Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Σε συγκινησιακά φορτισμένη ατμόσφαιρα, την Πέμπτη, 29 Μαίου 2025, ανήμερα της Αναλήψεως αλλά και ημέρα μνήμης της Αλώσεως της Βασιλίδος των Πόλεων, έλαβε χώρα μία ξεχωριστή εκδήλωση τιμής προς έναν σημαντικό Ιεράρχη του Οικουμενικού Πατριαρχείου, ο οποίος σε δύσκολες ώρες και στιγμές της πορείας της Πρωτόθρονης Εκκλησίας μας,απέδειξε την αξία του και τα ηγετικά χαρακτηριστικά του γνωρίσματα και μάλιστα εκείνα που τον κατατάσσουν στο Πάνθεον των μεγάλων Ιεραρχών και τον κάνουν να είναι διαφορετικός και ισχυρός στη συνείδηση όσων τον γνωρίζουν και συνεργάζονται μαζί του. Όχι γιατί τους επιβάλλεται άνωθεν, αλλά γιατί το θέλουν και το επιδιώκουν οι ίδιοι.
Στην Μεγάλη Αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών,παρουσία πλήθους κόσμου, πραγματοποιήθηκε η τελετή αναγόρευσης του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γέροντος Πριγκηποννήσων, Υπερτίμου και Εξάρχου Προποντίδος κ.Δημητρίου (Κομματά) σε Επίτιμο Διδάκτορα του Τμήματος Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου της πρωτεύουσας.
Την συγκινητική όμορφη εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Προκαθήμενος της Ελλαδικής Εκκλησίας, Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμος Β΄- ο οποίος ποτέ δεν έχει κρύψει την εκτίμηση που αισθάνεται για τον τιμηθέντα άξιο Ιεράρχη- πλήθος Ιεραρχών από όλη την Ελλάδα, παλαιών και νέων χωρών- δείγμα του σεβασμού και της εκτίμησης τους προς τον Δημήτριο- υπουργοί, βουλευτές, πανεπιστημιακοί καθηγητές, κληρικοί και λαϊκοί που αναγνωρίζουν το πνευματικό και θεολογικό βάθος της πορείας του τιμωμένου Ιεράρχου της πονεμένης Ρωμιοσύνης, αλλά και την μεγάλη προσφορά του.
Η εκδήλωση ξεκίνησε με την προφώνηση του Πρύτανη του ΕΚΠΑ καθηγητή κ. Γερασίμου Σιάσου- ενός σεμνού επιστήμονος ο οποίος βρίσκεται κοντά στην Εκκλησία με συνειδητό τρόπο και όχι μόνο γιατί το επιβάλλει το καθήκον του. Ο κ. Πρύτανης τόνισε τον διαχρονικό ρόλο του Γέροντος Πριγκηποννήσων στην υπηρεσία της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ιδιαίτερα στις δύσκολες συνθήκες του Φαναρίου και της Ομογένειας της Πόλης.
Εν συνεχεία, ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής του ΕΚΠΑ Σεβ. Μητροπολίτης Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος παρουσίασε με ενάργεια και με το δικό του τρόπο την προσωπικότητα και το έργο του Αγίου Πριγκηποννήσων, με αναφορά στην αδιάλειπτη ποιμαντική και πνευματική διακονία, καθώς και την συμβολή του στην εδραίωση της Ορθοδόξου ταυτότητος στις ρωμέϊκες κοινότητες της Πόλης.
Και οσάκις μιλά ο Σεβ. Μεσσηνίας καταλαβαίνεις αν το θέμα για το οποίο ομιλεί το πιστεύει ή το κάνει από υποχρέωση. Και εδώ μίλησε από την καρδιά του, έστω και αν ομίλησε απο διφθέρας. Και είναι σημαντικό όταν ομιλεί ένας Μεσσηνίας Χρυσόστομος Γ´,ο οποίος εκ των πραγμάτων και εκ των παρεμβάσεων του στη ζωή της Εκκλησίας μας θεωρείται ως ένας εκ των ισχυροτέρων Ιεραρχών της Ελλαδικής Εκκλησίας,και μάλιστα να ομιλεί για έναν επίσης σημαντικό Ιεράρχη του Φαναρίου. Ο συμβολισμός και μόνο προοιωνίζει το λαμπρό μέλλον στην πορεία των δύο Εκκλησιών.
Ακολούθως διαβάστηκε το Ψήφισμα της Σχολής από τον Πρόεδρο του Τμήματος Θεολογίας καθηγητή κ. Δημήτριο Μόσχο και τα κείμενα της Αναγόρευσης και του Διδακτορικού Διπλώματος. Η επίσημη περιένδυση του τιμωμένου Ιεράρχου έγινε από τον Κοσμήτορα της Σχολής, καθηγητή κ. Εμμανουήλ Καραγεωργούδη.
Τέλος, τον λόγο πήρε ο χαρισματικός τιμώμενος Ιεράρχης, Γέρων Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριος, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Οι πτυχές της ακοίμητης διακονίας της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας». Και άφησε το ακροατήριο επί μισή ώρα άφωνο. « Είχε να ακουστεί πολλά χρόνια μία τέτοια ομιλία μέσα σε αυτή την αίθουσα», μας είπε κορυφαίος πανεπιστημιακός καθηγητής που ήταν παρών στην εκδήλωση. Αυτό φάνηκε και από το παρατεταμένο χειροκρότημα, το οποίο στην πορεία του εξελικτικά αυξανόταν αντί να μειώνεται, μέχρι που ο Γέρων Πριγκηποννήσων με τρεις σεμνές υποκλίσεις έδειξε την λήξη του.
Το έχουμε γράψει πολλές φορές και το επαναλαμβάνουμε: ο Άγιος Πριγκηποννήσων τυγχάνει εκ των πλέον κορυφαίων Ιεραρχών του Οικουμενικού Πατριαρχείου και χαίρει μεγάλης εκτίμησης, χωρίς υπερβολή, από όλη την Ορθοδοξία. Γαλουχήθηκε και υπηρέτησε κοντά σε μια αγιασμένη μορφή, τον Οικουμενικό Πατριάρχη της αγάπης Δημήτριο, από τον οποίο, κατά δική του δήλωση, έμαθε τρία σημαντικά πράγματα: την αγάπη, την ενότητα και την ειρήνη. Αλλά και κοντά στον Πατριάρχη Βαρθολομαίο τον οποίο υπηρέτησε με αφοσίωση και αυταπάρνηση(αλλά δεν εκτιμήθηκαν επαρκώς,ίσως γιατί οι φωνές του κακού υπερείχαν τότε) διδάχθηκε τον δυναμισμό και το πνεύμα συνδιαλλαγής που πρέπει να μας διέπει κατά την αντιμετώπιση κρίσεων, χωρίς να επιτρέπεται ποτέ να αδικείται το Πατριαρχείο μας.
Και όντως, ο Γέρων Πριγκηποννήσων εστάλη από την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ως ειρηνοποιός σε δύσκολες αποστολές και τις έβγαλε εις πέρας. Συνεργάστηκε με κορυφαίους Ιεράρχες όπως ο Αρχιεπίσκοπος π. Αμερικής Δημήτριος, ο Ιεράρχης της αγάπης, της υπομονής και της δικαιοσύνης αλλά και με τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αυστραλίας Στυλιανό, με το υψηλό φρόνημα και τον πλούτο γνώσεων.
Μαζί αντιμετώπισαν την πρώτη κρίση στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής και παρά τα τεχνητά σημεία πόλωσης που διέγνωσαν ότι υπήρχε και τις υποβολιμαίες παρεμβολές οι οποίες στόχευαν στην παραίτηση του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Ιακώβου, έδωσαν την σοφότερη λύση που αν την υιοθετούσε τότε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, η πορεία της Αρχιεπισκοπής Αμερικής θα ήταν σήμερα διαφορετική. Αλλά η πικρία του Γέροντος Ιακώβου έγινε το ανάθεμα που πνίγει σήμερα το δικό του δημιούργημα.
Ο Σεβ. Γέρων Πριγκηποννήσων Δημήτριος είναι ένας σημαντικός Ιεράρχης του Θρόνου παλαιάς κοπής, με πίστη και αγάπη στον Θεό, ήθος και φρόνημα εκκλησιαστικό, λιπαρά γνώση της Ορθοδόξου Θεολογίας και της Εκκλησιολογίας, με αφοσίωση στην Εκκλησία και στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με θυσιαστική αγάπη στον άνθρωπο. Ό,τι και να πεις για τον Δημήτριο, λίγα θα είναι! Και φάνηκαν όλα αυτά κατά την ομιλία του. Επί μισή ώρα ζωντάνεψε από μπροστά μας ολόκληρη η ιστορία του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Με μία μοναδική έκφραση και με εκφορά του λόγου πολύ συγκινητική που θύμιζε φωνές παλαιές του Πατριαρχείου μας, βγαλμένες μέσα από το χρονοντούλαπο της ιστορίας του και της μαρτυρικής πορείας του, κατάφερε να κάνει τους ακροατές του να ριγήσουν από συγκίνηση. Έβαλε τίτλους στους τρεις Πατριάρχες που γνώρισε και έζησε:Αθηναγόρα, Δημήτριο και Βαρθολομαίο. Και σφράγισε με μοναδικά παραδείγματα μέσα από το έργο και την ανεκτίμητη προσφορά του καθενός την Πατριαρχία ενός εκάστου.
Αλλά και οι λόγοι του Προκατόχου του Δωροθέου με τους οποίους ξεκίνησε την ομιλία του, και τέλος οι λόγοι του Αγίου Γρηγορίου με τους οποίους κατέληξε την μνημειώδη ομιλία του, έδωσαν στο ακροατήριο το καλύτερο έναυσμα για να τον παρακολουθήσει με ενδιαφέρον εξ αρχής και να καταληφθεί από μία δόση θλίψης όταν ολοκληρώθηκε.
