Σημείωση ΕΞΑΨΑΛΜΟΥ: Επιλέξαμε να δημοσιεύσουμε την ομιλία του Σεβ. Μητροπολίτου Φιλαδελφείας  Μελίτωνος διότι πρόκειται για ένα μνημειώδες κείμενο που θυμίζει τον παλαιό καλό καιρό του Φαναρίου τότε που προΐστανται των ιστορικών Μητροπόλεων του Θρόνου μεγάλοι Αρχιερείς όπως οι Χαλκηδόνος Μελίτων, Ικονίου Ιάκωβος, Σταυρουπόλεως Μάξιμος, Σάρδεων Μαξιμος κ.ά. Εύγε στον Σεβ. Φιλαδελφείας ο οποίος ενώ βρίσκεται από προσωπική επιλογή  στα μετόπισθεν του Φαναρίου έκανε αισθητή την παρουσία του με ένα είδος ομιλίας που δεν ακούμε πια από Αρχιερείς και πολύ περισσότερο σε χειροτονίες Επισκόπων. 

«Δοξάζω τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ τήν δύναμιν καί Πνεύματος Ἁγίου ὑμνῶ τήν ἐξουσίαν, ἀδιαίρετον, ἄκτιστον Θεότητα, Τριάδα ὁμοούσιον, τήν βασιλεύουσαν εἰς αἰῶνα αἰῶνος». Τριάδα ὁμοούσιον δοξάζομεν μετά σοῦ,Θεοφιλέστατε ἀδελφέ Ἐψηφισμένε Ἐπίσκοπε Ἀργυρουπόλεως, κύριε Ἀμβρόσιε, καί μετά τοῦ πολιοῦ Γέροντός σου, ἁγίου Γερμανίας κυρίου Αὐγουστίνου, τοῦ ἀναλώσαντος ἑαυτόν κενωτικῶς εἰς τήν διακονίαν τῆς Μητρός Κωνσταντινουπολίτιδος Ἐκκλησίας καί εἰς τοῦ ὁποίου τούς νυχθημέρους κόπους καί τούς ἀκαμάτους ἀγῶνας ἐπί ἥμισυ περίπου αἰῶνος ὀφείλεται ἡ σημερινή ἀκμή τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως ταύτης, καυχήματος καί στεφάνου τοῦ Πατριαρχείου μας. Τριάδα ὁμοούσιον δοξάζομεν καί μετά τῶν λοιπῶν ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν καί κληρικῶν καί τοῦ περιουσίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ δύναμις καί ἡ ἐξουσία τῆς Παναγίας  Τριάδος μᾶς ὡδήγησεν τήν ὥραν ταύτην ἐξ ἐώας καί δυσμῶν, ἐκ βορρᾶ καί νότου,  εἰς τόν πάνσεπτον τοῦτον Ναόν τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου, ἱδρυτοῦ καί προστάτου τῆς Μητρός μας Ἐκκλησίας, διά νά συνεορτάσωμεν καί να συμπανηγυρίσωμεν θεοπρεπῶς μίαν νέαν Πεντηκοστήν, τήν ἰδικήν σου πεντηκοστήν, τήν  εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν σου, φίλτατε ἀδελφέ κατά πνεῦμα καί κατά χάριν Ἀμβρόσιε. 

Κατά Χάριν Θείαν ἀσφαλῶς, ἐκδηλωθεῖσαν διά τῆς εἰσηγήσεως τοῦ Γέροντός σου καί διά τῆς προβλήσεώς σου ὑπό τοῦ Ἡγουμένου τοῦ Μεγάλου Μοναστηρίου τοῦ Γένους, τῆς Α.Θ.Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, καί τῆς κανονικῆς ψήφου τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ἐξελέγης πρό μηνός περίπου Ἐπίσκοπος τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης –ἔργοις καί λόγοις, πράξει καί θεωρίᾳ– Ἐκκλησίας, τῆς πορευομένης μετά τοῦ μεγάλου Ἡγουμένου αὐτῆς «ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς, ἐν (ποικίλαις) φυλακαῖς, ἐν ἀκαταστασίαις, ἐν κόποις, ἐν ἀγρυπνίαις», ἐν τῇ θεολογίᾳ τοῦ Σταυροῦ (theologia crucis) καί ἐν ταὐτῷ καί ἐν τῇ θεολογίᾳ τῆς δόξης (theologia gloriae). 

Καί σήμερον προσέρχεσαι ἵνα λάβῃς παρά τοῦ  προεξάρχοντος τῆς ἱερᾶς ταὐτης μυσταγωγίας, Ἁγίου Γερμανίας, τήν ἀρχιερωσύνην διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν χειρῶν  του καί τῶν συλλειτουργῶν αὐτοῦ ἁγίων Ἀρχιερέων.

Λοιπόν, λύσον τόν ἰμάντα  ὄχι τῶν ὑποδημάτων σου,ἀλλά τῆς ψυχῆς καί τῆς  καρδίας σου καί πρόσελθε, ἵνα ἴδῃς τόν Ὄντα καί νά μυηθῇς Πνεύματος Ἁγίου γνῶσιν, ἡ ὁποία γαληνόμορφον θα ἐκτελῇ τήν  γαληνήν σου ἄλλωστε καρδίαν, συντετριμμένην ἐκ τῶν περί σε γενομένων καί θά τήν ἀνάγῃ ἐν ἑσπέρᾳ καί πρωΐ καί μεσημβρίᾳ, ἐν νυκτί καί ἡμέρᾳ καί ἐν παντί καιρῷ καί πάσῃ ὥρᾳ πρός τόν δυνάστην καί Θεόν τῶν γνώσεων, πρός τόν Λόγον καί τήν Σοφίαν τοῦ Θεοῦ, ἡ Ὁποία «ᾠκοδόμησε τόν Οἶκον ἑαυτῆς» πρωτίστως καί μεγαλεπηβόλως ἐν τῇ Βασιλίδι τῶν Πόλεων καί εἰς πολλάς ἄλλας πόλεις τῆς τε καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς καί τῆς οἰκουμένης ὁλοκλήρου, ὅτι αὐτή, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ,  εἶναι ἡ κατασκευάσασα τόν κόσμον, καί συνέχουσα τῇ ἑαυτῆς δυνάμει καί ἐξουσίᾳ τήν κτίσιν, καί διοικοῦσα τῇ ἑαυτῆς προνοίᾳ τόν κόσμον, ἐμπιμπλῶσα τά πάντα χαρμονῆςἀρρήτου καί ἀνεκφράστου, ὅπως καί σέ σήμερον.

Σοι ἀπευθύνω, ἀδελφέ ἅγιε Ἐψηφισμένε, τούς λόγους τούτους,  οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἰδικοί μου ἀλλά τοῦ Κυρίου μας, κατά ἀδελφικήν παράκλησιν καί προτροπήν τοῦ Μητροπολίτου καί Γέροντός σου, πολυσεβάστου καί Θεοτιμήτου Αγίου Γερμανίας. Ἐκφράζω πρός τό ἱερόν πρόσωπόν σας, πρεσβύτερε ἀδελφέ Ἅγιε Γερμανίας, τήν ἐκ βαθέων εὐχαριστίαν καί καρδιακήν εὐγνωμοσύνην μου, διότι τιμητικῶς καί ἐξ ἀγάπης πολλῆς  παραχωρεῖτε τό ὑμῶνκυριαρχικόν βῆμα καί δικαίωμά σας εἰς τόν ὁμιλοῦντα ἐλάχιστον ἐν τοῖς ἀδελφοῖς σας, ἕνεκα τοῦ μακροχρονίου πνευματικοῦ μου δεσμοῦ τόσον μαζί σας ὅσον καί μετά τῆς Ἀγάπης σου, Ἀμβρόσιε. 

Λοιπόν,  προσερχόμενος, ἀδελφέ Ἀμβρόσιε,  καί πρίν ἤ εἰσέλθῃς εἰς το Θυσιαστήριον, στῆθι πρό τῶν ἁγίων καί ἀμωμήτων θυρῶν ἐν προσοχῇ καί φόβῳ Θεοῦ, ἄκουσε τήν φωνήν τοῦ κρούοντος Κυρίου καί ἄνοιξον διάπλατα τήν θύραν τῆς ψυχῆς σου, ἵνα εἰσέλθῃ καί δειπνήσῃ μετά σοῦ καί δώσῃ σοι τόν ἀστέρα τόν πρωϊνόν.

Λῦσον, λοιπόν,  τόν ἱμάντα τῶν ὑποδημάτων σου. Ὁ τόπος ἐν ᾧ ἕστηκας γῆ ἁγία ἐστίν. Ἐδῶ θά συναισθανθῇς «πνοῇ βιαίᾳ καί πυρός γλωττήμασι» τὸν Θεόν λαλοῦντα σοι«Ἐγώ εἰμί ὁ ὤν καί ὁ ἦν καί ὁ ἐρχόμενος». Καί καλῶς ἐπίσταμαι ότι θά πλησθῇς θάρρους, ἐν οἷς πρότερον ἀνθρωπίνως ἐδειλίας.

Ἁγία γῆ δέν εἶναι μόνον τό Σινᾶ, ὅπου ἠκούσθη ἡ φωνή τοῦ ἀσάρκου Λόγου τοῦ Πατρός, καί ἡ Ἱερουσαλήμ,  ὅπου ἐτελέσθη ὑπό τοῦ Σεσαρκωμένου Λόγου τό μυστήριον τῆς φρικτῆς Οἰκονομίας Του. Γῆ ἁγία εἶναι ὁ πᾶς τόπος ὅπου τό ἅπαξ ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ τελειωθέν ἀπολυτρωτικόν μυστήριον τῆς Θείας Οἰκονομίας διαιωνίζεται μέχρι τῶν ἐσχάτων ἐν τῇ τελέσει τῆς Θείας Εὐχαριστίας ὑπό τοῦ κανονικοῦ κατά τόπον Ἐπισκόπου ὑπέρ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας. 

Ἡ στιγμή αὐτή εἶναι μεγάλη, διότι εἶναι ἁγία καί φοβερά δι’ ὅλους μας. Ὅμως φοβερά πρό παντός διά σέ, τόν προσερχόμενον.

Εἶναι διά σέ κυρίως στιγμή σιωπῆς, περισυλλογῆς καί βαθυτάτης ἡσυχίας, ἀλλά καί ἐσωτέρων ἀναλογισμῶν. Εἶναι διά σέ καί στιγμή ἀκροάσεως. Σιωπῆς ἰδικῆς σου καί ἀκροάσεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ διά τῆς Ἐκκλησίας, διότι, κατά  τόν Ἅγιον Εἰρηναῖον τά «μυστήρια κραυγῆς» (ἡ παρθενία τῆς Θεοτόκου, ὁ τόκος αὐτῆς καί ὁ θάνατος τοῦ Χριστοῦ) «ἐν ἡσυχίᾳ ἐπράχθη». Πάντα, λοιπόν, τά μυστήρια κραυγῆς τελεσιουργοῦνται ἐν ἡσυχίᾳ.

Σιωπῆς, ἡ ὁποία ὑπερβαίνει τό κενόν,  ὀθνεῖον δέ τῇ σεμνῇ τῆς Ἐκκλησίας παραδόσει σχῆμα. Τό  σχῆμα τό ὁποῖον  περιβάλλεσαι δέν εἶναι οἱονδήτι σχῆμα τοῦ κόσμου. Εἶναι ἡ Χάρις τῆς Ἀρχιερωσύνης. Καθίστασαι Ἐπίσκοπος, ὤν εἰς τύπον τῆς αἰσθητῆς παρουσίας τοῦ Χριστοῦ, καί τό ἔργον Ἐκείνου πληρῶν, κατά Ἰσίδωρον τόν Πηλουσιώτην.

Ὅθεν σιώπησον, ὡς ὁ Ζαχαρίας. Τοῦ Ζαχαρίου κατά θείαν προσταγήν μή λαλοῦντος,  ἐγεννήθη ὁ Πρόδρομος, «ἡ φωνή τοῦ Λόγου», ἡ «φωνή ἡ βοῶσα ἐν τῇ ἐρήμῳ». Καί τοῦ ἑτέρου τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου, τοῦ Ἰωάννου τοῦ ἁλιέως, ἀκούοντος ἐν σιωπῇ, ἠκούσθη ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου τῆς Ἀγάπης καί τῆς Φρικτῆς Ἀποκαλύψεως τῶν μελλουμένων τῇ ἀνθρωπότητι δεινῶν, ὅτι εἶναι ἐγγύς ὁ Κύριος καί ὅτι «ἔρχεται ταχύ».

Ἄλλωστε, ἐδῶ, αὐτήν τἠν στιγμήν ποία ἄλλη γλῶσσα ἔχει θέσιν πλήν ἐκείνης πού εἶναι κατεπάνω σου, τῆς πυρίνης γλώσσης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;  Ἐδῶ, τώρα, τήν γλωσσοπυρσόμορφον Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματοςπροσπαθῶν νά ἑρμηνεύσω, λέγω σοι ἀδελφέ:

Ἡ Ἐπισκοπική ἁγία Χάρις δέν εἶναι ἔπαθλον οὔτε ἐπιβράβευσις. Εἶναι Χάρις καί Δωρεά. Εἶναι Σταυρός, τόν ὁποῖον θά αἴρῃς ἐν τοῖς ἐφεξῆς καρτερικῶς. Καί διά τοῦ Σταυροῦ θά σώζῃς «τό μέγα τραῦμα, τόν ἄνθρωπον», μάλιστα ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Διασπορᾷ, ὅπου ἐπικρατεῖ πανσπερμία ἐθνῶν καί ἀνθρώπων ποικίλης χροιᾶς, ἐχόντων ἀνάγκην τῆς ἀκροάσεως τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ∙ ἐχόντων ἀνάγκην τῆς χαρισματικῆς διακονίας καὶ τῆς ἀληθοῦς μαρτυρίας τῆς Ὀρθοδοξίας, τῆς παρεχομένης ὑπό τῆς ἀεί κενουμένηςΜητρὸς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, εἰς τήν ὁποίαν ἱεροκανονικῶς ἀνήκει ἡ μέριμνα ἁπάσης τῆς Διασπορᾶς. Ἐπὶ τῆς στερρᾶς βάσεως τῶν Κανόνων καὶ τῆς Παραδόσεως στῆθι καί οὕτως ἀναλογίζου τήν διακονίαν Σου, ὡς ἀγγέλου φωτός προερχομένου ἐκ τοῦ ἀειφώτου Φαναρίου καί ἔσο «φῶς τοῦ κόσμου» «τοῖς ἐν σκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένοις». 

Ἡ Ἐπισκοπική χάρις εἶναι ἀκόμη  τιμή καί εὐθύνη. Εἶναι τό ὀρθοτομεῖν τόν λόγον τῆς Ἀληθείας, εἰς  τό ἐρώτημα περί τῆς ὁποίας δέν ἠδυνήθη νά δώσῃ ἀπόκρισιν ὁ τραγικός Πιλᾶτος ὅπως καί οἱ κάθε εἴδους πιλᾶτοι κάθε ἐποχῆς. Ἀλήθεια εἶναι μόνον ὁ Χριστός. Αὐτόν ὀρθοτομεῖς.

Ἡ Ἐπισκοπική δωρεά δέν εἶναι ὁ στέφανος τοῦ τετελεσμένου δρόμου ἀλλά τό δυναμικόν τῆς ἐκκινήσεως. Ἀγωνιστικότης, μαρτυρία και, ἐάν δεήσει, καί μαρτύριον. Μαρτύριον σταυρικόν. Μή λησμόνει τοῦτο.

Ἡ Ἐπισκοπική χάρις δέν εἶναι ἐξουσία ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί ἐπιβολή. Εἶναι διακονία καί προσφορά. Παρῆλθεν ἀληθῶς ἡ ἐποχή τοῦ κατεξουσιάζειν. Ἔχομεν εἰσέλθει εἰς τήν περίοδον τῆς ἀληθοῦς ἀντιλήψεως τῆς θέσεως καί τοῦ χρέους τοῦ Ἐπισκόπου, πρωτίστως καί κυρίως ὡς Διακόνου, ὡς τοῦ Καλοῦ ἐκείνου Σαμαρείτου, πού καλεῖται νά ἀλείψῃ μέ ἔλαιον καί οἶνον τάς πληγάς τοῦ «μεγάλου τραύματος», τοῦ συνανθρώπου, καταβάλλων ἀκόμη καί ἀντίτιμον βαρύ εἰς τό οἱονδήτι πανδοχεῖον. 

Ἡ Ἐπισκοπική χάρις δέν εἶναι ἱεραρχική ἀνάβασις καί προαγωγή, ἀντίληψις παρακμῆς. Οὔτε ἐξασφάλισις καί ἐξοικονόμησις ἡμῶν καί τῶν περί ἡμᾶς. Εἶναι ἀγών, ἐλεύθερος ἀγών, σταυρός, μαρτύριον, προσφορά, κενωτική θυσία ὑπέρ τοῦ Κυρίου καί τῆς Ἐκκλησίας Του καί ὑπέρ τοῦ δημιουργήματός Του.

Καθίστασαι φύλαξ, φρουρός, καί λειτουργός τοῦ Πάθους καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Περιβάλλεσαι τόν βασιλικόν  σάκκον ἐπί τοῦ μέλανος τριβωνίου τοῦ Ὀρθοδόξου μοναχοῦ καί τήν μίτραν, ὡς τό βασιλικόν διάδημα καί συγχρόνως ἀπαύγασμα τοῦ ἄκρου Ἀρχιερέως, ἡ ὁποία εἶναι ἐπικάλυψις ἀκανθῶν πολλῶν διά λίθων πολυτελῶν. Καί μή λησμονῆς, ὅτι ἡ μίτρα, ὁ στέφανος, εἴτε ἐξ ἀκανθῶν εἴτε ἐκ δάφνης καί ἀνθέων, εἶναι πάντοτε στέφανος. Δηλαδή, ἡλαμπρότης τῆς Ὀρθοδόξου Λατρείας εἰς ἔκφρασιν τῆς δόξης Θεοῦ.

Νά ἐνθυμῆσαι τόν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, τοῦ ἀποστολικοῦ  ἐνδόξου τούτου Πατρός: «ἐμοί δέ ἀρχεῖά ἐστιν Ἰησοῦς Χριστός, τά ἄθικτα ἀρχεῖα ὁ σταυρός καί ὁ θάνατος καί ἡ ἀνάστασις αὐτοῦ». Καί  οὕτω ἐν τῇ Ἐπισκοπικῇ διακονίᾳ Σου, κατά τόν λόγον τοῦ οὐρανίου προστάτου Σου Ἀμβροσίου Μεδιολάνων, ἔνεγκε σαυτόν τῷ Κυρίῳ, θῦμα σεμνότητος καί ἀγνείας.

***

Ἀδελφέ Ἀμβόσιε,

Ἔχω τήν χαράν καί τό προνόμιον ἀλλά καί τήν βαθεῖαν συγκίνησιν νά σέ γνωρίζω ἐκ τῶν ἐφηβικῶν σου χρόνων καί ἐκ τῆς ἀγλαοκάρπου διακονίας σου ἐπί -δυστυχῶς- ὀλίγονχρόνον εἰς τά σέκρετα τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Γνωρίζω, λοιπόν, καλῶς καί τό ἦθος καί τό ἐκκλησιαστικόν φρόνημά σου, τήν πεῖραν καί τήν μαρτυρίαν σου, τάς γνώσεις σου καί τό ταπεινόν καί πρᾶον τοῦ χαρακτῆρος σου, ἀλλά καί τήν καταγωγήν σου ἐκ τῶν ἱστορικῶν καί μαρτυρικῶν ἐκείνων καί ἀπεράντων χώρων τοῦ Εὐξείνου Πόντου, ἐκεῖ πού ὅπου καί ἄν σκάψῃς θά βρῆς ἀπ᾽ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτωνλείψανα ἁγίων καί ἡρώων καί μαρτύρων τῆς ὈρθοδὀξουΠίστεως καί τοῦ Γένους μας. 

Κατάγεσαι ἀπό τήν Ἀργυρούπολιν τοῦ Πόντου, ὅπου ἤκμασαν οἱ πρόγονοί σου καί ἐδημιούργησαν ἐν μαρτυρίαις καί μαρτυρίῳ ζωήν καί περισσόν ζωῆς καί τρόπαια καί νίκας πέριξ τῶν Ἱερῶν Ναῶν τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, τοῦ καί Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ τῆς Χαλδίας, τοῦ Αγίου Στεφάνου, δημιουργήματος τοῦ ἀρχιμεταλλουργοῦ Ἀθανασίου Καστελιώτη (1723),  τοῦ Τιμίου Προδρόμου, τῆς Παναγίας, τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου. Κατέλιπον δέ οἱ πρόγονοί σου ἱστορίαν λαμπράν καί τρόπον ζωῆς καί βίου ἁγνοῦ, κατεργαζόμενοι ἐν τοῖς μεταλλείοις τῆς περιοχῆς τό μόνον χρυσοῦν καί ἀργυροῦν Μέταλλον, τόν Χριστόν, τόν Ὁποῖον εἶχον ἐγκόλπιον ἐν ταῖς καρδίαις των. Αὐτῆς τῆς ἱστορικῆς πόλεως, τοῦ «μυστικοῦ οὐρανοῦ», ὅπως τόν χαρακτηρίζουν μέχρι σήμερον οἱ καταφυγόντες εἰς τήν Ἑλλάδα Ἀργυροπολῖται πρόσφυγες,  εἶσαι ἐκ καταγωγῆς γνήσιος κρίκος μιᾶς μεγάλης χρυσῆς ἁλύσεως, διά νά συνεχίσῃς τήν διακοπεῖσαν  ἱεράν λιτανείαν τῶν ἐν μακαριστοῖς Γερβασίου Καρνέτη καί Λαυρεντίου,Μητροπολιτῶν Χαλδίας, τοῦ ἱερέως Πέτρου Τσαμουρλῆ καί τοῦ κοιμηθέντος ἐν Δράμᾳ πρόσφυγος Θεοδώρου Παπαδοπούλου, αὐταδελφοῦ καί Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου τοῦ Χαλδίας Λαυρεντίου, καί τῶν πολλῶνΧατζῆΚωνσταντίνων καί ΧατζῆἈναστάσηδων, τῶν Τσαμουρλήδων καί τῶν ἀπείρων ἀνωνύμων ἀνδρῶν καί γυναικῶν, ὧν τά ὀνόματα ἐν χερσί Θεοῦ ζῶντος. Καθίστασαι Ἐπίσκοπος ὄχι ἀτυχῶς διά νά διακονήσῃς ὑπό τάς σημερινάς συνθήκας εἰς τούς ἀπεράντους καί ἱστορικούς καί ἡρωϊκούς ἐκείνους τόπους, ἀλλά ἐν τῇ ξένῃ, ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ καί ὅπου γῆς, συνεχίζων τήν ἀτελεύτητον ἱερουργίαν τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ καί μεταδίδων τοῖς πιστοῖς σου, τοῖς ἀναπαυομένοις εἰς τά πατρώα χώματα, ἀλλά καί τοῖς ἀπογόνοις  αὐτῶν ζῶσι καί κεκοιμημένοις ἐν ἁπάσῃ τῇ δεσποτείᾳ Κυρίου τήν θεόρρυτον Χάριν τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί νά τούς καθιστᾷς «λάμποντας, ἀστράπτοντας, ἠλλοιωμένους ὀθνείαν ἀλλοίωσιν εὐπρεπεστάτην», ὅπως σε προτρέπει καί ὁ τόπος καί ὁ χῶρος καί ἡ μαρτυρία τῆς λαχούσης σε διαλαμψάσης ποτέ καί ἀεί λαμπούσης Ἐπισκοπῆς Ἀργυρουπόλεως. Εἰς τήν ἀδάμαστον καί ἀκάματον ἐκείνην περιοχήν, ὄπου ἱερά καί ὅσια καί μεγάλα ἐτελεσιουργήθησαν καί μυστικῶς συνεχίζεται ἡ ἱερουργία,ἐκεί εἰς τό «Μοναστῆρι  τοῦ Βουνοῦ» τῆς Μουζένας, τό ἰδικόν σου Μοναστῆρι. Ἐπιλείψει με ὅμως ὁ χρόνος διηγούμενον τά τῆς Ἀργυρουπόλεως ἱστορικῶς καί τῶν ἁγνῶν καί πιστῶν κατοίκων της, ἀπογόνων τῶν Κομνηνῶν καί σειρᾶς ὅλης ἁγίων ἀνδρῶν καί γυναικῶν,  ἀεί φυλασσόντων Θερμοπύλας, ποτέ ἀπό τό χρέος μή κινούντων. Διά τοῦτο  καί προτιμῶ τήν σιγήν καί περιορίζομαι ἁπλῶς εἰς μίαν ὑπόκλισιν ἐνώπιον τοῦ ἀφθίτου μεγαλείου τῶν προγόνων σου, μεταξύ τῶν ὁποίων καί ὁ πάππος σου καί οἱ ἐν Φλωρίνῃ μεγαλουργήσαντες βιοπαλαισταί γονεῖς σου, μακαριστός Γεώργιος καί ἡ ἐν ζωῇ Εὐθυμία, οἱ κληροδοτήσαντές σε μίαν παρακαταθήκην καί ἕνα ἀτίμητον θησαυρόν πίστεως, ἐλπίδος καί  ἀγάπης. Ὄχι φόβου καί δειλίας. Μή τό λησμονῆς καί αὐτό. Μακάριζε πάντοτε καί τούς γονεῖς σου καί τάς καταβολάς σου, ἐν οἷς ἔμαθες καί ἐπιστώθης, ὅσα ἁγνά, ὅσα ἀληθῆ, ὅσα εὔφημα, ὅσα δίκαια, τήν ἀρετήν καί τόν ἔπαινον τοῦ Γένους μας. Μή λησμονεῖς  τόν Μάιο τοῦ 1867 οὔτε τήν περίοδο 1922-1923. Μή ξεχνᾶς τήν 29ην Ἰουνίου τοῦ 1867, ὅταν οἱ πρόγονοί σου ἀπό τό Σταυρί «ἐλεύθεροι καί χωρίς σαρίκι καί τσουμπέ, μέ χαρούμενο πρόσωπο καί γαληνεμένη καρδιά γύρισαν τρεχάτοι στά χωριά τους, πῆγαν στίς Ἐκκλησίες, ἄναψαν μεγάλες λαμπάδες, χτύπησαν τίς καμπάνες, δόξασαν τήν Ἁγίαν Τριάδα».

***

Ἐν  τῷ σημείῳ τούτῳ ἄς μοί ἐπιτραπῇ νά μεταφέρω πρός σέ ἀνθρωπομόρφως  τούς λόγους  τῆς Ἀποκαλύψεως τοῦ Ἰωάννου πρός τόν Ἄγγελον τῆς λαχούσης μοι Ἐκκλησίας τῆς Φιλαδελφείας καί νά εἴπω σοι, ἀδελφέ Ἀμβρόσιε:

«Τάδε λέγει ὁ ἅγιος, ὁ ἀληθινός […] ὁ ἀνοίγων καί οὐδείς κλείσει, καί κλείων καί οὐδείς ἀνοίξει∙ οἶδα σου τά ἔργα∙ ἰδού δέδωκα ἐνώπιόν σου θύραν ἀνεωγμένην, ἥν οὐδείς δύναται κλεῖσαι αὐτήν∙ ὅτι μικράν ἔχεις δύναμιν καί ἐτήρησας μου τόν λόγον καί οὐκ ἠρνήσω τό ὄνομά μου […] ἔρχομαι ταχύ∙ κράτει ὅ ἔχεις ἵνα μηδείς λάβῃ τόν στέφανόν σου», τόν ὁποῖον λαμβάνεις σήμερον ἐν τῇ δυνάμει τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί ἐν τῇ ἐξουσίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Κράτει, λοιπόν, ὅ ἔχεις· τήν ἀμώμητον Ὀρθόδοξον πίστιν καί τήν ἀεί θριαμβεύουσαν παράδοσίν της, ὡς τήν ἐδιδάχθης παρά τοῦ μακαρίου ἐκείνου ἐν Ἱεράρχαις, φλογεροῦ Φλωρίνης Αὐγουστίνου, παρά τῶν σεπτῶν χειρῶν τοῦ ὁποίου ἔλαβες τήν χάριν τῆς διακονίας καί τῆς ἱερωσύνης, καί ὡς ἄλλην σπίθαν τήν μεταδίδῃς αὐτήν τήν πίστιν καί τήν ἀκραιφνῆ Ὀρθόδοξον παράδοσιν τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν. 

Κράτει ὅ ἔχεις· τήν πιστότητα πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί τήν ἀφοσίωσιν πρός τό σεπτόν Πρόσωπον τοῦ Πατριάρχου μας, τήν ὁποίαν ἐδιδάχθης καί ἐνεκολπώθης ὡς θησαυρόν ἀτίμητον ἐκ τοῦ παραδείγματος τοῦ πολιοῦΜητροπολίτου Αὐγουστίνου τοῦ Φλωρίνης, τοῦ ἐν ὥραις κρισίμοις στηρίξαντος τά δίκαια καί προνόμια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, παρά ἐνίας ἀκραίας θέσεις του, ὁμοῦ μετά τοῦ τότε Ἐλευθερουπόλεως Ἀμβροσίου, καί διά πυρίνων ἄρθρων μαρτυρήσαντος τῇ ἀληθείᾳ∙ ἀλλά καί κυριότερον, τοῦ Γέροντός σου, ἁγίου Γερμανίας, τοῦ ἄλλου Αὐγουστίνου,παρά τοῦ ὁποίου ἐμυήθης θεοπρεπῶς εἰς τό χρέος καί ἐκ τοῦ παραδείγματος του ἐδιδάχθης ὅτι ἡ Μεγάλη Ἐκκλησία εἶναι τό παλλάδιόν μας, εἶναι ὁ τόπος μας, εἶναι ἡ «δύναμίς μας πού νικᾷ τόν θάνατο,  διαμορφώνει τήν Πόλι καί κτίζει τήν Ἁγια-Σοφιά […] εἶναι ἡ μήτρα μας, δι᾽ ἧς νεουργεῖται ἡ σύμπασα καί θεουργεῖται», ὡς γράφει θεοπνεύστως ὁ πολιός Γέροντας Βασίλειος Γοντικάκης. Καί μή λησμονεῖς ὅτι αὐτῆς τῆς μαρτυρικῆς καί συγχρόνως δεδοξασμένης –διότι συνεχῶς κενοῦται– Ἐκκλησίας Ἐπίσκοπος εἶσαι, ἤγουν τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, τῆς Μητρός πασῶν τῶν νεωτέρων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, τῆς ὁποίας ἡγήθησαν μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας καί Οἰκουμενικοί Διδάσκαλοι, διατρανώσαντες ἐν Συνόδοις τήν ἀλήθειαν τῆς Πίστεως, σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις, διά νά συνεχίζῃς διά τῆς ὁλοφώτου Χάριτος   μαζί μέ τόν φρυκτωροῦντα καί γρηγοροῦντα καί φυλάσσοντα ἐκεῖ φυλακάς ἡμέρας καί νυκτός Πατριάρχην τοῦ Γένους μας,Βαρθολομαῖον,  ἔχοντα συνφρυκτωρούς καί συγκυρηναίους τούς ὀλιγίστους περί αὐτῶν Ἱεράρχας καί κληρικούς καί τό ἐναπομεῖναν ἐν τῇ Πόλει μικρόν λεῖμμα, τόν ὀποῖον καλεῖται δι᾽ ἡμῶν τῶν λειτουργῶν τῆς Χάριτος νά ζυμώσῃ ὅλον τό φύραμα, διότι «ἡ Πόλις παραμἐνει ἀδούλωτη καί ἡ Ἁγια-Σοφιά ἀεί λειτουργεῖ». Γενοῦ,  λοιπόν,  συναγωνιστής τοῦ ἱεροῦ καί μοναδικοῦ ἀκαταλύτου μυστηρίου τούτου.

​Κράτει ὅ ἔχεις· τό παράδειγμα, τήν ἀγάπην καί τήν ἀφοσίωσιν καί προσήλωσιν εἰς τό ἱερόν ἐκκλησιαστικόν καθῆκον τοῦ σεπτοῦ Γέροντός σου ἁγίου Γερμανίας, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ  φωτεινόν παράδειγμα καί ὑπόδειγμα Φαναριώτου Ἱεράρχου, διδαχθέντος εἰς τήν μεγάλην Σχολήν  τῆς Κρήτης, τῆς ναυαρχίδος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, κατά προσφυᾶ ρῆσιν συγχρόνου σοφοῦ Προκαθημένου τοπικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί εἰς τήν τροφόν καί ἀναμένουσαν λύτρωσιν Ἱεράν τῆς Χάλκης Θεολογικήν Σχολήν.

Κράτει ὅ ἔχεις·  τό φρόνημα καί τό ἐκκλησιαστικόν σου ἦθος, τά ἤθη καί τά ἔθιμα καί τήν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν τοῦ τόπου τῆς καταγωγῆς σου, ὄχι μόνον τήν ἱστορικήν, ἀλλά κυρίως τήν ζῶσαν οὐχί ἐν τύπῳ καί λιθοστρώτοις, ἀλλά ἐν καρδίαις σαρκίναις παλλούσαις, ὄχι σάρκα ἀλλά ἀποκλειστικῶς πνεῦμα  δυνάμεως Πατρός καί Υἱοῦ καί ἐξουσίας Πνεύματος Ἁγίου.

Κράτει ὅ ἔχεις· Κατά τό μέτρον τῆς πρός σε δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ, κατεργαζόμενος καί αὐξάνων τά πολλά σου τάλαντα, εἰς δόξαν Θεοῦ καί οἰκοδομήν τοῦ Σώματος Αὐτοῦ. Μη διστάζεις ἐμπρός εἰς τίς δοκιμασίες καί τούς πειρασμούς καί τίς θλίψεις καί τίς ἀδικίες τοῦ πλάνητος τούτου βίου καί τῶν «κακοτρόπων ἀνθρώπων». Γνώριζε ὅτι «ὅταν περνᾶς δοκιμασία πού σέ διαλύει τελείως χωρίς νά ἀφήνῃ ὑπόνοια σωτηρίας, τότε ἔρχεται ἄλλη Δύναμις καί σέ ἐπισκέπτεται ἐκεῖ πού εἶσαι καταδικασμένος καί σοῦ δίδει ξένην, ἀλλοίαν χάριν καί ζωήν, μέ ὕφος καί ἦθος ἄλλο, πέρα ἀπό τά γνωστά καί σχολιαζόμενα στήν ἀγορά». Μή δειλιάζῃς διά κάτι ἤ διά κάποιον ἤ δι᾽ ἐκεῖνο πού μᾶς ἔφυγε καί μᾶς λείπει. 

Μή λησμονῆς τόν λόγον τοῦ Ἁγίου Ἰγνατίου τοῦ Θεοφόρου, ὅτι εἴμεθα οἰκοδόμοι Θεοῦ Πατρός, «ἀναφερόμενοι εἰς τά ὕψη διά τῆς μηχανῆς Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅς ἐστί σταυρός, σχοινίῳ χρώμενοι τῷ Πνεύματι τῷ Ἁγίῳ».

Ἔχε ὑπ᾽ ὄψιν σου τούς στίχους:

«Ἐκεῖνος πού μᾶς χάθηκε μήν εἶναι μέσα στό κρασί; 

μήν εἶναι μέσα στό φιλί; Καί στ᾽ ἅγιο μεσημέρι; 

Μήν εἶναι αὐτός ὁ ἄνεμος πού μᾶς μιλάει βαθιά; 

Μήν εἶναι […] ποιός τό ξέρει; 

Δάκρυ, δάκρυ, θά τόν βροῦμε  τόν χαμένο οὐρανό∙ 

πόνο, πόνο, θά τόν βροῦμε τόν θαμμένο μας καημό».

Κράτει ὅ  ἔχεις: τήν ἐγρήγορσιν καί τήν προσευχήν, τήν ἐκτενῆ σου παιδιόθεν προσευχήν καί ἀφειδώλευτον ἀγάπην πρός πάντας, ἰδίως πρός τόν Χριστόν, τόν «γλυκασμόν τῆς ζωῆς σου». 

Κράτει ὅ ἔχεις: Τήν Ἱεράν Ὀρθόδοξον Παράδοσίν μας. Τήν Παράδοσιν τοῦ ἀειφεγγοῦς Φαναρίου, τό ὁποῖον ἐσαεί ὀρθοδόξως τήν πίστιν τήν χριστιανικήν καί τήν εὐσέβειαν διαφυλάττον καί περιφρουροῦν, οὐδαμῶς παρασύρεται εἰς ἀπομιμήσεις ἀσυστάτων νεωτερισμῶν, εἰς οὕς τινες ἐξοκείλαντες «περί τήν πίστιν ἠστόχησαν».

***

Καί τά νῦν, οἱ ἀδελφοί συλλειτουργοί καί ἡ ἐλαχιστότης μου παρατιθέμεθά σε, ἀδελφέ Ἀμβρόσιε, τῷ Θεῷ καί τῷ λόγῳ τῆς Χάριτος Αὐτοῦ, «τῷ δυναμένῳ ἐποικοδομῆσαι καί δοῦναίσοι κληρονομίαν ἐν τοῖς ἡγιασμένοις πᾶσιν».

​Ἐπί τόν λόγον τοῦ Θεοῦ ούδέν ἀσφαλῶς προσθετέον. Θέλω καί παρακαλῶ σε μόνον νά τόν ἀκούσῃς καί νά τόν προσέξῃς αὐτούσιον. Νά τόν ἔχῃς πάντοτε ὑπ᾽ ὄψιν καί  νά πολιτεύεσαι ἐν συμφωνίᾳ πρός αὐτόν καί ἀναλόγως.

​Ἐπιθυμῶ μόνον νά τονίσω καί νά ὑπογραμμίσω κατά τήν μοναδικήν ταύτην στιγμήν  τήν πρός σε ἀδελφικήν προτροπήν, τήν προτροπήν τοῦ Ἀποστόλου Ἰωάννου: «Γίνου γρηγορῶν». Δηλαδή, ἔσο ἄγρυπνος. Καί ἐν συνεχείᾳ σέ ἐμπιστευόμεθά σε εἰς τόν λόγον τῆς Χάριτός Του, πού θά λάβῃς παρά τοῦ Γέροντός σου καί παρ᾽ ἡμῶν τῶν συλλειτουργῶν του.

​Λοιπόν, ὑπό τάς ἁγίας ταύτας προϋποθέσεις καί προοπτικάς πρόσελθε καί κλίνε τό γόνυ πρό τῆς Ἁγίας Τραπέζης, ὕπερθεν τῆς ὁποίας κεῖται ἀνεωγμένον τό Εὐαγγέλιον τῆς Χάριτος καί ἡ Χείρ τοῦ  ὑπεραγαπῶντος σεΓέροντός σου, τοῦ καί Ἱερουργοῦ τοῦ Μυστηρίου Κυρίου.

Ἡ δέ δύναμις τοῦ Θεοῦ καί Πατρός καί τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ ἐξουσία καί ἡ φωσφόρος τοῦ Παρακλήτου Χάρις εἴη σοι ἐν δοξολογίᾳ τῆς Ἁγίας Τριάδος βοηθός ἐν παντί. Ἀμήν.