Του π. Ηλία Μάκου
Μπορεί να ήταν ένας απλός άνθρωπος, ράφτης στο επάγγελμα, ο νεομάρτυρας Χριστόδουλος (καταγόταν από την Κασσάνδρα και ζούσε στη Θεσσαλονίκη), που η Εκκλησία εορτάζει τη μνήμη του στις 27 Ιουλίου, αλλά είχε ζήλο πίστης, δηλαδή ήταν ενεργητικός και δραστήριος και όχι ψυχρός και αδιάφορος.
Έτσι μαθαίνοντας ότι κάποιος Χριστιανός (Βούλγαρος ως προς την καταγωγή), υπό το βάρος των απειλών, αλλαξοπίστησε, έτρεξε στο χώρο, όπου θα γινόταν η περιτομή, κρατώντας έναν σταυρό στο χέρι, και με όση δύναμη είχε του φώναξε συγκλονισμένος, για να έρθει στα συγκαλά του: “Αδελφέ μου, γιατί το κάνεις αυτό, γιατί γίνεσαι Τούρκος, να ο Σταυρός του Χριστού μας, να η πίστη μας, ο Κύριος σε αγαπά”.
Μάλιστα όταν τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στο δικαστή, δεν δίστασε να τον προτρέψει:”Άσε το ψέμα και έλα στην αλήθεια, άσε τον Μωαμεθανισμό και έλα στο Χριστιανισμό”.
Ο ζήλος του, που είναι αναγκαίος στη ζωή του Χριστιανού για την πνευματική του πρόοδο, την απόκτηση των αρετών και τη σωτηρία, είχε ως αποτέλεσμα να τον κρεμάσουν οι δήμιοι κοντά στο ναό του αγίου Μηνά Θεσσαλονίκης.
Ο ζήλος, που έδειξε ο νεομάρτυρας Χριστόδουλος, που λείπε από τους πιστούς των ημερών μας, είναι η κινητήρια δύναμη στην προσπάθεια θέωσης του ανθρώπου.
Όπως το αυτοκίνητο θέλει βενζίνη και το εργοστάσιο ηλεκτρική ενέργεια, έτσι και η ψυχή θέλει ζήλο, για να εκπληρώσει τον προορισμό της.
Ο ζήλος καθόρισε τη ζωή του νεομάρτυρα Χριστόδουλου, τον ενδυνάμωσε στην πνευματική του πορεία, τον ενέπνευσε στον αγώνα για να διαφυλαχτεί ανόθευτη η πίστη.
Όμως να ξεκαθαρίσουμε ότι πρόκειται για ένθεο ζήλο και όχι για ζήλο, που ξεπέφτει σ’ ένα σκοτεινό και μισαλλόδοξο φανατισμό και σε μια στείρα εμμονή.
Αυτός ο ζήλος, που προέρχεται από την πραγματική γνώση του θελήματος του Θεού, ξεπερνά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες και θεριεύει ακόμη περισσότερο την πίστη μπροστά στα εμπόδια και τους διωγμούς.
Και ενισχύει τη βεβαιότητα ότι ο Χριστός είναι το θεμέλιο στη ζωή μας. Μια βεβαιότητα, που αναπόφευκτα οδηγεί στην προσωπική ταπείνωση, την κατάργηση του εγώ και την παράδοση στα χέρια του Θεού.
Ο ζήλος της πίστης, για να μην είναι ηθικιστικός, εξωτερικά υπερβολικός και εσωτερικά κενός, νοσηρός και αμετροεπής, υποκριτικός και κάλπικος, παρανοϊκός και διχαστικός, πρέπει να είναι κίνηση και ορμή της ψυχής.
Όπως ακριβώς ήταν ο ζήλος του νεομάρτυρα Χριστόδουλου. Ένας συνδυασμός θεωρίας και πράξης, Ορθοδοξίας και ορθοπραξίας, εσωστρέφειας και εξωστρέφειας.
Η πίστη, που είναι υπόθεση καθημερινής ζωής και ως τέτοια χρειάζεται και έμπρακτες, χειροπιαστές αποδείξεις, είναι συγκεκριμένη πίστη στο πρόσωπο και τη λυτρωτική δύναμη του Χριστού.
