Του π. Ηλία Μάκου
Ο Άγιος Ισίδωρος, του οποίου η μνήμη του εορτάζεται στις 14 Μαΐου, ημέρα, που μαρτύρησε στη Χίο, δεν ήταν δεμένος με κανένα πρόσωπο ή πράγμα της παρούσης ζωής, αλλά με το πρόσωπο του Χριστού.
Τον πρώτο λόγο στη ζωή του τον είχε ο Κύριος. Καλλιεργούσε αδιάκοπη σχέση με το Χριστό. Ο σύνδεσμός του με τον Ιησού δεν περιοριζόταν σε μια διανοητική κατάσταση, σ’ ένα ιδεολόγημα, αλλά ήταν ζωντανός και εκφράστηκε στη δημόσια ομολογία του και στη θυσία του.
Ήταν ναύτης στο βασιλικό στόλο των Ρωμαίων, αλλά αρνήθηκε την ειδωλολατρική θρησκεία, όταν η μοίρα του στόλου ήταν αγκυροβολημένη στη Χίο.
Το γεγονός αυτό, προκάλεσε την οργή όχι μόνο των ανωτέρων του, αλλά και του ίδιου του πατέρα του, που τους προέτρεψε να τον θανατώσουν!
Και, πραγματικά, έτσι συνέβη. Μετά από βασανιστήρια, μέσα από τα οποία, έδειξε την υπακοή και την αφοσίωσή του στο Χριστό, καταξιώθηκε ως Χριστιανός και ανέδειξε τα χαρίσματα και τις αρετές του, αποκεφαλίστηκε.
Έτσι κέρδισε τη Βασιλεία του Θεού, ζώντας αιώνια κοντά στο Χριστό, που αγάπησε ολοκληρωτικά και εγκάρδια.
Μετά το θάνατό του, το λείψανό του γνώρισε πολλές περιπέτειες. Αρχικά το πέταξαν σ’ ένα φαράγγι, για τα κατασπαραχθεί από τα άγρια ζώα και όρνεα.
Πρόλαβε, όμως και το πήρε μια Χριστιανή, η Μυρόπη, και ενταφιάστηκε από τους Χριστιανούς. Ομολόγησε η ίδια την πράξη της, για να μην αποδοθεί η ευθύνη στους στρατιώτες, που το φύλαγαν, με αποτέλεσμα να θανατωθεί και να ταφεί δίπλα στον τάφο του Ισιδώρου.
Τον 5ο αιώνα μεταφέρθηκαν από τον οικονόμο Μαρκιανό, μετέπειτα άγιο, η κάρα και μέρος των λειψάνων του στην Κωνσταντινούπολη και συγκεκριμένα στο παρεκκλήσι της Παναγίας.
Τα υπόλοιπα λείψανα υπήρχαν στη Χίο μέχρι το 1125, οπότε αφαιρέθηκαν από Λατίνο κληρικό, που συμμετείχε σε αποστολή του Βενετικού Στόλου στην Ανατολή.
Και το Μάιο του 1356 εναποτέθηκαν σε παρεκκλήσι στον καθεδρικό ναό του αγίου Μάρκου.
Αποτμήματα του λειψάνου του βρίσκονται στη Μητρόπολη Χίου και στη Μονή Φιλοθέου Αγίου Όρους.
Τρεις αιώνες περίπου αργότερα, το 1626, την κάρα του αγίου την έκλεψαν Βενετοί από την τουρκοκρατούμενη Κων/πολη και έκτοτε βρίσκεται και αυτή στο ναό του αγίου Μάρκου Βενετίας.
Η ζωή του αγίου Ισιδώρου ήταν ένας σκληρός αγώνας. Όμως ούτε για μια στιγμή δεν απελπίστηκε, γιατί είχε εμπιστοσύνη στο Θεό. Ήξερε ότι το αποτελεσματικότερο όπλο στα χέρια του εχθρού της ψυχής είναι η απελπισία. Όταν η απιστία κατορθώσει να μας σπείρει αυτόν τον φαρμακερό σπόρο στην καρδιά και εμείς τον καλλιεργήσουμε, χαθήκαμε.
Έβλεπε τον εαυτό του ως ψυχή, ως ναό του Αγίου Πνεύματος, και όχι σαν μηχανή, που του επιβάλλουν ή άλλοι τι να πιστεύει, όχι ως άβουλο νούμερο, όχι ως σάρκα.
Χωρίς έπαρση, με σεμνότητα, χωρίς να νομίζει ότι είναι πιο σπουδαίος από τους άλλους, πορευόταν με το Θεό στην καρδιά του.
Ένα τον ενδιέφερε: Να υψωθεί, να πλησιάσει το Θεό, να «θεωθεί». Αφού προκλήθηκε μέσα του σεισμός και έκανε μια πραγματική εσωτερική ανοικοδόμηση, αρνούμενος την ειδωλολατρία, πάλεψε να ξεφύγει από τη γήινη προσωρινότητα, με όλα τα ψυχικά μέσα, που διέθετε. Και τα κατάφερε…
