Τελέσαμε τη Θεία Λειτουργία την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.
Σε δυο μέρες θα γιορτάσομε οι Ορθόδοξοι, θα γεμίσουν οι εκκλησιές για να τιμήσομε τον Τίμιο Σταυρό.
Ο Σταυρός είναι το Σύμβολο της νίκης των Ορθοδόξων, είναι η Ωραιότης της Εκκλησίας, είναι των Βασιλέων το Κραταίωμα, των πιστών το Στήριγμα, αλλά και των δαιμόνων το τραύμα. Δεν μπορεί ο δαίμονας, δεν αντέχει τη δύναμη του Σταυρού.
Και γι’ αυτό, έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος, ο Μικρασιάτης αυτός Άγιος – μια που σήμερα τιμώνται και οι Μικρασιάτες Άγιοι που αναιρέθηκαν, που μαρτύρησαν, κατά τη Μικρασιατική καταστροφή υπέρ Πίστεως και Πατρίδος – έλεγε εκεί στη Μικρά Ασία είχαν μια παροιμία που έλεγε :
«Όταν κάνω το Σταυρό μου Λόγχη έχω στο πλευρό μου»
Αλλά το Σταυρό μας, έλεγαν οι Άγιοι Γέροντες, να τον κάνομε σωστά, να μην παίζομε μαντολίνο, στο μέτωπο, στην κοιλιά, δεξιά και αριστερά των χεριών μας, σωστά.
Γιατί όπως έλεγε ο άγιος Γέροντας Κύριλλος:
– Όπως ο κυνηγός αν δεν σκοπεύσει σωστά δε σκοτώνει τα πουλιά έτσι κι εμείς , αν δεν κάνομε σωστά το Σταυρό μας, ο δαίμονας μεν φρίττει αλλά δεν φεύγει, είναι εκεί και μας ενοχλεί.
Ο Σταυρός είναι απόδειξη της Υπέρτατης Θυσίας του Θεού μας, έγινε για μας άνθρωπος, ταπεινώθηκε, ενανθρώπισε μέσα στα Άγια αίματα και στα σπλάχνα της Παναγίας μας, της Μητέρας Του και Μητέρας όλων των Ορθοδόξων που σήμερα αποδίδεται η γιορτή του Γενεθλίου της Παναγίας μας.
Η Παναγία μας έφερε την παγκόσμιο χαρά στον κόσμο, διότι εγεννήθη ο Υιός και Λόγος του Θεού, εσαρκώθη δι’ Αυτής και όπως είπαμε έγινε άνθρωπος, έζησε τη ζωή Του, ευεργετών και ιώμενος τους ανθρώπους, τους εκήρυξε τον Λόγον της Αληθείας του Ευαγγελίου για να σωθούνε.
Μας τα είπε ξεκάθαρα τα πράγματα, τι πρέπει να κάνομε για να βρούμε το δρόμο της Σωτηρίας και της Αιώνιας αγαλλίασης, εκεί όπου βρίσκονται όλοι οι Άγιοι, όλοι οι Άγιοι Προπάτορές μας, οι Δίκαιοι. Ταπεινώθηκε,… εξευτελίστηκε.. συκοφαντήθηκε… διώχθηκε και ανέβηκε…τον ανεβάσαμε εμείς οι άνθρωποι, μέχρι και του Σταυρού.
Για σκεφθείτε, Θεός Ων..
Αναμάρτητος Ων…
” Ουκ ευρέθη δόλος εν τω στόματι Αυτού και αμαρτίαν ουκ εποίησε”
και βρέθηκε στο Σταυρό για μας, για να ‘χει πάντα τα χέρια Του ανοιχτά, την αγκαλιά Του ανοιχτή.
Και όπως έλεγαν οι άγιοι Γέροντες, για να μας καλεί και να μας λέει :
– Ελάτε, ελάτε να γίνετε και πάλι – αν αμαρτήσατε επιστρέψτε- και να γίνετε και πάλι παιδιά δικά Μου.
Αυτόν τον Θεόν της Αγάπης ελάτρευσαν όλοι οι Άγιοι.
Και ο Άγιος Δαυίδ που είναι ανάμεσά μας, αφοσιώθηκε.. αφοσίωσε πλήρως τη ζωή του, ενδυόμενος το Μοναχικό Σχήμα και έδωσε τα πάντα για το Θεό και τον άνθρωπο.
Και ο Άγιος Γεώργιος, ο Νοικοκύρης εδώ του σπιτιού, έδωσε και αυτή τη ζωή του με το αίμα του Μαρτυρίου και ομολόγησε τον Θεό.
Αυτό ζητάει ο Θεός από μας, να Τον ομολογούμε, να μην ντρεπόμαστε.
Περνάμε απ’έξω από εκκλησίες.. είμαστε σε κάποια άλλη εκδήλωση..
να μην ντρεπόμαστε να κάνουμε το Σταυρό μας, να ομολογούμε την πίστη μας.
Γιατί ο Θεός μας ξεκαθάρισε και μας είπε:
” Όποιος Με ομολογήσει μπροστά στους ανθρώπους θα Τον ομολογήσω κι Εγώ ενώπιον του Πατρός Μου του εν Ουρανοίς”.
Και οι Άγιοι, άνθρωποι σαν και μας ήταν και αυτοί ενδεχομένως περιέπεσαν πολλές φορές σε πτώσεις.
Άλλωστε δεν είμαστε μόνοι μας σ’ αυτό τον αγώνα, έχομε έναν εχθρό που 25 ώρες το εικοσιτετράωρο μας πολεμάει.
Κι εμείς έχομε και μερικές ευαισθησίες και κάποια πάθη απ’ τα οποία δεν μπορούμε να κάνουμε υπέρβαση εύκολα κι εκεί μας ρίχνει εχθρός.
Όμως όσες φορές κι αν πέσομε άλλες τόσες να σηκωθούμε.
Το’ χομε ξαναπεί, λένε οι Άγιοι Πατέρες
” Άγιος δεν είναι αυτός που δεν αμάρτησε ποτέ, αλλά αυτός που αμάρτησε χίλιες φορές και χίλιες μία μετανόησε”.
Μια που έχομε εδώ, ανάμεσά μας, την παρουσία του Αγίου Δαυίδ ας την εκμεταλλευθούμε όλοι μας κι ας τον παρακαλέσομε, ο καθένας κάτι έχει.
Αλλά όταν, όπως έλεγε ο Άγιος Ιάκωβος, παρακαλούμε τους Αγίους μας με πίστη, χωρίς αμφιβολίες, χωρίς να διακρινόμεθα, εκείνοι τότε ανάλογα με την πίστη που έχομε τρέχουν, πρεσβεύουν στο Θρόνο του Θεού κι ο Θεός με τις πρεσβείες των Αγίων εκπληρώνει τα αιτήματά μας.
Στη ζωή μας την καθημερινή είναι οι Άγιοί μας.
Στο Μοναστήρι που ζούμε, στην Ιερά Μονή του Οσίου Δαυίδ του Γέροντος στη Βόρειο Εύβοια, καθημερινά κατακλύζουν συνάνθρωποί μας το χώρο της Μονής και καταφεύγουν…
Και καθημερινά , γινόμαστε αυτόπτες μάρτυρες και αυτήκοοι, των θαυμάτων, που επιτελούν οι Άγιοι Γέροντες.
Πρόσφατο είναι το μεγάλο θαύμα για το οποίο μίλησε και χθες πάνω στα Ριζώματα ο σεβασμιότατος Μητροπολίτης μας, ο Άγιος Βεροίας με την ευλογία του οποίου κι εμείς βρισκόμαστε εδώ και τελούμε τη Θεία Λειτουργία.
Γνωστό σας είναι , ότι φλόγες τεράστιες μιας πυρκαγιάς ανέλεγκτης – που μόνο ο Θεός ξέρει τι κρύβεται από πίσω από αυτή την πυρκαγιά – έκαιγαν τα πάντα στην περιοχή της Βορείου Ευβοίας. Πάνω από 500.000 στρέμματα κατεστράφησαν ολοσχερώς. Οι φλόγες έφτασαν και στη Μονή, 30.. 40.. 50 .. έως 70 μέτρα φλόγες εκύκλωσαν τη Μονή.
Κάνοντας κι εμείς υπακοή στον Επίσκοπό μας – δεν θέλαμε να φύγομε, αλλά κάνοντας υπακοή- απομακρυνθήκαμε προς στιγμήν παίρνοντας τα Άγια Λείψανα, την Αγία Κάρα και τα άλλα Άγια Λείψανα και τις ιερές εικόνες του Οσίου Δαυίδ, του Οσίου Ιακώβου και της Κυρίας Θεοτόκου.
Βλέπαμε απ’ απέναντι, από το χωριουδάκι, οι φλόγες να τυλίγουν την Αγία Μονή καθώς και τα πολλά εξωκλήσια που βρίσκονταν γύρω, ανάμεσα σε συμπαγές δάσος από πεύκα.
Η λογική έλεγε ότι όταν θα επιστρέφαμε θα βρίσκαμε αποκαΐδια.
Και όμως το Χέρι του Θεού σταμάτησε τη φωτιά – οι επισκέπτες βλέπουν – στους φράχτες της Μονής, στα όρια της Μονής και μάλιστα διατήρησε και μια πράσινη συστάδα γύρω-γύρω από τη Μονή.
Αυτά δεν εξηγούνται με τη λογική,
τα θαύματα είναι πάνω από τη λογική.
Μάλιστα ένας συντοπίτης μας, εδώ που ήρθε, της Πυροσβεστικής, είναι κι εδώ ανάμεσά μας και επισκέπτεται τη Μονή είπε ότι ” όπως η φωτιά ερχόταν από πολύ χαμηλά και το Μοναστήρι ήταν πιο ψηλά – αυτός τα ξέρει καλύτερα- δημιουργείται το φαινόμενο της χοάνης, του χωνιού, που φεύγει με πολλή δύναμη η φωτιά και έπρεπε να ‘χει κάψει τα πάντα”.
Και, όμως ,ο Θεός διεφύλαξε την Αγία Μονή για να παραμείνει, να συνεχίζει, να είναι ένα λιμάνι στο οποίο καταφεύγουν χρόνια τώρα πάμπολλοι οι άνθρωποι και βρίσκουν την ίαση και την υγεία της ψυχής και του σώματος.
Πολλοί κι από δω, απ’ τη Βέροια κι απ’ τη Νάουσα κι απ’ την Αλεξάνδρεια και από άλλα μέρη έχουν έρθει στη Μονή και έχουν γευθεί τη Χάρη και την ευλογία των Αγίων Δαυίδ και Ιακώβου και έχουν πάρει και την ευχή του αγίου Γέροντος Κυρίλλου ,για τον οποίον υπάρχουν πάμπολλες μαρτυρίες για την παρρησία του στο Θεό.
Άλλο πρόσφατο θαύμα μια που είναι η εποχή αυτής της πανδημίας….
Ήρθε ένας κύριος εκεί, Αθανάσιος Δήμου λέγεται, το έχω πει και δημοσίως, ήταν στην εντατική, έφευγε για την άλλη ζωή.
Ολοζώντανοι, μας είπε, μου παρουσιάστηκαν ο Άγιος Δαυίδ και Άγιος Ιάκωβος και μου είπαν:
– Μη στεναχωριέσαι εμείς θα σε βοηθήσομε..
Είδα ένα δρομάκι έτσι μικρό, ανηφορικό που στο τέλος του δρόμου υπήρχε ένα άπλετο φως, το Άκτιστο Φως θα ήταν πάτερ, είπε και μου είπαν:
– Αν θέλεις να ανέβεις κι αυτό το δρόμο εμείς θα σε βοηθήσομε κι εδώ.
Είναι αυτό που είπε ο Θεός,
Αρκεί εμείς να θέλουμε.
Γιατί μας λέει ο Θεός :
Όστις θέλει οπίσω Μου Ελθείν..
Όποιος θέλει.. δεν αναγκάζει κανέναν.
Εμείς θα κρατήσομε αυτά που παραλάβαμε απ’ τους γονείς μας, απ’ τους παππούδες μας, απ’ τους Πατέρες της Εκκλησίας, να διαφυλάξομε τα Ιερά και τα Όσια της φυλής, του γένους μας, της πίστεώς μας, για να μπορούμε να παραμείνομε Έλληνες και να ξέρομε ότι αυτός ο τόπος που πατάμε θα είναι Ελληνικός, Χριστιανικός και Ορθόδοξος.
Πολλά ακούγονται, πολλά εξυφαίνονται όμως :
Ει ο Θεός μεθ’ ημών Ουδείς καθ’ ημών.
Αν εμείς επιλέξομε να είμαστε με το Θεό μας και να φυλάξομε τις παρακαταθήκες που λάβαμε , ο Θεός δεν θα μας αφήσει.
“.. Μα τέτοιοι που είμαστε;”
ρωτούσαν τον Γέροντα Κύριλλο, όταν ήταν στο νοσοκομείο λίγο πριν φύγει για την αιώνια ζωή..
“..Τέτοιοι που είμαστε;
με τις αμαρτίες μας
με τα χάλια μας;”
– ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΑΦΗΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ!
Αρκεί εμείς να έχομε στραμμένη και την ψυχή μας, το πνεύμα μας το είναι μας σε Εκείνον.
Ενώπιον Εκείνου αμαρτάνομε..
ΝΑΙ! Αλλά και ενώπιον Εκείνου ζητούμε συγνώμη και ζητούμε να μας συγχωρήσει και να μας βοηθήσει να ξαναρχίζομε από την αρχή και πάλι από την αρχή.
Πλούσια τη Χάρη και την ευλογία ευχόμεθα σε όλους σας από τον Άγιο Δαυίδ, απ’ τον Άγιο Ιάκωβο, απ’ το Νοικοκύρη του σπιτιού εδώ, τον Άγιο Γεώργιο, απ’ τον Εφημέριο εδώ του χωριού, τον πατέρα Νεκτάριο, ο οποίος μάλιστα όπως μου είπαν κάλεσε εδώ τους χωριανούς να μαζέψουν τρόφιμα και άλλα για τους πυροπλήκτους της Ευβοίας ως αλληλεγγύη, ανθρώπινη και αδελφική, έμαθα ότι η αίθουσα έχει πολλά πράγματα και έτσι και εμείς ευεργετικώς και ευγνωμόνως αισθανόμεθα την ανάγκη να ευχαριστήσομε όλους όσους προσέφεραν και οι Άγιοι να το ανταποδώσουν εκατονταπλασίως.
Η Χάρις των Αγίων να είναι πάντοτε μαζί μας. Αμήν! 》
ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ
ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ Ι.Μ.ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ