ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ

Έχω ασχοληθεί πολλές φορές με το θέμα. Ίσως γιατί το συναντώ πολύ συχνά στη ζωή μου.

Υπάρχει μία κατηγορία ανθρώπων γύρω μας, που όσα και αν τους προσφέρει ένας συνάνθρωπός τους, τα θεωρούν δεδομένα και μάλιστα υποχρέωση του άλλου,προς το πρόσωπό τους.
Τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν παντού, σε όλα τα επίπεδα και τις βαθμίδες του δημόσιου βίου και σε όλα τα επαγγέλματα .
Και γίνονται εύκολα αντιληπτοί,εξαιτίας του κακού και αμετροεπούς χαρακτήρα τους, αλλά και της μεγάλης ιδέας που έχουν για τον εαυτό τους!

Κατά σύμπτωση το ανθρώπινο αυτό είδος, ξεκινά την πορεία του με πανομοιότυπο τρόπο κι όταν φτάσει το στόχο του,τότε ξεχνά κσι αγνοεί αυτούς που βοήθησαν καθώς και όλους αυτούς που τους στάθηκαν για να ανέλθουν στις θέσεις και στα αξιώματα που είχαν στοχεύσει!

Ωστόσο θα περίμενε κανείς τέτοιοι άνθρωποι, να μην υπάρχουν και να μην ευδοκιμούν εντός των κόλπων της Εκκλησίας!
Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν και αφθονούν και αναδεικνύουν αυτό το ξεχωριστό “ταλέντο”, ευθύς μόλις αρχίσουν να ανέρχονται τα αξιώματα και τις θέσεις και μάλιστα ,ευθύς μόλις ανέλθουν στον ύψιστο βαθμό της Αρχιερωσύνης!

Τόσο ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος, όσον οκαι προ αυτού ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ, είχαν όπισθεν από τον χώρο του γραφείου τους στην Ιερά Αρχιεπισκοπή,μία πινακίδα που έγραφε το εύστοχο και χιλιοειπωμένο:

<< Ουδείς ασφαλέστερος εχθρός, του ευεργετηθέντος αχαρίστου>>.

Δεν ήταν απλώς καί μόνον υποψιασμένοι και οι δύο Προκαθήμενοι για την ύπαρξη των αχαρίστων στη ζωή και κυρίως στην Εκκλησία, αλλά είχαν γευτεί στο έπακρο, οπως αχνά έλεγε ο αείμνηστος Χριστόδουλος, την… Άψινθο της αχαριστίας, ακόμη και από δικούς τους ανθρώπους, απο δικά τους πνευματικά αναστήματα και παιδιά!

Το αυτό συμβαίνει και τώρα…
Βοηθάμε ανθρώπους, που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν χάσει το δρόμο προς την κορυφή και με τις μικρές μας δυνάμεις τους συνδράμουμε να ανέλθουν εκεί όπου επιθυμούν διακαώς και αφού το επιτυγχάνουν αυτό,μετά φέρονται με τρόπο αμετροεπή, αλαζονικό και αχάριστο , λές και τους χρεωστάμε να τους παρέξουμε την οποια βοήθεια και συμπαράσταση !
Και η συμπεριφορά αυτή γεννά τον προβληματισμό και τη θλίψη, γιατί δείχνει κενό συνείδησης και περίσσευμα αχαριστίας.i

Στις σκέψεις αυτές, έχω καταλήξει πολλές φορές και κυρίως όταν απογοητεύομαι από τις συμπεριφορές κάποιων Ιεραρχών μας, που όσο ζούσε ο Χριστόδουλος και εκείνοι ήταν ακόμη Αρχιμανδρίτες, φιλούσαν ακόμη και … λερωμένα ράσα και έδειχναν τις καλές και σεβαστικές τους διαθέσεις, οι οποίες όμως, όπως αποδεικνύεται ήταν υποκριτικές και ψεύτικες! Όλα τα έκαναν μέχρι να γίνουν Αρχιερείς! Μετά βλέπουν αφ´υψηλού και αγνοούν ή και σνομμπάρουν ακόμη, αυτούς που μέχρι χθές τους άνοιγαν πόρτες!

Για παράδειγμα υποψήφιος Αρχιερεύς μέχρι που κατάφερε να εκλεγεί είχε άριστες σχέσεις με τον υπογράφοντα και μάλιστα του έδινε και πληροφορίες μέσα από τα Συνοδικά γραφεία! Και τώρα; Όταν με βλέπει χαιρετά από μακριά και εξαφανίζεται!
Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, πρωτίστως εντός του χώρου της Εκκλησίας!

Ναι δυστυχώς, αφού ανέλθουν μία προς μία τις θέσεις και γίνουν και Αρχιερείς, μετά μας γράφουν στο …τακούνι του αριστερού .. υποδήματος των!
Τα παραδείγματα πολλά και ποικίλα! Τί να πρωτοθυμηθώ!
Σκέφτομαι να αρχίσω να τα γράφω όλα αυτά, ένα-ένα,και να αποκαλύψω κρυφά και άγνωστα μέχρι τώρα γεγονότα του σύγχρονου εκκλησιαστικού μας βίου!
Άλλωστε στον ήδη έτοιμο υπό έκδοση τόμο μου , τον αφιερωμένο στον Μεγάλο Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, κάνω εκτενή αναφορά στους Αρχιερείς που εξελέγησαν επί των ημερών του καθως και λεπτομέρειες της για κάθε εκλογή, το παρασκήνιο και τα σχετικά!
Αλλά δεν είναι μόνον αυτοί που εξελέγησαν επί Χριστοδούλου.
Υπάρχουν κι αυτοί που ευεργετήθηκαν άμεσα από τον Χριστόδουλο και οι οποίοι κατέληξαν σήμερα να είναι οι Γενίτσαροι!

Και δυστυχώς το …”θεάρεστο” αυτό έργο της αχαριστίας το ακολουθούν σήμερα κάποιοι Αρχιμανδρίτες που αυτό που τους ενδιαφέρει είναι μόνο η προαγωγή σε Επίσκοπο! Το έργο για το οποίο φόρεσαν το ράσο και έδωσαν όρκους κατά την χειροτονία τους περνά σε δεύτερη μοίρα! Γιαυτό ο κόσμος έχασε την εμπιστοσύνη του και απακρύνθηκε! Η κρίση που περνάμε δίνει τη δυνατότητα της συσπείρωσης του λαού μας αλλά παράλληλα δίνει την ευκαιρία στους σωστούς κληρικούς μας να κάνουν αυτό που πρέπει και να αποδείξουν οτι ο δρόμος της Εκκλησίας οδηγεί από τον Γολγοθά στην Ανάσταση και όχι σε σκοτεινούς διαδρόμους μιάς απατηλής καριέρας!

Αλλά επειδή το θέμα ειναι τεράστιο και όσο γράφω τόσο θυμάμαι γεγονότα και μάλιστα πρόσφατα, που με κάνουν να θυμώνω και να αηδιάζω,θα επανέλθω με περισσότερα στοιχεία !