Το Μοναστήρι του Αγίου Μηνά στο Κοκκινολιθάρι, το “Μετέωρο της Ηπείρου”, όπως αποκαλείται,  εόρτασε το Σάββατο 11 Νοεμβρίου τη μνήμη του Μεγαλομάρτυρα.

Τελέστηκαν στο μικρό ναό ο Εσπερινός την παραμονή και η θεία λειτουργία ανήμερα, ενώ, παρά τις κακές καιρικές συνθήκες, η συμμετοχή των πιστών ήταν μεγάλη.

Η ιστορία του Μοναστηριού χάνεται στα βάθη των αιώνων και καλύπτεται με ένα μεγάλο πλήθος θρύλων και παραδόσεων, που διατηρήθηκαν από γενιά σε γενιά ως τις μέρες μας.

Λέγεται, ότι η αρχική του ονομασία ήταν Εικονολιθάρι, επειδή κάποτε – άδηλο πότε – βρέθηκε η εικόνα του Αγίου Μηνά επάνω στον βράχο και κατόπιν κτίστηκε ο Ναός στο όνομα του Αγίου.

Άλλη εκδοχή λέει ότι ο βράχος όπου βρίσκεται ο Ναός του Αγίου Μηνά βρισκόταν κάπου ψηλότερα. Κάποτε κύλισε από την αρχική του θέση και στάθηκε στο μέρος που είναι τώρα, με τα κτίσματα επάνω του, χωρίς να πάθει τίποτε.

Παραλλαγή της αναφέρει, ότι όλος ο τόπος γύρω από τον Άγιο Μηνά, βούλιαξε κάποτε και έμεινε μόνο ο βράχος να ορθώνεται, με το Ναό στην κορυφή του.

Τα ιστορικά στοιχεία που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα, μας πληροφορούν ότι ο Άγιος Μηνάς ήταν ένα από τα παλαιότερα Μετόχια, δηλαδή ανήκε στην δικαιοδοσία της, της Μονής Γηρομερίου, τουλάχιστον από το 1667, όπως αποδεικνύεται από πατριαρχικό σιγίλιο.

Αποτελούσε σημαντικό προσκύνημα για τους κατοίκους της περιοχής, καθώς είχε περιβληθεί από νωρίς με τη φήμη των θαυμάτων, τα οποία οι κάτοικοι διηγούνται μέχρι σήμερα με περισσή ευλάβεια.

Το Μοναστήρι είναι και μια αφορμή να συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να πράξουμε, αυτό, που έκανε ο Άγιος Μηνάς. Να αρχίσουμε μια τελείως νέα ζωή. Νέες οι αρχές μας, νέα τα συναισθήματά μας, νέοι οι σκοποί και οι στόχοι μας. Τα παλαιά πρέπει να παρέλθουν ανεπιστρεπτί. Να ακολουθήσουμε του λοιπού μια νέα πορεία.

Καινούργιο πνεύμα, καινούργια καρδιά, αφαίρεση της πέτρινης καρδιάς και στη θέση της πονετική καρδιά.

Αν θέλουμε να είμαστε συνεχιστές του πνεύματος του Αγίου Μηνά, πρέπει να στεκόμαστε σωστά, ορθά, σ’ αυτό, που μας δίδαξε και στα ίχνη του είναι ανάγκη να συντονίζουμε τα βήματά μας.

Οι άγιοι πράγματι αξίζουν περισσότερο από τον κόσμο. Γιατί, αυτού συντηρούν τον κόσμο, όσο και αν αυτό μοιάζει υπερβολική διατύπωση. Είναι το φως του κόσμου και το αλάτι της γης. Αλίμονο στον κόσμο, αν παύσει να έχει τους πολύτιμους αυτούς θησαυρούς του.

Η εντολή του Κυρίου το λέει καθαρά. «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι». Ας ριχθούμε, λοιπόν, στον όμορφο πνευματικό αγώνα. Κάθε μέρα ας βάζουμε και κάποιο λιθαράκι στο οικοδόμημα της αναγέννησής μας.