25η Ιανουαρίου, μνήμη του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, του έτους 2007 …πριν από 18 ολόκληρα χρόνια.Κατά την ιερά λιτανεία, οι Μητροπολίτες Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου Προκόπιος, Δράμας Παύλος και Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος.Ο Άγιος Ελευθερουπόλεως εργάζεται στον αμπελώνα της τοπικής του Εκκλησίας, δίνοντας την μαρτυρία Ιησού Χριστού.Παρά τους πειρασμούς και τις δυσκολίες εξακολουθεί να ορθοτομεί και να κηρύττει τον λόγο του Ευγγελίου.Οι άλλοι δύο Ιεράρχες ο Προκόπιος και ο Παύλος , βρίσκονται στο ουράνιο θυσιαστήριο…Βιάστηκαν να φύγουν από αυτή τη ζωή και να πάνε κοντά στον Κύριο τον οποίο και οι δύο υπέρμετρα αγάπησαν και ευόρκως υπηρέτησαν.Ήταν φίλοι ο Προκόπιος με τον Παύλο αν και είχαν πολλά χρόνια διαφορά. Μιλούσαν όμως την ίδια γλώσσα της αλήθειας ! Ήταν ειλικρινείς και ντόμπροι και δεν έκαναν πισώπλατες ατιμίες σαν μερικούς άλλους. Ο Προκόπιος με τον Παύλο επικοινωνούσαν άμεσα και με ειλικρινή αισθήματα. Ο ένας στήριζε τον άλλον. Και ο ένας έλεγε στον άλλον τα στραβά του και τις αναποδιές του. Είχαν κοινά σημεία. Γνησιότητα,ευθύτητα, ευθικρισία, ντομπροσύνη,εντιμότητα και αναλίσκονταν για τον πλησίον. Αυτά τα ξεχωριστά χαρακτηριστικά κοσμούσαν τους χαρακτήρες τους.Τους θυμάμαι και τους δύο σε ένα ανεπίσημο ταξίδι τους στη Χίο.Κάτι σαν απόδραση από την ρουτίνα. Πήρε ο Προκόπιος μαζί του τον Παύλο για να του γνωρίσει το νησί μας, τον τόπο που γεννήθηκε. Έκαναν σαν μικρά παιδιά. Ο Παύλος έκανε διάφορες πλάκες στον Προκόπιο και ο Προκόπιος του το ανταπέδιδε.Σαν μικρά παιδιά. Ήταν και για τους δύο, αλλά και για μένα που τους έζησα από κοντά σε εκείνο το ταξίδι, ημέρες πνευματικής ανάτασης και επιστροφής στις ρίζες μας.Ο Παύλος ήταν πληθωρικός Αρχιερεύς και μέγας ρέκτης. Παράλληλα ήταν καλλικέλαδος και μουσικολογιώτατος.Ήθελες να τον ακούς να ψάλλει.Πανδαισία η κάθε συμμετοχή του σε ιερή ακολουθία και λειτουργία. Και το στοιχείο αυτό τον ένωσε με τον Χριστόδουλο εξ αρχής. Ήταν ένας καλόκαρδος και πανέξυπνος Πόντιος με καρδιά μικρού παιδιού.Ο Προκόπιος ήταν κάτι σαν το alter ego: λιτός και απλός.Δεν του άρεσαν οι Βυζαντινολογίες όπως έλεγε, αλλά είχε στραμμένο πάντα το βλέμμα του στο Βυζάντιο, στην μία και μοναδική Βασιλεύουσα, στις αλησμόνητες πατρίδες. Γιαυτό και όταν έπρεπε ήξερε να γίνεται μεγαλοπρεπής.Εργάστηκαν και οι δύο τίμια και αποδοτικά στις Επαρχίες τους αφήνοντας πίσω τους έργο θαυμαστό και ζηλευτό και σπουδαία παρακαταθήκη στους διαδόχους τους, που αμφιβάλλω αν έχουν καταλάβει τι παρέλαβαν.Γιαυτό και ο Προκόπιος και ο Παύλος έμειναν στις συνειδήσεις και στις καρδιές του ποιμνίου τους ως αναντικατάστατοι.Και θα τους θυμούνται για πάντα.Για μένα ήταν και οι δύο φίλοι αγαπημένοι και σεβαστοί.Με τον Προκόπιο συνδέομαι από την ηλικία των 15 ετών.Ήμουν μαθητής όταν τον γνώρισα και η σχέση μας συνεχίστηκε μέχρι το τέλος. Περάσαμε κάποια στιγμή μία κρίση,η οποία δεν κράτησε πολύ. Αλλά όπως παραδέχθηκα και στον ίδιο αλλά και δημοσίως μέσα από την αρθρογραφία μου, στη διένεξή του με τον Χριστόδουλο μπορεί να υπερασπίστηκα τον Χριστόδουλο γιατί ήταν ο Πατέρας μου, αλλά το δίκαιο το είχε ο Προκόπιος. Παρά τον παράξενο και ξινό ,πολλές φορές, χαρακτήρα του και τον εγωισμό που τον διέκρινε, τότε είχε δίκαιο. Τον Χριστόδουλο τον είχαν παρασύρει , οι σειρήνες της αυλής. Ο Προκόπιος έφυγε αλλά θα τον θυμόμαστε πάντα. Και δεν είναι τυχαίο που ακόμη και μέχρι σήμερα ο λαός της Καβάλας λέει που είσαι Προκόπιο. Μία μεγάλη δικαίωση έστω και μετά θάνατον!Τον Παύλο τον γνώρισα ως διάκονο του Μακαριστού Βεροίας και Ναούσης Παύλου. Η φιλία μας, όμως, σμιλεύτηκε όταν υπηρετούσε στην Παναγία Σουμελά.Τον επισκεπτόμουν συχνά και πηγαίναμε και βλέπαμε και τον άλλο αγαπημένο μας, τον αείμνηστο Καστορίας Σεραφείμ. Τι συζητήσεις, τι όμορφες πνευματικές στιγμές, τι γέλια. Τι παλιές ιστορίες. Όλα τα φέρνω στη μνήμη μου κινηματογραφικά και η καρδιά μου αιμορραγεί και αιμάσσει. Τον Παύλο τον θεωρούσα πατέρα και αδελφό και μιλούσαμε κάθε βράδυ στο τηλέφωνο. Μου έχει λείψει πολύ αυτό . Δεν θέλω να θυμάμαι ότι έφυγε αλλά δεν μπορώ και να ξεχάσω!Ας έχουμε την ευχή τους!Σ. Μ. Τ.
