Του π. Ηλία Μάκου
Ο Κεφαλλονίτης άγιος Παναγής Μπασιάς (εορτάζεται η μνήμη του στις 7 Ιουνίου), που ήταν ιερέας και έζησε και έδρασε το 18ο αιώνα, από τις αρχές του έως τα τέλη του περίπου, έδειξε με τη ζήση του ότι είναι ανοιχτός ο παράδεισος και μας περιμένει.
Άλλωστε γι’ αυτό μας προετοιμάζει σ’ αυτή εδώ τη ζωή η Εκκλησία.
Η ανάμνηση των πνευματικών κατορθωμάτων του αγίου Παναγή Μπασιά, μπορεί να μας διδάξει.
Παρά τη μεγάλη μόρφωσή του, παρέμενε πάντοτε απλός και λιτός και ασκητικός και απεύφευγε τους επαίνους των ανθρώπων, που θεωρούσε ότι τον ζημίωναν, παρίστανε ακόμη και τον τρελό.
Ο βίος του προστάτη της Κεφαλλονιάς αγίου Γερασίμου του καθόρισε τη ζωή.
Το 1836 χειροτονείται διάκονος και πρεσβύτερος, με το όνομα Παΐσιος, από τον τότε Αρχιεπίσκοπο Κεφαλληνίας Παρθένιο Μακρή.
Δεν διορίστηκε ποτέ, δεν το επεδίωξε, αλλά το απέφευγε σε επίζηλη εφημεριακή θέση, ταπεινά λειτουργούσε σ’ ένα ξωκκλήσι, αυτό του αγίου Σπυρίδωνα στο Πλατύ Γιαλό, αλλά η ψυχική του λάμψη ακτινοβολούσε και προσέλκυε πλήθη πιστών.
Η κοσμοσυρροή ήταν άνευ προηγουμένου, αφού οι άνθρωποι διψούσαν να ακούσουν το θερμό και προφητικό λόγο του, καθώς είχε το χάρισμα να προλέγει τα μέλλοντα.
Μα αυτό, που περισσότερο τον ξεχώριζε, ήταν πως ότι είχε και δεν είχε τα έδινε στους άλλους, στους αδύναμους και φτωχούς.
Μάλιστα όταν έγινε μεγάλος σεισμός στην Κεφαλλονιά και γκρεμίστηκε το σπίτι του φιλοξενούνταν, χωρίς κανένα απολύτως περιουσιακό στοιχείο, από συγγενή του.
Έβαζε πρώτα απ’ όλα την ψυχή και έπειτα όλα τ’ άλλα, που οφείλουν να την υπηρετούν.
Έτσι την κρατούσε καθαρή και αδούλωτη και ασκότιστη, χωρίς να την ταράζει με την αδιάκοπη αγωνιώδη μέριμνα για την ύλη.
Έκανε καθημερινά, αδιάκοπα πραγματική λουτροθεραπεία, φροντίζοντας για την εσωτερική του κάθαρση.
Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι τα πολλά θαύματά του, όπως η αποκάλυψη σε μια γυναίκα, που ήταν απελπισμένη και αγανακτισμένη και είχε στραφεί εναντίον του Θεού, της πραγματικής αιτίας, που πέθαναν τα δύο παιδιά της.
Ο Κύριος, παίρνοντας κοντά Του τους δύο άνδρες από ασθένεια, προστάτευσε τη μητέρα τους από το να μη ζήσει τη φρίκη να τους δει να αλληλοπυροβολούνται και να σκοτώνονται και οι δύο ταυτόχρονα.
Ο όσιος Παναγής Μπασιάς όσο ζούσε θαυματουργούσε, και μετά το θάνατό του το 1888 θαυματουργεί.
Αλλά και η ευωδιά των λειψάνων του, κατά την ανακομιδή τους το 1976 (φυλάσσονται στο ναό του αγίου Σπυρίδωνα Ληξουρίου, όπου και ο τάφος του), όπως και η αγιοκατάταξή του δέκα χρόνια μετά, το 1986, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Ο όσιος Παναγής Μπασιάς ομιλούσε διαρκώς για το Χριστό.
Είναι φυσικό να ομιλεί κανείς για ό,τι αγαπά. Εκείνος ήταν θεοσεβής και ομιλούσε περί θείων πραγμάτων. Αντίθετα οι φαύλοι ομιλούν για τα φαύλα.
Εκείνο, όμως, που σφράγισε την αγάπη του προς τον Κύριο, ήταν η αμέριστη αφοσίωσή του προς Αυτόν.
Αγωνιζόταν κατά των παθών και στεφανώθηκε από το Θεό. Ήξερε καλά ότι η αρετή και η επιτυχία κάθε καλού, δεν επιτυγχάνεται χωρίς τη θεία βοήθεια.
Αλλά και η χάρη του Θεού δεν έρχεται σε όποιον δεν προσπαθεί προσωπικά.
Στη μορφή του οσίου Παναγή Μπασιά συνέτρεξαν και συμμάχησαν η ανθρώπινη θέλησή του και η ενέργεια του Θεού.
Γι’ αυτό χρύσισε το έργο του και ο κόπος του και η ζωή του έγιναν στην αιωνιότητα δόξα και ύμνος.
