🔺Του Σωτήρη Μ. Τζούμα

Στις 21 Οκτωβρίου, η Εκκλησία μας εορτάζει την Ανακομιδή των Λειψάνων του Οσίου Χριστοδούλου του εν Πάτμω!

Ήταν η ημέρα που εόρταζε ο Χριστόδουλος της καρδιάς μας, ο μεγάλος Αρχιεπίσκοπος της αγάπης, ο Πρωθιεράρχης των μεγάλων και απροσκύνητων λόγων, αλλά και των μεγαλεπήβολων σχεδίων και έργων! Μέσα σε 10 σχεδόν χρόνια της ποιμαντορίας του άφησε πίσω του σπουδαίο έργο για να το συνεχίσουν οι επόμενοι.
Ο Χριστόδουλος πέρασε από τη ζωή της πατρίδας μας και τη σημάδεψε ώστε μέχρι σήμερα, 14,5 χρόνια από τον θάνατό του, να μας λείπει και να τον αναζητούμε καθημερινά στη ζωή μας! Ποτέ δεν κλάψαμε τόσο έναν Ποιμενάρχη, όσο τον Χριστόδουλό μας. Τον πολύκλαυστο. λαοφιλή, δυναμικό,χαρισματικό,πνευματικό ηγέτη, που έβγαλε την Εκκλησία από το κοινωνικό περιθώριο και την έβαλε στον χάρτη της κοινωνίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος ήταν ένας και μοναδικός ρηξικέλευθος ιεράρχης και συνάμα πιστός στις παραδόσεις της Ρωμιοσύνης.
Ένας τολμηρός αγωνιστής που υπερασπίστηκε με πάθος και θάρρος τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Ήξερε να θυσιάζει την ηρεμία Του και την ησυχία Του, για χάρη του καθήκοντος και των αρχών του. Μπορεί να διαφωνούσες μαζί Του για ένα θέμα που καταπιανόταν, αλλά στο τέλος καταλάβαινες ότι οι προθέσεις Του ήταν αγνές και δίκαιες! Και συνταυτιζόσουν και γινόσουν ένα μαζί Του. Αυτός ήταν ο Χριστόδουλος! Ήξερε να εμπνέει και να καθοδηγεί!
Μπορεί να πέρασαν 14,5 χρόνια από τότε που έφυγε από κοντά μας αλλά κανείς δεν μπορεί να τον ξεχάσει.Μας λείπει και τον αποζητούμε γιατί ήξερε να μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς κάτω από την φιλόστοργη αγκαλιά Του.
Ο π. Θωμάς Συνοδινός στενός συνεργάτης του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου,πιστός στο καθήκον τέλεσε Μνημόσυνο στην Μητρόπολη και αμέσως μετά τρισάγιο επί του τάφου του στο Α ´ Νεκροταφείο, μετά του καλλικέλαδου διακόνου του Μητροπολιτικού Ναού π. Δημητρίου.
Και εκ μέρους όλων άναψε κεράκι στην μνήμη Του.
Και όπως ήταν φυσικό θυμήθηκε και εκείνος την ώρα εκείνη τι γινόταν σαν σήμερα όταν ζούσε.
Τα χρόνια που ήταν στον Βόλο,
αφ´εσπέρας εορτάζαμε στην Ευαγγελίστρια στη Νέα Ιωνία(ενορία στην οποία ήταν Προϊστάμενος ο Παπά Θωμάς ) και ανήμερα της εορτής στην Ανάληψη Βόλου( ενορία στην οποία ήταν ο νυν Βρεσθένης Θεόκλητος ως Πρωτοσύγκελλος τότε της Ι. Μητροπόλεως Δημητριάδος ).
Και από το 1998 και μετά στην Αρχιεπισκοπή, στην Μητρόπολη Αθηνών. Έζησε η Αθήνα μοναδικές στιγμές που δεν τις είχε ζήσει ποτέ στο παρελθόν και με κανέναν Αρχιεπίσκοπο.
Ατέλειωτες ουρές στην Αγίας Φιλοθέης,έως αργά το βράδυ για να ευχηθούν όλοι, μικροί και μεγάλοι, στον λαοπρόβλητο Χριστόδουλο.
Και ποιός δεν θυμάται τί γινόταν στην εορτή του, τόσο αφ´εσπέρας , όσο και ανήμερα. Το αδιαχώρητο στην Αγίας Φιλοθέης από ανθρώπους κάθε ηλικίας. Ακόμη και την εποχή που του έριχναν λάσπη με το κιλό, ο λαός μας έσπευδε να του ευχηθεί για να του δείξει την αγάπη του και ότι δεν τον αγγίζουν όλα αυτά που πετούσαν οι άνανδροι από πολλά επίπεδα του δημόσιου βίου που ήθελαν να τον ρίξουν.

Το αποτέλεσμα μας έδειξε ποιός ήταν ο στόχος τους και τί συμφέροντα εξυπηρετούσαν.Και όταν άρχισαν να τον αποδομούν και να του επιτίθενται οι γνωστοί μικροί και ασήμαντοι που τον φθονούσαν, τότε ο λαός έσπευδε ακόμη πιο πολύ, όχι απλώς για να του ευχηθεί αλλά για να του πει:είμαστε μαζί σου!

Δεν θα ξεχάσω μία χρονιά– από τις πρώτες που εξελέγη Αρχιεπίσκοπος – να περιμένει στην ουρά με τον κόσμο για να του ευχηθεί με τον μονάκριβο αγόρι της η γνωστή και αλησμόνητη Μαλβίνα, η οποία έμενε ακριβώς απέναντι από την Αρχιεπισκοπή. Επειδή ήξερα ότι περνούσε μία σοβαρή περιπέτεια με την υγεία της,πήρα την πρωτοβουλία με την βοήθεια του τότε Αρχιδιακόνου Διονυσίου Κατερίνα, να την προωθήσουμε με το παιδί της πιο γρήγορα και να την οδηγήσουμε στον εορτάζοντα Αρχιεπίσκοπο.

Στην αρχή δεν ήθελε εκείνη. Ήταν άλλωστε γνωστή για το ταπεραμέντο της αλλά και την ελευθεροστομία της και την μπέσα που διέθετε ως άνθρωπος. Αλλά όταν της είπαμε ότι έτσι θα τον δει περισσότερο, την πείσαμε. Δέχθηκε και πήγαμε εκτός σειράς. Την είδε στο γραφείο . Και τί δεν είπαν!Και ο κοσμος περίμενε για να του ευχηθεί αλλά την Μαλβίνα δεν την έβλεπε κάθε μέρα. Έκλαιγαν και οι δυο σαν παιδιά, μία από τα γέλια και μία από τις αφηγήσεις του μεγάλου Αρχιεπισκόπου περί μελλούσης ζωής.

Εκεί ζήτησε η Μαλβίνα από τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο μία χάρη!

— Θέλω να πάρεις το παιδί μου,το αγόρι μου,κοντά σου, του είπε ευθαρσώς.

Ήταν τότε, μαθητής Γυμνασίου.

Ο Αρχιεπίσκοπος μόλις άκουσε να βγαίνει από το στόμα της σπουδαίας αυτής γυναίκας και μάνας μία τέτοια πρόταση, άστραψε το πρόσωπό του. Της είπε ότι τον τιμά αυτό που του λέγει σαν μάνα ,αλλά της είπε ότι το παιδί είναι ακόμη μικρό και πρέπει να μεγαλώσει λίγο ακόμη και να το αποφασίσει το ίδιο.

– Εγώ θέλω, έλεγε το παιδί, αν είναι να περνάμε τόσο ωραία…

Ο Αρχιεπίσκοπος πρότεινε να το σκεφτούν περισσότερο και να τα ξαναπούν. Μάλιστα τους προσκάλεσε σε φαγητό για μία από τις επόμενες ημέρες. Έκτοτε μιλούσαν τηλεφωνικά πολύ συχνά.
Και ήταν η πρώτη- γνωστή για την ευφυία της και την διορατικότητά της- που του είπε σε αυστηρό ύφος:

–Χριστόδουλε πρόσεχε! Έχεις αστέρι! Ο λαός σε λατρεύει και σε εμπιστεύεται. Τους χαλάς τη σούπα και τα σχέδια που έχουν!! Πρόσεχε μη σε φάνε!!

Και τον έφαγαν!
Αλλά και από εκεί που είναι παρεμβαίνει ως από μηχανής Θεός και σταματά τα άσχημα σχέδια που έχουν για την πατρίδα μας!!

Θυμάμαι στην προτελευταία εορτή του, τον Οκτώβριο του 2006. Ένας νεαρός φοιτητής της Νομικής τον χαιρετά, ασπάζεται το χέρι ρου και του λέει: «Είσαι ο Χριστόδουλος μας». Κι εκείνος το χάρηκε και χαμογέλασε από την καρδιά Του.

Αυτό το μήνυμα από το νεαρό φοιτητή θυμόταν και μετέδωσε σε όλο τον κόσμο όταν εξήρχετο από το Αρεταίειο τον Ιούλιο του 2007: «Είμαι ο Χριστόδουλος σας».
Κι εμείς του απαντήσαμε όχι με φωνές και ιαχές αλλά μ´ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλών μας και μ´ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών μας,γιατί ξέραμε πια ότι τον χάνουμε.
Και ήταν τότε που ορκιστήκαμε ότι όσο ζούμε εμείς που τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε αληθινά και χωρίς ιδιοτέλειες, θα ανάβουμε πάντα ένα κερί στη μνήμη Του, για να διώχνει τα παγωμένα και βρώμικα χνότα αυτών που θέλουν να Τον ξεχάσουμε!
Χριστοδούλου Αρχιεπισκόπου και Πατρός ημών αιωνία η μνήμη!