
Κοιμήθηκε εν Κυρίω σήμερα το μεσημέρι, η Αγία Γερόντισσα Συγκλητική της Αστόριας (κατά κόσμον Αλίκη Στρατή) σε ηλικία 100 ετών. Η μακαριστή Γερόντισσα Συγκλητική γεννήθηκε στο Μοσχάτο στις 20 Μαρτίου του 1925 από ευλαβείς γονείς τον Αριστείδη και την Ελένη.
Μεγαλώνοντας και ολοκληρώνοντας τις ακαδημαϊκές της σπουδές το 1945 στη Ράλλειο Παιδαγωγική Ακαδημία έγινε επίσημα δασκάλα αλλά και κατηχήτρια.
Την κέρδισε όμως η Μοναστική πολιτεία των μοναχών και έγινε υποτακτική του μακαριστού Αρχιμανδρίτου Αγίου Γέροντος Νήφωνος του Αστυφίδου.
Η κουρά της έγινε στα Νένητα,στη Μονή του Ταξιάρχη. Η ίδια διατηρούσε ζωντανά στην μνήμη της τον Αγιο Χρυσόστομο πρ. Φλωρίνης να εκκλησιάζεται στην Ι.Ν.Μεταμορφώσεως στη Κυψέλη την συναναστροφή μαζί του, το παρουσιαστικό του, τη φωνή του, το διακριτικό της παρουσίας του. Γνώριζε προσωπικά και τον Αγιο Ιωάννη της Αμφιάλης και τον Αγιο Ιερώνυμο της Αίγινας.
Από υπακοή στον Γέροντα της φεύγει (προσωρινά όπως νόμιζε..) το 1958 στην Αμερική για να βοηθήσει τον αυτάδελφό του, μακαριστό Μητροπολίτη Αστορίας κυρό Πέτρο στην και σύσταση και οργάνωση της ενορίας της Αγίας Μαρκέλλας αλλά και του τόσο σημαντικού και αναγκαίου Ελληνικού Σχολείου το οποίο έφτασε να αριθμεί 260 Ελληνόπουλα που φοιτούσαν εκεί και διδάσκονταν τα ελληνικά γράμματα και ρίζωναν στην ψυχή τους Χριστό και Ελλάδα.
Η παρουσία της, το χάρισμα στη διδασκαλία, η σοφία που απέπνεε και το εν γένει ήθος της υπήρξε τόσο καταλυτικό και τόσο ωφέλιμο στις ψυχές των νέων παιδιών της ομογένειας που όλοι έχουν να μιλούν για την “καλόγρια δασκάλα” της Αστόρια, για την Αγία. Μια χρονιά βραβεύτηκε από τον “Εθνικό Κήρυκα”, την κατ’ εξοχήν ομογενειακή εφημερίδα, ως η “Δασκάλα της χρονιάς” για όλη την Αμερική. Και η τιμητική αυτή διάκριση της είχε δώσει μεγάλη χαρά.
Σύστησε στην περιοχή του Long Island, σε μια όμορφή και ήρεμη γειτονιά το Ησυχαστήριο της Αγίας Συγκλητικής, όπου δημιουργήθηκε γύρω της μία μικρή κυψέλη μελισσών, αφιερωμένων μοναζουσών του πνευματικού κύκλου του μακαριστού Πέτρου οι οποίες είχαν υπό την μέριμνά τους και την ενορία και το σχολείο και το Ησυχαστήριο.
Πραγματικό στήριγμα του πνευματικού κοινωνικού και εκπαιδευτικού έργου των Γνησίων Ορθοδόξων της Αστόρια.
Είχε την ευλογία να συναναστρέφεται πνευματικά με τον Αγιο Φιλάρετο της Νέας Υόρκης, τον Άγιο Ιωάννη τον Μαξίμοβιτς και τον επίσκοπο Χιλής Λεόντιο και όπως εκείνη έλεγε χαρακτηριστικά “έχω μαγειρέψει και έχω κάνει τραπέζια για όλες αυτές τις μεγάλες μορφές” .
Σαν καλή μέλισσα από όλους Αυτούς συνέλεξε νέκταρ αρετών, ασκητικών μοναστικών και αγιοπνευματικών εμπειριών και ορθοδόξου βιώματος, που όλα αυτά και η ίδια τα αντιπροσέφερε απλόχερα στους γύρω της.
Ήταν αρκετά χρόνια καθηλωμένη σε αμαξίδιο, λόγω του βεβαρυμένου της υγείας και του προχωρημένου της ηλικίας της και ακολουθούσε συγκεκριμένο πρόγραμμα καθημερινότητας στο οποίο την διακόνησε θυσιαστικά και επάξια η αδελφή Θεοδούλη η οποία σήκωσε μαζί της αυτόν το σταυρό αγόγγυστα.
Έφυγε πλήρης ημερών και εμπειριών και έχοντας διαύγεια και οξύνοια πνεύματος μέχρι την τελευταία στιγμή. Μαζί της κλείνει ένα μεγάλο κεφάλαιο του ελληνισμού και της ορθοδοξίας και το κενό της παρουσίας είναι δυσαναπλήρωτο χωρίς αυτό να είναι απλά ένα σχήμα λόγου.
Στο μέλλον θα αναδειχθεί έτι περισσότερο η σημαντική αυτή μορφή της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού όταν γίνει επιμελής καταγραφή του αγίου βίου της. Η ΜΝΗΜΗ ΤΗΣ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΑ και να πρεσβεύει για όλους τους Γνησίους Ορθοδόξους.
ΣΗΜ: Την γνώρισα προσωπικά το καλοκαίρι του 2022 στο μοναστήρι της. Ήταν ακριβώς όπως είχα ακούσει για εκείνη. Σοφή, μετρημένη, χαριέστατη με ένα πολύ λεπτό χιούμορ. Εκείνο το απόγευμα μιλήσαμε για περίπου 4ώρες. Μάλλον εκείνη ξεδίπλωσε λίγες από τις εμπειρίες και τις αναμνήσεις της κι εγώ άκουγα. Μιλήσαμε για πρόσωπα, στιγμές και γεγονότα του Ιερού Αγώνος των ΓΟΧ για τα οποία δεν είχε μιλήσει για χρόνια, γιατί δεν είχε βρει άνθρωπο που να γνωρίζει για όλα αυτά, ούτε και ζούσε κανείς από εκείνους που τα έζησαν. Δεν έβαλε φαγητό στο στόμα της ούτε πήγε να ξεκουραστεί την καθιερωμένη ώρα. Τέσσερις ανεπανάληπτες ώρες. Μου είπε χαρακτηριστικά στο τέλος “να είστε καλά πάτερ μου σας ευχαριστώ” (στον πληθυντικό…μιλούσε στο δισέγγονό της σε ηλικία..) “σήμερα με ταξιδέψατε πίσω 70χρόνια. Δεν ξέρω αν ξαναέρθετε αλλά το θέλω..έχουμε πολλά ακόμα να πούμε”. Δεν πρόλαβα!
Την ευχή Της να έχουμε….
Πρεσβύτερος
Λεωνίδας Πίττος