Του π. Ηλία Μάκου
Το μοναστήρι της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας, που χτίστηκε το 1628, (όπως μαρτυρά επιγραφή στη νότια εξωτερική πλευρά του), βρίσκεται σφηνωμένο λίγο έξω από την Βροσίνα και πάνω στ’ απότομα βράχια της αριστερής μεριάς του Ζαλογγίτικου παραποτάμου του Καλαμά.
Ήταν σε μεγάλη ακμή επί της τουρκοκρατίας, με πολλά κελιά χτισμένα στο χείλος του απόκρημνου φαραγγιού. Είχε λείψανα αγίων, τα οποία σήμερα φυλάσσονται στην κεντρική εκκλησία του χωριού, κτίσμα και αυτή του 1607.
Ο αείμνηστος ιστοριοδίφης Σπύρος Μουσελίμης έγραψε, περιγράφοντας το περιβάλλον του μοναστηριού: “Τ’ απεδαπεκεί ραϊδιά και τ’ από πάνω βουνά κρύβουν τον παραπέρα κόσμο κι από το μεγάλο θόλο τ’ ουρανού φαίνεται μι’ απαλάμη και ένα τρίμμα ήλιου. Από τα πουλιά της μέρας δε δίνει φανό κανένα, εξόν από ένα ζευγάρι γεράκια που γυροφέρνουν τους γκρεμούς. Μονάχα ο αντίλαλος από τη φωνή κοριτσιών που σαλαγούν γίδια ή γυρίζουν από το λόγγο, ζαλικωμένες καψόξυλα φτάνει εδώ πάνου πληροφορώντας τους ξεκομμένους από τη ζωή χωμένους στην αποσκιά πως υπάρχει γύρω ανθρώπινη κοινωνία. Αν ήμουνα στα χρόνια τ’ ασκητεμού εδώ θα ήθελα να περάσω τη ζωή μου”.
Αφιερωμένο στην κοίμηση της Θεοτόκου, άντεξε στο χρόνο σ’ ένα πραγματικά άγριο τοπίο και στέκει όρθιο πάνω στ’ απότομα βράχια της αριστερής μεριάς του Ζαλογγίτικου παραποτάμου του Καλαμά, σφηνωμένο στα ραϊδιά.
Μέσα στην ερημιά της μονής της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας, σεμνοί προσκυνητές, παρακαλούμε την εύσπλαχνη Παναγία να σταθεί της σωτηρίας μας το προοίμιο.
Τα τελευταία χρόνια ανακαινίστηκε ένα μεγάλο τμήμα της από την Περιφέρεια Ηπείρου σε συνεργασία με την ενορία Βροσίνας και υπολείπονται και άλλες εργασίες, που έχουν να κάνουν σχέση με την αναστήλωση ενός ακόμη κελιού.
Να μας σηκώσει από την κοπριά της ψυχικής δουλείας. Να μας “περάσει” από τα δεσμά στο σκήπτρο, από την εσωτερική αιχμαλωσία στην εσωτερική ελευθερία.
Και αν οι ικεσίες μας δεν φτάνουν, ας την παρακινήσουμε με τα πικρά δάκρυα, που κυλούν από τα μάτια μας.
Μέσα στην ερημιά της Παναγίας της Ραϊδιώτισσας, ας σταματήσουμε λίγο την πολύβουη και πολυδάπανη κίνησή μας μέσα στην αδιάκοπη φλυαρία των γεγονότων.
Και ας σταθούμε μόνοι κάτω απ’ τον ουρανό . Να τον ιδούμε χωρίς βιασύνη. Να μιλήσουμε με την ψυχή μας στη συντροφιά του. Να ακούσουμε τη σιωπηλή φωνή του. Αναζητώντας πέρα από τη γη το νόημα του αγώνα μας.
