Γιατί νιώθω την ανάγκη να το εξηγήσω; Για να πω σε εκείνους που ήρθαν αντιμέτωποι με τον διχασμό και τη γκρίνια, που ορισμένοι έσπευσαν και πάλι να προκαλέσουν στον δημόσιο διάλογο, ότι δεν υπάρχουν μόνο “τουρκοφάγοι” και “εθνομηδενιστές”. Υπάρχουν και άλλα μονοπάτια στη ζωή, τα οποία σπάνε τα δεσμά των “στρατοπέδων” και οδηγούν στην πρόοδο και τις λεωφόρους του μέλλοντος.

Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα πόλεμο και καταστροφή, αλλά ειρήνη και δημιουργία.

Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα νεκρούς εχθρούς, αλλά ζωντανούς φίλους (και… εχθρούς που θα ζήσουν γιατί δεν θα το τολμήσουν και ίσως γίνουν φίλοι μας, αλλά χωρίς να είμαι ονειροπόλος). Έβλεπα τις οικογένειες που θα υπερασπιστούν αυτά τα αεροπλάνα, χάρη στους πιλότους τους, όχι κατ’ ανάγκη ελληνικές, καθώς μπορεί να επιχειρήσουν για την υπεράσπιση της ελευθερίας και του αδύναμου σε κάθε γωνιά της Γης. Προβολή ισχύος της χώρας μας, των αξιών και των ιδανικών του ελληνισμού και της διεθνούς κοινότητας.

Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα σπατάλη, αλλά επένδυση. Και όχι μόνο στην άμυνα. Δεν είναι μόνο όπλα. Δίνουν πρόσβαση στη χώρα μας σε υψηλή τεχνολογία. Για τη χρήση τους εκπαιδεύονται Έλληνες πιλότοι, Έλληνες τεχνικοί. Δεν είναι μόνο ατσάλι. Είναι και γνώση.

Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα διαπλοκή αλλά διακρατική συμφωνία. Διεθνή συνεργασία.

Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα “καταφύγιο”, αλλά ανοιχτό πεδίο. Δεν είναι μονάχα “τείχη”. Δεν “οχυρώνουν” απλά την άμυνά μας. Αποτελούν συντελεστή ισχύος που επιτρέπει την παρουσία της χώρα μας σε διεθνείς συμμαχίες. Διπλωματικό “όπλο” και πλεονέκτημα.

Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα τους Έλληνες Τομ Κρουζ, αλλά νέα παιδιά, οικογενειάρχες, που δεν διάλεξαν τον καναπέ, αλλά τον δρόμο του πόνου και του κόπου. Σκέφτηκα τις οικογένειές τους. Και ένιωσα περήφανος που είναι εκεί ψηλά. Που τα κατάφεραν.

Δάκρυσα γιατί είδα την προσπάθεια πίσω από κάθε αεροπλάνο. Τις ατελείωτες ώρες μελέτης που δημιούργησαν τη γνώση για την παραγωγή του. Τις ατελείωτες ώρες μελέτης των τεχνικών. Τις ατελείωτες ώρες μελέτης και εκπαίδευσης των πιλότων. Είδα την αλυσίδα ειρήνης που τα όπλα επιτρέπουν να υπάρχει, όσο οξύμωρο και αν ακούγεται.

Δάκρυσα γιατί δεν έβλεπα τελεσίγραφο επίθεσης, αλλά μία δύναμη αποτροπής. Ενά απλό “όχι”. Το “όχι” της δικής μας γενιάς. Ένα “ναι”, πως είμαστε μαζί. Ενωμένοι.

Δάκρυσα γιατί δεν άκουγα πολεμικές ιαχές, αλλά πίσω από τις εικόνες των Rafale πάνω από την Ακρόπολη, έβλεπα τις αξίες της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης.

Δάκρυσα γιατί δεν είδα μόνο την Ακρόπολη και τον αττικό ουρανό. Είδα την προβολή αυτών των αεροσκαφών στο μέλλον της ανθρωπότητας στο διάστημα. Καθώς, είτε κάποιοι το θέλουν, είτε όχι, κοιτάμε ψηλά.

ΥΓ. Προς σχολιαστές: Μη μου γράψετε να πάω στον οφθαλμίατρο. Έβλεπα με τα “μάτια” του μυαλού, της ψυχής, των συναισθημάτων, της καλής θέλησης. Αν δεν τα έχετε μην κάνετε τον κόπο ούτε και εσείς…