Στις 8 Δεκεμβρίου η Αγίας μας Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του Οσίου Παταπίου και ως εκ τούτου πανηγυρίζει το βυζαντινό Παρεκκλήσιο του Οσίου Παταπίου (15ου αιώνος) στη Βέροια.

Εξαιτίας των ειδικών περιοριστικών μέτρων της πανδημίας του Covid-19, oι Ιερές Ακολουθίες της Πανηγύρεως τελέστηκαν στον Ιερό Ναό των Αγίων Αναργύρων Βεροίας.

Ανήμερα της εορτής το πρωί τελέστηκε ο Όρθρος και η Αρχιερατική Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος.

Ο Σεβασμιώτατος στην ομιλία του ανέφερε μεταξύ άλλων:«Θείας κλήσεως ιχνη­λα­τήσας εκ νεότητος τάς επιδόσεις δι’ ασκή­σεως τώ κόσμω εξέλαμ­ψας».

Μέ αυτούς τούς στί­χους εγκωμιά­ζει ο ιερός υμνο­γράφος τόν εορ­τα­ζό­με­νο σήμερα όσιο Πα­τά­πιο.

Γόνος τής πατρίδος τών μεγάλων ασκητών, τής Αιγύπτου, γεννήθη­κε ο όσιος από χριστια­νούς γονείς, πού διέ­θε­ταν όχι μόνο υλικό αλ­λά καί πνευματικό πλού­το. Μέσα στό οικο­γενειακό του περιβάλ­λον δι­δά­­χθηκε τήν πίστη καί τήν α­γάπη στόν Χριστό,­ καί γιά χάρη αυτής τής α­γά­πης ο όσιος αποφά­σι­σε, νεα­­ρός ακόμη, νά εγ­καταλείψει τίς ανέ­σεις καί τίς ευκολίες πού τού παρείχε η οι­κο­γένεια καί η περιου­σία πού διέθετε καί νά απο­συρθεί στήν έρημο γιά νά ζήσει «μόνος μόνω Θεώ».

Η ασκητική ζωή του καί η αγάπη μέ τήν ο­ποία αντιμετώπιζε ο ό­σιος Πατάπιος όλους ό­σους περνούσαν από τό κελί του, προσφέ­ρ­οντάς τους όχι μόνο φι­λο­ξε­νία αλλά καί ψυχι­κή καί πνευματική ανά­παυση, τόν έκαναν πο­λύ γρήγορα γνωστό. Η φή­­­μη του, μάλιστα, εξα­­­­πλώθηκε τόσο πολύ, ώστε οι επισκέπτες δέν έλειπαν ποτέ από τό κε­λί του, γεγο­νός πού τού στερούσε όμως τήν η­συ­­­χία γιά χάρη τής ο­ποί­ας είχε αποφασίσει νά εγκαταλείψει τόν κό­σμο, προκειμένου νά αφο­σιω­­θεί απερί­σπα­­­στος στή μελέτη τού Θε­ού καί στήν προ­σευ­χή.

Έτσι ο όσιος αναγκά­στη­κε νά φύγει από τήν Αίγυπτο καί νά πάει στήν Κωνσταντι­νού­πο­λη, όπου θά μπο­ρούσε, όπως πίστευε, νά μείνει ά­­γνωστος μετα­ξύ α­γνώ­­­στων, απο­κλει­στι­κά αφοσιωμένος στά μο­­­να­χικά του καθή­κο­ντα.

Καί στή μεγαλούπολη όμως τής Κωνσταντι­νου­­πόλεως δέν άργησε νά διαδοθεί η φήμη τής αρετής καί τής αγιό­τη­τος τού οσίου Πατα­πί­ου, ο οποίος μέ τή χάρη τού Θεού θαυ­ματουρ­γούσε θεραπεύοντας πλή­­­­θος ασθενειών. Έτσι, πολύ σύν­το­μα άρ­χισαν νά συρ­ρέουν στό ησυ­χα­στή­ριο πού είχε ιδρύσει, κο­ν­τά στόν ναό τής Πα­να­γίας τών Βλα­χερνών, πλή­θη ευσεβών χρι­­στια­νών πού ανα­ζη­τούσαν τήν ίαση τών ασθενειών πού τούς τα­λαιπω­ρού­σαν, ίαση πού προσέφε­ρε ο όσιος καί όσο βρι­σκόταν εν ζωή, αλλά καί μετά τήν οσι­α­­κή κοίμησή του.

Αυτή η χάρη τών θαυ­μάτων, πού συνε­χί­ζο­νται μέχρι σήμερα, εί­ναι, προϊ­όν τής θείας χάριτος η οποία ενοίκησε στήν ψυ­­χή τού οσίου. Ενοί­κησε στήν ψυχή του, επειδή αυτή ήταν κεκα­θαρμένη από τήν άσκη­ση καί εξα­γνι­σμέ­νη από τή νηστεία καί τήν προ­σευχή, καί προ­σέ­­φε­ρε στόν Θεό οίκο άγιο καί κα­­τοι­κη­τήριο ιερό, ώστε νά ποιήσει εν αυ­τώ μονήν.

Έτσι, παρότι ο όσιος Πατάπιος όχι μόνο δέν διε­κδικούσε τήν προ­βο­λή καί τή δόξα τών αν­θρώπων, δια­κρί­θηκε καί έλαμψε καί τιμή­θη­κε όχι μόνο στήν εποχή αλλά καί μέ­χρι σήμερα, χωρίς η τιμή καί η δόξα πού απο­λαμβάνει καί από τόν Θεό καί από τούς πι­στούς καί τήν Εκ­κλη­σία νά αλλοιω­θεί κατά τό πα­ρα­­­μικρό από τό πέρασμα τού χρόνου, πού αλλοιώνει τά πά­ντα.

Πώς όμως συνέβη αυ­τό; Τό ερώ­τημά μας τό απαντά μέ τό απολυ­τί­κιό του ο ιερός υμνο­γρά­­φος. «Δι’ ασκήσεως τώ κόσμω εξέλαμψας». Μέ τήν άσκηση έλαμ­ψες στόν κό­σμο, γρά­φει αναφερόμενος στόν ό­σιο Πατάπιο. Δέν έ­λαμ­ψε μέ τόν πλούτο, δέν έλαμψε μέ τά αξιώ­μα­τα, δέν έλαμψε μέ τήν εξου­σία τήν οποία είχε καί διαχειριζόταν, δέν έλαμψε μέ τήν εξω­τε­ρι­κή ομορφιά η οποία «ως άνθος μαραίνεται», δέν έλαμψε μέ τίποτε από όσα χρη­σιμοποιούν οι άνθρωποι στίς ημέ­ρες μας γιά νά λάμψουν καί νά ξε­χωρίσουν καί νά διακριθούν.

Έλαμψε μέ κάτι πού υποτιμάται καί συχνά συκοφαντείται.

Έλαμψε μέ κάτι τό οποίο οι πε­ρισ­­­σότεροι άνθρωποι απο­φεύ­γου­με, γιατί τό θε­ω­ρούμε δύσκολο καί κο­πιώδες καί επώδυνο.

Έλαμψε μέ αυτό τό ο­ποίο οι άν­θρωποι τό αι­σθανόμαστε ίσως καί ως κά­­τι υπερβολικό, ως κά­τι πού δέν μάς αφο­ρά, ως κάτι πού κατα­στρέ­φει, όπως νομίζου­με, τήν ει­κό­να τού εαυ­τού μας καί μάς βλά­πτει. Καί αυ­τό είναι η άσκηση. Είναι τά πνευ­μα­τικά αγω­νίσματα πού συμ­βάλλουν στήν πρόοδο τής ψυχής μας. Είναι η μελέτη, η προ­σευχή, η εγκράτεια, η νη­στεία, η μελέτη τού λόγου τού Θεού, ο αγώ­νας γιά τήν απαλλαγή από τά πάθη μας καί τήν κατάκτηση τών α­ρε­τών. Όλα αυτά ελ­κύ­ουν τή χάρη τού Θεού στήν ψυχή τού αν­θρώ­που, καί αντί­θε­τα από ό,τι πιστεύ­ουν οι περισ­σό­τεροι, είναι αυτά πού κάνουν τόν άνθρω­πο νά λά­μπει, καί μάλιστα μέ μιά λάμψη πού δέν ξεθωριάζει μέ τό πέρα­σμα τού χρόνου, αλλά παρα­μέ­­νει καί διαρκεί. Γιατί αυτή η λάμψη δέν είναι λάμψη εκ τού κό­σμου, αλλά είναι λάμψη εκ τού Θεού, λάμψη πού πα­ραμένει καί συν­ο­δεύει τόν άν­θρω­πο, όπως τό έκανε καί στήν περί­πτωση τού οσίου Πα­ταπίου.

Από εμάς, λοιπόν, εξαρτάται· άν θέλουμε νά λάμ­που­με καί εμείς όχι προσωρινά καί περιστα­σια­κά αλλά αιώνια, τότε άς προσ­πα­­θήσουμε νά ακολου­θή­σουμε τό παράδειγμα τού οσίου Παταπίου. Δέν θά φύγουμε σέ κελιά καί σέ μοναστήρια, αλλά ο καθένας μας εκεί πού είναι μπορεί νά ασκηθεί, καί στήν προσευχή καί στήν εγκράτεια καί στή μελέτη τού λόγου τού Θεού. Άς προσπαθήσουμε, λοιπόν, νά ακολουθήσουμε τό παράδειγμα τού οσίου Παταπίου, ιδιαιτέρως τήν περίοδο αυτή πού προετοιμα­ζό­­­μεθα γιά τή μεγάλη εορτή τών Χριστουγέννων. Άς α­γω­νιζόμεθα καί άς επικαλούμεθα καί τή χάρη καί τή βοήθεια τού οσίου Πατα­πίου, τού οποίου έχου­με σήμερα τήν ευλογία νά προσκυ­νούμε τίς εμβάδες του. Τί είναι οι εμβάδες; Είναι οι παντόφλες πού βάζουν στό άγιο λείψανο τού οσίου καί μετά τίς δίδουν ευλογία. Δύο εμβάδες έχουμε τού αγίου Παταπίου, μάλιστα η μία έχει καί μικρό τμήμα τού αγίου λειψάνου. Έτσι έχουμε αυτή τήν ευλογία καί θά μείνουν αυτές οι εμβάδες στόν ναό πού είναι ένας από τούς μοναδικούς ναούς στήν Ελλάδα πού είναι αφιερωμένος στόν όσιο Πατάπιο.

Έτσι, λοιπόν, άς τόν παρακα­λούμε νά πρεσβεύει γιά μάς στόν Θεό καί ως θαυματουργός νά μάς προ­στατεύει καί νά μάς θερα­πεύει από τή φοβε­ρή πανδη­μία τού κο­ρω­νοϊού πού μάς πλήτ­τει.

Βλέπετε κάθε ημέρα χάνουμε αδελφούς μας, είτε διότι δέν θέλησαν νά πιστεύσουν ότι είναι πραγματικός καί θανατηφόρος αυτός ο ιός καί δυστυχώς δέν τηρούν ίσως τά μέτρα πού πρέπει νά τηρήσουν, είτε ίσως διότι δέν κάνουν καί τό εμβόλιο, αυτό είναι θέμα βέβαια δικό τους, αλλά βλέπουμε ότι οδηγούνται δυστυχώς στόν θάνατο. Είναι αμαρτία νά μήν προφυλάσσουμε τόν εαυτό μας από αυτό τό κακό. Είμεθα υποχρεωμένοι νά τόν προφυλάσσουμε.

Εάν ρωτήσετε αυτούς οι οποίοι επλήγησαν από τόν ιό, ταλαιπωρήθησαν στά νοσοκομεία, διασωληνώθησαν, θά δείτε τί μαρτύριο πέρασαν. Άλλους τούς έσωσε ο Θεός, άλλοι δέν άντεξαν καί έχασαν αυτή τή ζωή, αλλά φοβάμαι νά μήν χάσουμε καί τήν άλλη, διότι είμεθα υποχρεωμένοι νά προφυλάσσουμε τόν εαυτό μας. Ο Θεός μάς έδωσε νού, μάς έδωσε όλες τίς δυνατότητες νά προφυλάξουμε τόν εαυτό μας από κάθε κακό. Τώρα είναι ένα κακό, θά περάσει αύριο ίσως. Γιατί νά μήν προφυλάξουμε τόν εαυτό μας καί βρεθούμε στή δύσκολη αυτή κατάσταση; Γι’ αυτό «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου», γιά νά έχουμε καί τή χάρη καί τήν ευλογία τού οσίου Παταπίου.

ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ