστασιακό τους συναίσθημα ανώδυνα και ανέξοδα, από τα μπαλκόνια των διαμερισμάτων τους!
Έτσι όμως συμπεριφερόμενοι, χωρίς να το καταλάβουν αυτοπαγιδεύθηκαν. Αφού το ανάλγητο και αυταρχικό κρατικό σύστημα εξουσίας αξιολογεί την ηττοπαθή συμπεριφορά τους, ώστε την επόμενη φορά να τους συστήσει και θα τους υποδείξει να εκδηλώνουν το θρησκευτικό τους συναίσθημα από το μπαλκόνι τους, μακριά από την κατανυκτική ατμόσφαιρα των εκκλησιών, μακριά από την προσκύνηση των αγίων εικόνων, μακριά από το ευλαβικό άναμμα του κεριού, μακριά από την συμμετοχή στην Θεία Λατρεία, μακριά από το Ζωοποιό Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, μένοντας ανεξομολόγητοι, αλειτούργητοι και άγευστοι του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι οι άνθρωποι εξαιτίας του φόβου του κορωνοιού, φοβούνται να εορτάσουν τον Χριστό, τον Νικητή του θανάτου, δηλαδή τον Νικητή τόσο του πνευματικού όσο και του σωματικού θανάτου.
Το καθεστώς “έκτακτης δημόσιας ανάγκης” (public emergency) που επεβλήθη για λόγους πάντοτε προστασίας της δημόσιας υγείας θα γίνει η κανονικότητα, με τις δυσανάλογες απαγορεύσεις και περιορισμούς των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών αλλά το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι θα α ν α π α ύ ο υ ν την συνείδηση τους, βαυκαλιζόμενοι ότι κάνουν το θρησκευτικό τους χρέος από το μπαλκόνι. Άνθρωποι με αλλοιωμένο φρόνημα και συνείδηση δικαιολογούν τον εαυτό τους για όλα, βρίσκουν δε προφάσεις για να μην πράττουν αυτό που οφείλουν να πράξουν και έτσι κατατείνουν να γίνουν (ψευδο)χριστιανοί και αποκομίζουν μια αίσθηση (ψευδο)αντίστασης, ζώντας εν υπνώσει σε μια (ψευδο)δημοκρατική κοινωνία.
Στην πραγματικότητα όμως θα εισχωρούν ολοένα και πιο βαθιά στην κατ΄οίκον φυλακή τους, που το κρατικό σύστημα εξουσίας έχει ετοιμάσει γι’ αυτούς, το οποίο επιδιώκει και στοχεύει οι ίδιοι άνθρωποι να απεκδύονται από μόνοι τους τις θεμελιώδεις ατομικές τους ελευθερίες, βασίζοντας την πολιτική του στην φοβερή όσο και δόλια παραδοχή, ότι «αν οι άνθρωποι βιώνουν τον περιορισμό και την απαγόρευση των ατομικών τους ελευθεριών, ως φυσιολογική κατάσταση, τότε που έγκειται το πρόβλημα…;!»
Επομένως οι άνθρωποι, αντί να αγωνιστούν ειρηνικά, συντονισμένα και με ζήλο, στις γειτονιές, στις πλατείες, στις πολυκατοικίες, για να ανατρέψουν de facto την άδικη και αντισυνταγματική κυβερνητική απόφαση και να κερδίσουν έτσι την πολυπόθητη rolls royce (= αυτή συμβολίζει την ελεύθερη συμμετοχή του λαού στην πασχάλια και ευφρόσυνη Αναστάσιμη Θεία Λειτουργία) συμβιβάζονται με το πατίνι (= αυτό συμβολίζει το Χριστός
Ανέστη από το μπαλκόνι των διαμερισμάτων) πολιορκημένων ανθρώπων, αλλά ουχί ελευθέρων ανθρώπων…
Όλα αυτά έχουν όμως την εξήγησή τους, και μακάρι οι άνθρωποι, έστω και την υστάτη στιγμή, να την αντιληφθούν και να την ενστερνισθούν αλλάζοντας πορεία ζωής.
Την εξήγηση έδωσε ο μεγάλος Φώτης Κόντογλου, πριν από περίπου εξήντα χρόνια, όταν διετύπωσε την εξής θέση: «Οι άνθρωποι ποτέ δεν φοβόντουσαν τόσο πολύ τον θάνατο, την φτώχεια και τις ασθένειες, όσο τώρα που δεν φοβούνται τον Θεό».
