Λίγες ημέρες μετά την Εκδημία του χαρισματούχου Γέροντα Νεκτάριου, πλήθος πιστών από διάφορες περιοχές της χώρας μας αλλά και αρκετοί ομογενείς εκφράζουν την απιθυμία τους δια την αναγνώριση της Αγιότητος του Γέροντα Νεκτάριου.
Συγκλόνισε τους Ορθοδόξους η κοίμηση του αγαπημένου Γέροντα Νεκτάριου Βιτάλη. Δεκάδες χιλιάδες πιστοί συνέρευσαν από κάθε γωνιά της Ελλάδος για να ασπαστούν το Ιερό Σκήνωμα του χαρισματούχου Γέροντα.
Πλήθος ανθρώπων τον επισκέπτονταν τακτικά για να ζητήσουν τη βοήθεια, τη συμβουλή και την ευλογία του.
Ηλικιωμένοι που είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον γέροντα Νεκτάριο αλλά και νέοι, μιλούν με δάκρυα στα μάτια για έναν πραγματικό άγιο, που με τα θαύματά του αγαπήθηκε όσο κανείς άλλος στο Λαύριο.
Μαρτυρίες των κατοίκων αναφέρουν πως τα μισά σπίτια και κτίσματα τα έφτιαξε αυτός, ήρθε στην Καμάριζα το 1960 και έβαλε σκοπό να χτίσει ορθόδοξη εκκλησία. Το ’65 αρρώστησε βαριά και είδε όραμα ότι πρέπει να συνεχίσει την αποπεράτωση του ναού.
Το ’85 έπαθε καρκίνο στο στομάχι και στον ύπνο τον επισκέφτηκε ο άγιος της Αίγινας, που του είπε πως πρώτα θα φτιάξει την εκκλησία και μετά θα “φύγει”
Πολλά θαυμαστά περιστατικά συνέβησαν στη ζωή του, τα οποία έδειχναν ότι είχε έναν ιερό σκοπό να εκπληρώσει. Οταν ήταν μωρό, ασθένησε βαριά και έγινε άμεσα η βάπτιση.
Τότε, ο ιερέας είδε έκπληκτος στην κολυμπήθρα να σχηματίζεται ο σταυρός, κάτι που ερμήνευσε ως σημάδι ότι θα πεθάνει ή ότι γεννήθηκε με τη Θεία Χάρη. Το 1948, σε ηλικία 17 ετών, ρώτησε πάνω από τον τάφο του αγίου Νεκταρίου της Αίγινας εάν θα γίνει ιερέας και πήρε καταφατική απάντηση και ότι θα ονομαστεί Νεκτάριος.
Επειτα από λίγους μήνες, ένα όραμα τον οδήγησε στο προαύλιο της Αγίας Βαρβάρας στο Αιγάλεω, όπου έσκαψε και βρήκε την εικόνα των ισαποστόλων Κωνσταντίνου και Ελένης, κάτι που απασχόλησε τον Τύπο της εποχής. Ο δρόμος ήταν φανερός… Στα 20 του έγινε μοναχός στον Αγιο Μελέτιο στον Κιθαιρώνα, πήρε το όνομα Νεκτάριος και κατόπιν χειροτονήθηκε ιερέας.
Οι πιστοί που τον επισκέπτονταν μιλούσαν για έναν άγιο που ζει και κινείται ανάμεσά τους, αλλά ο ίδιος τους απέτρεπε να το λένε. Ομως, εξιστόρησε κάτι που άφησε συγκλονισμένους τους πιστούς. Πριν από λίγα χρόνια είδε μέσα στο εκκλησάκι μια μαυροφορεμένη γυναίκα να προσεύχεται γονατιστή στην εικόνα του Χριστού.
Οταν την πλησίασε και της είπε ότι την περιμένει για να κλείσει τον ναό, η γυναίκα απάντησε: «Προσεύχομαι στην εικόνα του Υιού μου για την Ελλάδα, γιατί θα βρεθεί σε πολύ δύσκολη θέση»!
«Δεν ξέρω πότε θα με πάρει ο Κύριος, αλλά αφήνω την ευχή της ιεροσύνης μου, ούτως ώστε να μας δώσει τον θείο φωτισμό με τα ουράνια μεγαλεία. Η Χάρις του Θεού να είναι κοντά σας» είχε πει σε ανύποπτο χρόνο και είχε προετοιμάσει προσωπικά τον τάφο του κάτω από το καμπαναριό του προσκυνήματος που ανέγειρε όπου και ετάφη.
Χιλιάδες μηνύματα για αναγνώριση της Αγιότητος
Παρόλο που έχουν περάσει μόλις λίγες ημέρες από την εις Κύριον εκδημία, καθημερινά καταγράφεται ιδιαίτερα έντονη η επιθυμία πλήθους Ορθοδόξων στο να προχωρήσει το ζήτημα της αναγνώρισης της Αγιότητος του Γέροντα Νεκτάριου.
Ας δούμε ποια είναι τα βήματα για την αναγνώριση
Οι αρχές που ακολουθούνται δια την αναγνώριση ενός αγίου είναι οι εξής
1) Εξέλεγξις στοιχείων αγιότητος υπό Συνόδου.
2) Αύτη περιττεύει περί προσώπων ήδη αναγνωρισμένων ως αγίων.
3) Κατά την ανακήρυξιν γίνεται σχετική εκκλησιαστική πράξη.
4) Η πράξις της ανακηρύξεως υπογράφεται πανηγυρικώς εν τω ναώ, γενομένης και της προσηκούσης εκκλησιαστικής τελετής ως εξής· Κατερχομένης δηλαδή απάσης της Συνόδου εις τον ναόν και τιθεμένου εν τω μέσω του ευαγγελίου, ψάλλονται τα τροπάρια «Ευλογητός εί Χριστέ ο Θεός ημών…», «΄Οτε καταβάς τας γλώσσας συνέχεε…» κ.τ.λ..
Είτα αναγιγνώσκεται και υπογράφεται υπό πάντων των της γενικής Συνόδου μελών, άτινα παρίστανται, η πράξις της αγιοποιήσεως κ.λ.π..
5) Επί των αξιολογοτέρων αγίων συντάσσεται και ιδιαιτέρα ακολουθία.
6) Αναγκαία εστί η ανακομιδή των λειψάνων αν σώζονται και το χρίσμα αυτών δια του αγίου Μύρου.
Από τα ανωτέρω σημεία το σπουδαιότερο είναι το δεύτερο από το οποίο φαίνεται σαφώς ποια ήταν η πράξη και παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Τα υπόλοιπα στοιχεία, τα οποία υποδεικνύει η πατριαρχική σύνοδος, είναι είτε μεταγενέστερα είτε πρόχειρα συνταχθέντα δια την ανάγκη της απαντήσεως, μερικά δε εξ αυτών, όπως περί ανάγκης ανακομιδής λειψάνων, χρίσεως δι’ αγίου Μύρου (πράγμα το οποίο απαγορεύει ο μζ΄ αποστολικός και ιη΄ Καρθαγένης κανών) είναι ερανισμένα από το άρθρο της Encyclopedie catholique στο οποίο περιγράφεται η πράξη της ρωσικής Εκκλησίας.
Συμπερασματικά, η αναγνώριση «των υπό του Θεού δεδοξασμένων προσώπων των ευαρεστούντων Αυτώ και της κατατάξεως αυτών εις τον χορόν των Αγίων εγίνετο, γίνεται και οφείλει να γίνεται κατά αδιάκοπον και εν τουτω παράδοσιν της Ορθοδόξου Εκκλησίας υπό της γενικής εκκλησιαστικής συνειδήσεως ποιμένων τε και ποιμενομένων άνευ άλλης ετέρας πρωτοβουλίας και επισήμου επεμβάσεως της εκκλησιαστικής αρχής».
Βεβαίως η εκκλησιαστική αρχή δύναται και πρέπει δι’ ειδικής πράξεως να καθορίζει μερικές λεπτομέρειες που ακολουθούν την αγιοποίηση κάποιου, μάλιστα τελετουργικής φύσεως (ως η διάταξη εορτής αγίου)· επ’ ουδενί όμως λόγω η εκκλησιαστική αρχή δύναται να προβαίνει εξ αποκλειστικής της πρωτοβουλίας εις την ανακήρυξη αγίου, διότι αυτό δεν είναι έργο αποκλειστικά αυτής, αλλά της εν γένει συνειδήσεως της Εκκλησίας.
