🔺Του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Η είδηση ότι κοιμήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου 2019, ο Μητροπολίτης Γλυφάδας Παύλος, προκάλεσε συγκίνηση όχι μονο στον κλήρο και στο λαό της επαρχίας του, αλλά και σε όλους όσους τον γνώριζαν και γεύτηκαν την καλοσύνη του, τα αστεία του αλλά και τις… παραξενιές του, οι οποίες όμως τον καθιστούσαν μοναδικό και ξεχωριστό άνθρωπο και προπαντός καλόψυχο Ιεράρχη.
Όσοι έτυχε να νιώσουμε την ευσπλαχνία του και την απλότητά του, τον θυμόμαστε με αγάπη.
Είχε την ικανότητα να ταυτίζει τους χτύπους της καρδιάς του, με τους χτύπους της καρδιάς του κάθε συνομιλητή του. Ήξερε να ακούει και να σου παίρνει το βάρος. Ενέπνεε πατρική εμπιστοσύνη. Κοντά του ένιωθες άνετα, ζεστά, οικογενειακά.
Η καρδιά του, μπορεί να ασθενούσε- αυτή άλλωστε ήταν η αιτία του τόσο πρόωρου και βιαστικού θανάτου του-ωστόσο οι παλμοί της, τα προστάγματά της και οι εκδηλώσεις της αντηχούσαν τον ουρανό στη γη, αντανακλούσαν τον λόγο του Θεού στους ανθρώπους, αποτύπωναν την παρουσία του Θεού στη ζωή μας.
Και νιώθουμε, αυτή την ώρα, τέσσερα χρόνια από την εκδημία του ότι κάθε φορά που τον συναντούσαμε κάτι μας άφηνε με τον απλό τρόπο που μας μιλούσε και προσέγγιζε τα πράγματα. Δεν παρίστανε τον σπουδαίο, ούτε τον μεγάλο πνευματικό. Για όλα τα θέματα μετράρη του είχε την αγάπη.
Ο Θεός τον κάλεσε πρόωρα κοντά του γιαυτό αναπολούμε τις μέρες εκείνες που τον είχαμε κοντά μας.
Ο λόγος μας και η θύμηση μας αυτή τη στιγμή, τέσσερα χρόνια μετά, δεν έχει εγκωμιαστικό χαρακτήρα αλλά συναισθηματικό. Αντίδωρο στην αγάπη του. Άλλωστε ο π. Παύλος δεν είχε ανάγκη από εγκώμια και δεν τα επεδίωκε. Θυμάμαι τη στιγμή που ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος μου είπε ότι σκέφτεται να προωθήσει για την νεοσύστατη Μητρόπολη Γλυφάδας τον ηγούμενο της Μονής Πετράκη. Έμεινα έκπληκτος γιατί, όπως είπα τότε στον φωτισμένο Πρωθιεράρχη, το προφίλ του συγκεκριμένου κληρικού ήταν προφίλ φιλομονάχου κληρικού και η νέα Μητρόπολη ήταν αστική. Ο Χριστόδουλος μου είπε ότι ήταν εύστοχη η επισήμανση μου, αλλά σε μια αστική Μητρόπολη ένας φιλομόναχος Επίσκοπος έχει πολλά να προσφέρει. Και τη μέρα που εξελέγη ο Παύλος, παρά τον πόλεμο που του έκαναν, ο Χριστόδουλος ήταν ευτυχής και ικανοποιημένος. Αλλά και μετά την εκλογή του υπήρξαν άνθρωποι, δυστυχώς μεταξύ αυτών και άθλιοι συνεπίσκοποί του οι οποίοι τον λοιδόρησαν και τον πίκραναν με τα ειρωνικά τους σχόλια και τα βοθρολύματα της ψυχής τους. Αλλά τον Παύλο ακόμη και σήμερα τον θυμόμαστε. Αυτούς μετά θάνατον, δεν θα τους θυμάται κανείς.
Τη σκέψη και το χέρι μας καθοδηγούν αυτές οι μνήμες που έχουμε από τον Παύλο -μνήμες αγαθές- οι οποίες μας ωθούν να εξοφλήσουμε την ευγνωμοσύνη και το χρέος αγάπης, που του οφείλουμε.
Πολλές φορές χαλάσαμε τις καρδιές μας και παρεξηγηθήκανε χωρίς λόγο,αλλά ποτέ δεν χάθηκαν οι δρόμοι μας. Ποτέ δεν κράτησε ο ένας στον άλλον κακία. Μπορεί να υπήρχαν καλοθελητές που δεν έβλεπαν με καλό μάτι τη φιλία μας αλλά στο τέλος καταλαβαίναμε και οι δύο ότι είχαμε παλαιά φιλία που δεν έπρεπε να την θυσιάσουμε στο βωμό της κακότητας των άλλων.
Πάντα τα βρίσκαμε στο τέλος και μιλούσαμε.Και θυμάμαι οτι τον μάλωνα σα μικρό παιδί.Και μου έλεγε βρήκες πάλι ευκαιρία να με μαλώσεις. Και χαμογελούσε πραγματικά σαν παιδί!
Έτσι συμβαίνει εξ άλλου στις υγιείς σχέσεις. Υπάρχει και η διαφωνία και ο αντίλογος.
Στο πρόσωπό του έβλεπες τον ιεράρχη που αγωνιζόταν, μοχθούσε, υπέφερε, για να κάνει τους ανθρώπους και ιδιαιτερα τους νέους εικόνα του Θεού και να αναπλάσει μέσα τους τον ίδιο τον Κύριο, φτάνοντας στην καταξίωση του «καθ’ ομοίωσιν».
Γι’ αυτό το ποιμαντικό έργο του δεν μπορεί να ξεχαστεί και να σκεπαστεί από το χώμα, όπως το σώμα του, γιατί δεν πεθαίνει μια προσφορά, που ήταν στον καιρό της ζωντανή, που είχε μέσα της αλήθειες και αφύπνιζε συνειδήσεις.
Και στον Παύλο ταιριάζει απόλυτα η ρήση: «Ὅ ὤφειλε ποιῆσαι, τοῦτο πεποίηκε».
Σίγουρα έφυγε ικανοποιημένος από αυτή τη ζωή, γιατί στόχευσε πράγματα, τα οποία κατέκτησε και κυρίως την αφιέρωσή του και τη διακονία του προς το Χριστό, προς την Εκκλησία και τον άνθρωπο. Και σίγουρα είχε πολλά ακόμη να προσφέρει! Αλλά ο Θεός είχε το σχέδιο Του.
Όλες οι εποχές, ακόμη και οι χειρότερες στη ζωή μας, έχουν τους ανθρώπους του Θεού, τους οποίους εμείς θα τους δούμε και θα τους αντιληφθούμε ολοκληρωμένα, όταν καθαρίσουμε την ψυχή και τα μάτια μας από την αμαρτία.
Ένας απ’ αυτούς ήταν και ο αλησμόνητος Παύλος, που υπήρξε όργανό του, για να θρέψει και να πλουτίσει την πνευματική πτωχεία του λαού που ποίμανε!
Ο Θεός τον κάλεσε κοντά Του. Για μας, πρόωρα. Για τον Θεό όμως, τότε ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Η ζωή της Εκκλησίας συνεχίζεται και ο Παύλος πέρασε στην αιωνιότητα. Τέτοιοι άνθρωποι δεν λησμονούνται εύκολα, διότι «δίκαιοι εις τον αιώνα ζώσι». Γι’ αυτό κι εμείς τον θυμόμαστε, τον μνημονεύουμε και επικαλούμαστε τις άγιες ευχές του, διότι οι άνθρωποι με αγία βιοτή έχουν παρρησία στον Θεό.
Παύλου του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γλυφάδας, Ελληνικού,Βούλας,Βουλιαγμένης, Βάρης και Βάρκιζας αιωνία η μνήμη.
